Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Πάει ο παλιός ο χρόνος...

... ας γιορτάσουμε παιδιά...

Πάνε μερικά χρόνια που έχω πάψει να κάνω προγραμματισμό για τη νέα χρονιά. Δηλαδή: "θα κάνω αυτό", "θα κάνω εκείνο". Βέβαια για καιρό, η βασική μου "ευχή" ήταν να μπορέσω να χάσω μερικά κιλάκια. Άλλοτε τα έχανα, άλλοτε όχι. Πάντως σίγουρα δεν είχε να κάνει με το ότι το δήλωσα ως θέμα μου για τη νέα χρονιά.

Μεγαλώνοντας το μόνο που ευχόμουν ήταν να είμαστε καλά, γεροί και δυνατοί και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Αλλά με τόσα που συμβαίνουν, μπορείς;;; Προσπαθείς τουλάχιστον...
Δεν θ' αλλάξω ούτε θα πρωτοτυπήσω...

Εύχομαι για την καινούρια χρονιά να είμαστε καλά, να έχουμε υγεία, που πλέον είναι το σημαντικότερο. Εύχομαι να μας πάνε τα πράγματα καλύτερα, να μη χάνουμε την αισιοδοξία μας, να μην ξεχνάμε να χαμογελάμε και να γελάμε.

Εύχομαι να είμαι καλά, να βρω δουλειά, αυτή που θέλω δηλαδή και να κάνω κι ένα
μωράκι (!!!).

Εύχομαι ο Γ. να συνεχίσει να είναι γερός και δυνατός, ώστε να μπορεί ν' ανταπεξέρχεται στα καθημερινά και να πάψει να χαλιέται με ότι δεν έχει αξία.

Εύχομαι στην Ε. να καταφέρει να ισιώσει και να "καθαρίσει".

Εύχομαι στην αδελφή μου να είναι καλά, να μη συναντήσει άλλη δυσκολία και να της θυμίσω ότι αν και μακριά είμαι κοντά της.

Εύχομαι στη μαμά μου άλλο κακό να μην την βρει και στον μπαμπά μου να είναι καλά και ν' αντέχει.

Εύχομαι στους "γύρω" μου να σταματήσουν να βγάζουν δόντια και να σταματήσουν να είναι ματαιόδοξοι.

Εύχομαι σε όλους μας να κάνουμε πράξη αυτά που θέλουμε, και ότι μας χαλάει να το κόβουμε.

(Ειδικότερα, μια κι έχω κι εγώ δυο συμπάθειες)
Εύχομαι στον "μετεωρίτη" να είναι καλά, να πετύχει ότι επιθυμεί και να περνάει "διαστημικά"!!!!

Εύχομαι στον "domino" να είναι καλά, να μη σταματήσει αυτή η ωραία αναταραχή που επικρατεί στη μυαλουδάρα του και ό,τι επιθυμεί στην αγκαλιά του να το βρει.

Να είστε όλοι χαρούμενοι, πολύχρωμοι και πολυσέλιδοι και ... τι να πω.... υγεία παιδιά....

Κ Α Λ Η Χ Ρ Ο Ν Ι Α ! ! !

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

Πήρα τα βουνά....

Αλήθεια λέω. Είπα ν' αφήσω για λίγο το τιμόνι και ν' αράξω...

Έφυγα βιαστικά κι απρόσμενα (αυτό είναι πάντα το καλύτερο!!!!) και δεν πρόλαβα να ευχηθώ. Σήμερα όμως επέστρεψα back στη δράση...Ελπίζω να περάσατε καλά, να φάγατε πολύ, να ήπιατε, να χορέψατε, να διασκεδάσατε. Εύχομαι τα καλύτερα να είναι μπροστά!!!!

Πήγα, που λέτε, σ' ένα χωριό, στο Ορεινό Κορακοβούνι, στο σπίτι των κουμπάρων.
Πιο ορεινό και πιο κορακοβούνι δε γίνεται. Ένα μέρος πανέμορφο, λίγο πιο πάνω από το Άστρος Κυνουρίας. Τόσο καθαρό αέρα δεν έχω αναπνεύσει στη ζωή μου... Το σπίτι πέτρινο, με τζάκι (εννοείται), ζεστό και οικογενειακό. Από καναπέ σε καρέκλα και τούμπαλιν. Ε, και καμιά βόλτα για να ξεπιανόμαστε. Το ωραιότερο ήταν η ομίχλη που έπιανε, για ώρες, όπου δεν έβλεπες ούτε τη μύτη σου. Και να φανταστείς ότι εκεί πάνω, ξεχασμένοι από το Θεό, ζούνε άνθρωποι. Έχουν μόνο τα αναγκαία. Μόνο κάτι τρελαμένοι με τον τόπο μένουν. Το μόνο που υπάρχει σε αφθονία είναι το νερό. Τέτοιο νερό δεν έχω ξαναπιεί. Από κάτι πηγές αναβλύζει, γι' αυτό. Υπέροχο νερό. Δεν χόρταινα να πίνω.

Κρίμα μόνο που δεν είχα φωτογραφική μαζί μου να μοιραστούμε την ομορφιά. Μέσα στο πράσινο, πλατάνια, σφενδαμιές... άλλο να σας λέω. Δυστυχώς τα λόγια μου είναι φτωχά για να περιγράψω την ομορφιά.

Ευτυχώς δεν κάηκε...

Και απόρησα πραγματικά πώς και κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί να κάνει κάτι εκεί πάνω. Μόνο μια ταβέρνα υπάρχει, αλλά ήταν κλειστή, μια και η μάνα, πεθερά, δεν ξέρω, του ιδιοκτήτη είχε σπάσει το πόδι της...

Το μόνο άσχημο μ' αυτό το χωριό - κι αυτό πάλι σχετικό είναι - είναι ότι έχει μόνο ένα δρόμο. Δηλαδή δεν υπάρχει απ' ευθείας σύνδεση με το επόμενο χωριό. Πρέπει να ξανακατέβεις στον κεντρικό και να πας όπου θέλεις. Παλιά υπήρχε κι ένα λεωφορείο. Πολύ παλιά... Στο Κορακοβούνι, όχι το Ορεινό, το κάτω, έκλεισε δυο χρόνια τώρα και το δημοτικό. Δεν έχει πια παιδιά... Κι όμως, απ' αυτό το χωριό έχουν βγει πολύ σημαντικοί άνθρωποι. Γιατί κανείς δεν το προσέχει;;;; Τι ρωτάω τώρα... Όλοι όμως όσοι είναι από εκεί, βλέπεις, πόσο αγαπάνε τον τόπο τους, πως επιστρέφουν έστω και για κάποιες μέρες να περάσουν τις γιορτές.

Ξεκουραστήκαμε λοιπόν και τώρα πίσω στα γνωστά, τα καθημερινά.

Ευτυχώς, γιατί άλλοι δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό. Γι' αυτό είμαι χαρούμενη και ευγνώμων...

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007

Παγκόσμιες ημέρες 2

Καλημέρα,

σήμερα πάλι, 10 Δεκεμβρίου, είναι Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ήθελα πραγματικά να ήξερα ποιό διεστραμμένο μυαλό την έβαλε την επομένη της Ημέρας Κατά της Διαφθοράς...




Κάποια στιγμή θα κάτσω να σημειώσω όλες τις παγκόσμιες ημέρες. Με ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα πάντως του ημερολογίου, είναι πάααααρα πολλές.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Παγκόσμιες ημέρες

Σήμερα, 9 Δεκεμβρίου, είναι παγκόσμια ημέρα κατά της διαφθοράς, βοήθειά μας!!!!!

Σε ποιούς λοιπόν να πούμε χρόνια πολλά;;;;;




Απορία: σχεδόν κάθε μέρα είναι και μια "παγκόσμια ημέρα" για κάτι. Αλήθεια σημαίνει κάτι αυτό; Γιατί γιορτάζουμε τόσες παγκόσμιες ημέρες; Κι αν για κάθε παγκόσμια ημέρα που υπάρχει, κάναμε αυτό που λέει, τότε μήπως έστω και για μια μέρα (και κάθε μέρα για διαφορετικό λόγο) ο κόσμος θα γινόταν λίγο καλύτερος;;;


Βέβαια σήμερα, κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι, καθώς είναι κυριακή, και όλοι όσοι γιορτάζουν δεν δουλεύουν. Προτείνω η "παγκόσμια ημέρα κατά της διαφθοράς" να είναι κινητή, να μην πέφτει ποτέ σαβατοκύριακο ή άλλη αργία, για να μπορούν να γιορτάζουν όλοι αυτοί που πρέπει να γιορτάζουν....

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

Ηρώωωδη ακούς...;;;;

Εχθές μας είχαν καλέσει οι κουμπάροι μας στο σπίτι τους να κάτσουμε, να τα πούμε, να τα πιούμε, να φάμε ...

Αχ, κανένας δεν με είχε προειδοποιήσει για το τι θα ακολουθούσε...

Βέβαια δε λέω, ο καθένας στο σπίτι του μπορεί να καλέσει όποιον θέλει, όμως εγώ έχω περάσει προ πολλού το στάδιο να ανέχομαι ό,τι με χαλάει.

Φτάνουμε λοιπόν στο σπίτι, με τις καλύτερες των διαθέσεων. Εντός μισαώρου σκάνε μύτη τα ξαδέρφια τους, που "διαθέτουν" τρία - ζωή να' χουν - παιδάκια... Δύο αγόρια κι ένα κορίτσι. Και καλά το κορίτσι είναι στα 10, τ' αγόρια όμως... Ο μεγάλος 6 και ο μικρός 3 περίπου.

Παιδιά, τέτοια ήττα δεν την έχω φάει στη ζωή μου. (Βέβαια μπορεί να έχω φάει και χειρότερη, αλλά αυτή είναι η πιο πρόσφατη, οπότε συγχωρήστε μου τις υπερβολές...)

Ξεκίνησαν από νωρίς. Να φωνάζουν, να κυνηγιούνται μέσα στα πόδια μας, να τσακώνονται (Α, παρούσα ήταν και η 10χρονη κόρη των κουμπάρων - σύνολο 4), να ξαναφωνάζουν, οι γονείς να φωνάζουν περισσότερο για ν' ακουστούν, τα μικρά να τσιρίζουν, οι μεγάλοι να βρίζουν, τα μικρά να κλαίνε, παιχνίδια στο πάτωμα, και το χειρότερο, παιχνίδια που κάνουν θόρυβο και τι άλλο να πω δεν ξέρω. Τη μόνη στιγμή που υπήρξε μια υποτυπώδης ησυχία ήταν όταν έκατσαν να φαρμακώσουν δυο μπουκιές, κι αυτό με τα χίλια ζόρια.

Για μας τι να πω. Εμένα από τη μύτη μου βγήκε το μακαρόνι, από τον εκνευρισμό μου είχα πάρει μπροστά μου το μπολ με τη σαλάτα και όποιος ήθελε να φάει του έριχνα πρώτα ένα δολοφονικό βλέμμα και μετά τον άφηνα να πάρει μια πιρουνιά Ο άντρας μου, που οι αντοχές μου είναι οι μικροτερότερες δυνατές, κατάπινε το μπριζολάκι στωικά, γιατί δεν μπορούσε και να μιλήσει.

Φύγαμε πριν από το γλυκό (που σημειωτέον εμείς είχαμε πάει, κάτι παστούλες ωραιότατες και φρεσκότατες, και δεν φάγαμε κι όλας... τέλος πάντων), με την μπουκιά ίσα που να μας έχει κατέβει, γιατί τα ... γλυκούλια μου, καθότι τρώνε μικρές ποσότητες, αποσώσανε γρήγορα, και φτου κι απ' την αρχή. Το ένα μάλιστα, το μικρότερο, του' ρθε να χέσει κι όλας (μπαρδον!), - γιατί όσο 'ναι όσο πιο μικρά τόσο περισσότερο το πάνε από την παραγωγή στην κατανάλωση, κι έτσι η μάνα του σηκώθηκε να πάει μαζί του στην τουαλέτα, άφησαν μετά και ανοιχτή την πόρτα, τι να πω, και το σπίτι δεν είναι και καμιά έπαυλις (!!!), η τραπεζαρία δίπλα είναι, τρώγαμε λοιπόν μετά ευωδίας...

Άσε σου λέω, φρίκη. Και μετά θα γίνω κακιά να τους πω ότι δεν ξανάρχομαι σπίτι σας εάν είναι και άτομα που περνάνε όρθια κάτω από τραπέζια. Ναι, αυτό θα είναι το όριο...

Δε λέω καλά, χρυσά και άγια όλα τα παιδιά του κόσμου, αλλά δε φταίω σε τίποτα να χάσω τσάμπα το σαββατόβραδό μου. Θα μου πεις από την άλλη εσύ, μια και άνευ τέκνου, μη μιλάς, δεν ξέρεις. Σύμφωνοι, μαζί σου είμαι.
Αλλά από τη στιγμή που δεν έχω, μπορώ να λέω ότι θέλω, σωστάάά;;;;;

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ λοιπόν σε όλο τον κόσμο.

Μπήκαμε στην τελική ευθεία. Έρχονται τα Χριστούγεννα και τσουπ να' τος κι ο καινούριος χρόνος. Πάντα άγχη με πιάνουν με τα χρόνια. Δε θέλω να μεγαλώνω. Δε θέλω να σκέφτομαι τα πράγματα που θα μπορούσα ή θα ήθελα να έχω κάνει και δεν έχω κάνει. Δε θέλω να σκέφτομαι ότι τα χρόνια περνάνε κι εγώ ακόμη δεν έχω αφήσει το στίγμα μου στον κόσμο αυτό. (πολύ φιλοσοφημένο;;; αλλά έτσι νιώθω).

Από την άλλη πάλι δεν απελπίζομαι κι όλας. Η ζωή είναι ωραία και μου αρέσει να απολαμβάνω την κάθε μέρα.

Και επίσης... τι γράφω νυχτιάτικα Θεούλη μου....

Παρέα με το τζάκι μου που σιγοσβήνει...

Άντε και καλό μήνα... κι όλα καλά να πάνε...

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Είπα ν' αλλάξω φάτσα...

... βαρέθηκα το γκρι ρε γαμώτο. Άσε που ως χρώμα δεν μου αρέσει καθόλου. Κατάφερα να βάλω και φωτογραφία!!!!!!!!

Ελπίζω να σας αρέσω....

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Η κατσίκα που .... πηδιόταν!

Ήταν βράδυ...
Ένα βράδυ που 'βρεχε...
Που 'βρεχε μονότονα...

Εγώ έμενα στην Κέρκυρα (δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί, αλλά εκεί σπούδασα).
Βρισκόμουν στο τελευταίο έτος των σπουδών μου ή μάλλον για την ακρίβεια είχα καβατζάρει την τετραετία, ήμουν στο πέμπτο έτος, χρώσταγα δυο τρία μαθήματα για πτυχίο.
Για το λόγο αυτό είχα ήδη ξενοικιάσει το σπίτι (εκείνο που σας έλεγα με το ωραίο φυτό, που είχαν φυτέψει οι προηγούμενοι, και ουδεμία ευθύνη έφερα...) και έμενα στην εστία ίσα ίσα για να δώσω τα μαθήματα και μετά έφευγα. Η εστία δεν ήταν ακριβώς εστία, αλλά ένα ξενοδοχείο, ίσως και από την εποχή του Καποδίστρια, που το είχε νοικιάσει η σχολή για να φιλοξενεί τους φοιτητές. Είχε έτσι όλα τα χαρακτηριστικά του παλιού: ψηλά ταβάνια, τεράστια παράθυρα, ξύλινα παραθυρόφυλλα, πατώματα που έτριζαν, ταβάνια που έβγαζαν μούχλα, αλλά στην τελική ήταν ξεχωριστό, είχε το κατιτίς του που δεν το έβρισκες εύκολα. Το ξενοδοχείο βρισκόταν στο κέντρο και συγκεκριμένα μπροστά του ξεκινούσε ο δρόμος όπου λάμβανε χώρα κάθε μέρα η λαϊκή αγορά της πόλης. Στο δρόμο αυτό έβλεπε και το δωμάτιό μου, όπου καθημερινά από αχάραγα, ξύπναγα κι εγώ μαζί με τους μανάβηδες, ψαράδες και κάθε λογής μικροπωλητές.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, για την ακρίβεια ξημερώματα ήταν, πετάχτηκα από τον ύπνο μου ακούγοντας "μπεεεε, μπεεε, μπεεε". Δεν έδωσα σημασία. Γύρισα πλευρό και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ. Τα μπεεεε συνεχίζονταν. Ε, ρε πούστη μου, λέω. Δεν θα κοιμηθούμε σήμερα. Τι στο καλό, από τώρα έχουν αρχίσει να μαζεύονται στη λαϊκή; Και καλά, από πότε πουλάνε και ζωντανά; Καινούρια συστήματα.

Σηκώνομαι και πάω στο παράθυρο να δω την πηγή του θορύβου. Και δώσου τα μπεεεε. Έξω σκοτάδι πίσσα. Μόνο μια λάμπα του δρόμου φώτιζε. Η κατσίκα πουθενά. Βρε να κοιτάω από 'δω, τίποτα. Βρε να κοιτάω από 'κει, πάλι τίποτα. Με χτύπησε και το κρύο, ξύπνησα. Και τότε άρχισα να ξεχωρίζω καλύτερα τον ήχο. Δεν ήταν "μπεεε", αλλά ... "ναιαιαιαιαι...." κι ερχόταν από το απέναντι διαμέρισμα....

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Ο Μήτσος (παρτ 1) - Η αυτοκτονία της προβατίνας

Την προηγούμενη εβδομάδα είχε πάει ο Μήτσος στο χωριό, το Ορεινό, να βοηθήσει τους γονείς του, καθότι μοναχοπαίδι, να μαζέψουν τις ελιές. Λίγο πριν φτάσει στο χωράφι συνάντησε το φίλο του το Μιχάλη, που θα πήγαινε με τον πατέρα του να ταΐσουν μια προβατίνα που είχαν στο χωράφι τους, ετοιμόγεννη. Ο Μιχάλης, άξιος απόγονος των προγόνων του, άντρας βαρβάτος με τα όλα του, ένα κουσούρι είχε. Του άρεσε να πίνει... από νωρίς. Έτσι λοιπόν κι εκείνο το πρωί είχε πιει το κατιτίς του. Όχι πολλά πράγματα, γιατί είχε και δουλειά. Μέσα στο ντατσούν, λοιπόν, ήταν μαζί με τον πατέρα του, τον μπάρμπα Γιώργο το λαγό, όπως τον φώναζαν όλοι στο χωριό, (γιατί, δεν ξέρω), και συναντώντας τον Μήτσο, του είπε να πάνε παρέα μέχρι το χωράφι, να ταΐσουν την προβατίνα, όπως προείπα, και μετά να κατηφορίσουν κατά καφενείο μεριά. Ο Μήτσος, καθότι είχε τις δικές του γεωργικές εργασίες, του είπε ότι δεν μπορεί να τον ακολουθήσει και ότι θα συναντιόνταν αργότερα... κατά καφενείο μεριά. Ο καθένας έτσι πήρε το δρόμο του...

Ο Μήτσος, εκείνη την αποφράδα ώρα, ήταν ανεβασμένος πάνω στη σκάλα, πάνω στο δέντρο. Το κινητό του άρχισε να χτυπάει. Εκείνος όμως δεν μπορούσε να το σηκώσει. Το κινητό συνέχισε να χτυπάει. Ξανά και ξανά. Σου λέει κάτι επείγον συμβαίνει. Κατεβαίνει από τη σκάλα και κοιτάει το κινητό. Ήταν ο Μιχάλης. Κάτι έγινε, λέει από μέσα του, μια και ο Μιχάλης ήταν και επιρρεπής στα ατυχήματα. Σηκώνει το τηλέφωνο και ακούει το Μιχάλη μέσα στον πανικό.
"Ρε Μήτσο η προβατίνα".
"Ε, τι η προβατίνα".
"Η προβατίνα. ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ".
"Τι λες ρε Μιχάλη, δεν καταλαβαίνω".
"Η προβατίνα ρε Μήτσο. ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΣΟΥ ΛΕΩ. Έλα γρήγορα".
Παρατάει ο Μήτσος ότι έκανε και τρέχει για το χωράφι του Μιχάλη. Μόλις φτάνει βλέπει το Μιχάλη να πηγαινοέρχεται σαν άλαλο και τον πατέρα του πλάι στην ταβλιασμένη προβατίνα, να της λέει:
"Μωρή πουτάνα, εγώ σε πότιζα, σε τάιζα, σε περιπγιόμουνα. ΚΙ ΕΣΥ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΠΝΙΓΗΚΕΣ;;;;; ΝΑ ΜΩΡΗ ΠΟΥΤΑΝΑ (μούντζα)".

Ο Μιχάλης δεν ήξερε τι να κάνει. Ν' αρπάξει τον πατέρα του ήθελε, που πήγε κι έδεσε την προβατίνα από το λαιμό μ' ένα σκοινί και το έρμο το ζωντανό γυρνώντας απο 'δω γυρνώντας από 'κει του 'ρθε το σκοινί και του 'γινε θηλιά...

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Ο Mr 60%

Τόσο δεν πήρε ο Τζορτζ στην χθεσινή αναμέτρηση για πάρεδρος;;; Μπορεί και όχι, γιατί δεν έκατσα να παρακολουθήσω τι έβγαλε η κάλπη, η διαφανής. Έβλεπα τον παναθηναϊκό να σκίζει... Όλο αυτό το θέατρο μου έχει δημιουργήσει κάποιες απορίες. Να τις μοιραστώ μαζί σας; Να τις μοιραστώ!

Πάντα πίστευα ότι ο Βενιζέλος (ή η Διαμαντοπούλου) θα ήταν ο της επόμενης μέρας. Έτσι όμως όπως τα έκανε, καλά να πάθει. Βρε χριστιανέ βγαίνουν αμέσως να δηλώσουν "παρών''. Παρών ή παρούσα φωνάζαμε στο σχολείο όταν έλεγαν το όνομά μας. Εσένα φώναξε κανείς το όνομά σου μέσα σ' εκείνο το χαμό. Άρχισε κανείς να παίρνει παρουσίες και από φόβο μη σε γράψουν στο απουσιολόγιο βροντοφώναξες ''παρών''; Όχι. Τότε γιατί; Ας πρόσεχες.

Αυτό το τρέξιμο που έριξαν, αυτοί οι πύρινοι λόγοι, αυτό το πάθος, γιατί δεν το δείξατε προεκλογικά; Εννοώ βέβαια τις εθνικές εκλογές, όχι για να βγει πρόεδρος της τάξης. Και να τα "εγώ άλλαξα, ωρίμασα", και να τα "ώρα για αλλαγή" (αλήθεια τι ώρα είναι για αλλαγή; στις και μισή παρά τέταρτο;) και όλα αυτά τα ωραία, που θέλαμε δε θέλαμε ακούγαμε, βλέπαμε, διαβάζαμε. Αν κατεβαίνατε προεκλογικά (είπαμε για τις εθνικές, όχι της τάξης), τότε μπορεί, λέω μπορεί, τα αποτελέσματα να ήταν και διαφορετικά. Αλλά, όχι. Κάποιους μπορεί και να τους βόλεψε η ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές, για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.

Εάν, λέω εάν, γίνουν σύντομα εκλογές (γιατί μη νομίζετε, κι ο Καραμανλής τραβάει τα ζοράκια του, μην κοιτάτε που ασχολούμασταν με άλλα) και ο Τζορτζ χάσει, τότε τι γίνεται; Θα συνεχίσει να υπάρχει ή η ''εντολή'' που πήρε έχει ημερομηνία λήξης; Γιατί αν έχει καλό είναι να αναγράφεται επάνω στο σακουλάκι. Όπως στα γιαούρτια και τα γάλατα. Κρίμα δεν είναι να λήξει, να τον πιάσει η κοιλιά του και να τρέχει ο άνθρωπος; Μην τον αφήνετε να νομίζει ότι το γάλα που πήρε είναι μακράς διάρκειας. Που και τέτοιο να είναι, λήγει κι αυτό κάποια στιγμή.

Μήπως μ' αυτά και μ' αυτά προετοιμάζεται το έδαφος για άλλο αίμα; Όχι νέο, αλλά διαφορετικό. Βλέπε Άννα και, γιατί όχι, Φώφη. Προς Θεού δεν έχω το κληρονομικό χάρισμα (αν το είχα θα ήμουν ριτς εντ φέιμουζ), αλλά κάτι δεν κολλάει συνολικά. Εξάλλου έχει πλάκα να φτιάχνεις σεναριάκια, έτσι δεν είναι;

Προσωπικά πάντως περιμένω να δω την αλλαγή. Η οποία αλλαγή, σημειωτέων, περιλαμβάνει: ίδιο αρχηγό, ίδια στελέχη, ίδιες ιδέες, ίδιους αντιπάλους που κι αυτοί δεν άλλαξαν τις ιδέες τους, και πάει λέγοντας. Σ' ένα μικρό παιδί να το πεις, θα σου απαντήσει ότι με όλα να μένουν ίδια, αλλαγή δε γίνεται. Εδώ σε μαγαζί πας ν' αλλάξεις τη μπλούζα που σου έφεραν δώρο και παίρνεις μια άλλη ή έστω την ίδια αλλά σε άλλο μέγεθος. Δεν θα πας και θα' ρθεις με το ίδιο ρούχο μέσα στην τσάντα. Επίσης σε ορισμένα άλλα μαγαζιά, μαζί με την απόδειξη, μπορείς να πάρεις και τα λεφτά σου πίσω. Εδώ τι γίνεται; Μπορείς να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω; Όχι δεν μπορείς!

Άσχετο: Να ρωτήσω και κάτι ακόμα; Διάβασα ότι έπιασαν έναν (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε, ο οποίος έφαγε κάτι λεφτάκια, λίγα ή πολλά ψάξε βρες άκρη). Αλήθεια πότε τον έπιασαν; Γιατί την 28η (Οκτωβρίου) ήταν εδώ με τη σκαφάρα του. Βέβαια το μεγάλο γέλιο το ρίχνω όταν διαβάζω ότι τον έψαχναν σε στεριές και πέλαγα, και κυρίως στο εξωτερικό, όταν όλο το νησί ήξερε ακριβώς που ήταν: εδώ αραγμένος στη βιλάρα του, να απολαμβάνει τις διακοπές του και να κυκλοφορεί άνετος. Πόσο μας δουλεύουνε μου λέτε; (Μέχρι το άπειρο, είναι η απάντηση. Αδόκιμη, αλλά πραγματική...)
Υποσημείωση: το προαναφερθέν νησί δεν είναι ούτε κάπου στον Ειρηνικό ούτε έστω στον Ατλαντικό ή τον Ινδικό...

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

Μήπως τα φύτεψαν οι προηγούμενοι;;;;

Όταν σπούδαζα είχα νοικιάσει ένα σπίτι με κήπο, μαζί με δύο άλλες φίλες μου. Το σπίτι πολύ ωραίο και ο κήπος εξίσου.(είχα μάθει ότι εκεί έμεναν πριν κάτι άλλες κοπέλες, φοιτήτριες κι αυτές, λίγο λοξές, απ' ότι έλεγαν οι γείτονες, αλλά σημασία δεν έδινα). Δεν ήταν πολύ μεγάλος. Είχε στις τέσσερις γωνίες παρτέρια που χωρίζονταν από δύο διαδρομάκια που διασταυρώνονταν. Μη φανταστείτε κανένα τεράστιο κήπο. Όοοοχι. Μικρός αλλά κουκλίστικος. Είχε τριανταφυλλιές, μία λεμονιά, γεράνια, ένα γιασεμί και κάτω από τη λεμονιά ένα φυτό, που δεν ήξερα τι είναι, που έκανε κάτι καρπούς σαν βατόμουρα. Το θαύμαζα το φυτό μου. Καταπράσινο και φουντωτό. Το πρόσεχα κι όλας. Μια φορά μάλιστα επιχείρησα να το κλαδέψω. Όχι τίποτε άλλο, αλλά τα φύλλα του με αγκύλωναν όταν άπλωνα. Κλαδευτήρι δεν είχα, οπότε πήρα ένα κουζινομάχαιρο και το ψιλοπετσόκοψα, αλλά τι πείραζε. Σάμπως κηπουρός ήμουνα; Αυτό βέβαια, εκεί, ξανάβγαζε καινούρια φυλλαράκια, ακάθεκτο. Όποτε ερχόταν κάποιος στο σπίτι, ήθελα να τον φιλέψω λίγα βατόμουρα, αλλά δεν ήξερα μήπως είναι δηλητηριώδη. Μην πάρω και κανέναν στο λαιμό μου.
Κάποια στιγμή τελείωσα το πανεπιστήμιο, πήρα πτυχίο, έφυγα φυσικά από το σπίτι, αλλά που και που επισκεπτόμουν τη γειτόνισσα την από πάνω, που ήταν πολύ καλή κυρία. Μια φορά λοιπόν, όπως καθόμασταν στο μπαλκόνι της, χάζευα τον κήπο από κάτω. Έψαξα για το φυτό μου, αλλά τίποτα. Στη θέση του έχασκε μια τρύπα. ''Τι έγινε'', τη ρωτάω. ''Που πήγε η βατομουριά;'' Ο γιος της που ήταν εκεί, έσκασε στα γέλια. ''Ποιά βατομουριά καλέ;;;'' ''Η βατομουριά'', επέμενα. ''Εκείνο το φυτό, κάτω από τη λεμονιά. Γιατί το ξερίζωσαν;'' ''Καλά, κοριτσάκι μου, μου απαντάει, από πού είσαι; Άκου βατομουριά. Κάνναβις ήταν. Το είχαν φυτέψει οι πριν από εσάς, αλλά μόλις φύγατε, ο ιδιοκτήτης το ξερίζωσε, γιατί ... που να σου εξηγώ τώρα. Ήρθε κι ένας μπάτσος στον τέταρτο και καταλαβαίνεις τώρα...''
Βρε τι λέτε, βρε...

Και σκέφτομαι τώρα, ακούγοντας αυτά τα καινούρια, τα ωραία, στην τηλεόραση. Μήπως δεν φταίνε αυτοί εκεί οι άνθρωποι στο χωριό. Μήπως τα φύτεψαν οι προηγούμενοι;;;;;;;;;

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Καλημέρα, καλημέρα....

... και καλό μήνα σε όλο τον κόσμο. Είδα ένα μήνυμα του αγαπημένου μου domino, ότι με αναζήτησε και πολύ συγκινήθηκα. Αλλά να, έλειπα... Όχι εκτός Ελλάδος, αλλά εκτός... υπολογιστή... Έπιασα και δουλειά... Για την ακρίβεια, όχι ακριβώς δουλειά, αλλά κάτι τύπου μερικής απασχόλησης και δεν είχα και πολύ χρόνο. Άσε που είχα πάθει, και αυτό πως το λένε στα ελλήνικος..., όταν δεν έχεις όρεξη να γράψεις ή να πεις τίποτα... Δεν ξέρω βρε αδέρφια, αλλά αυτός ο καιρός με καταθλίβει. Χώρια που η υγρασία εδώ στο νησί πρέπει να έχει διαβρώσει όλα μου τα καλώδια και μου φαίνεται ότι το πάω για βραχυκύκλωμα!!! Θα προσπαθήσω να το αποφύγω πάντως...

Η δουλειά που σας έλεγα, εν τω μεταξύ... Έχω αναλάβει να διαβάζω ένα κοριτσάκι τετάρτης δημοτικού. Παιδιά, στ' αλήθεια έχει πάρα πολλή πλάκα. Το τι ακούνε τα ωραία με δεκάδες τρύπες αυτιά μου, άλλο να σας το λέω.. Ήθελα πραγματικά να ξέρω τι υπάρχει μέσα σ' ένα τέτοιο κεφάλι. Γιατί προφανώς έχω ξεχάσει τα δικά μου. Πώς σκεφτόμουν, τι έγραφα στις εκθέσεις, πώς μίλαγα. Έχει μπουρδουκλώσει την ιστορία για παράδειγμα με προσωπικά της βιώματα, κι εκεί που σου λέει, ας πούμε, για τις αποικίες των αρχαίων Ελλήνων, σου πετάει και κάτι για τη μαμά και τον μπαμπά της. Πολλή πλάκα. Και πώς να γελάσεις κι όλας. Δεν κάνει. Στο μεταξύ, άμα της βάζω κάτι, έτσι λίγο πιο δύσκολο από τα καθημερινά, αρχίζει και παθαίνει πονοκεφάλους ξαφνικούς και κοιλόπονους. Μόλις σταματήσω να την εξετάζω, επανέρχεται πλήρως. :Αφασία η μικρή


Ανάψαμε και τζάκι. Όχι τώρα, έχει καμιά δεκαριά μέρες. Άντε και καλό χειμώνα...

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

Domino

Εχθές κάνοντας μια περιήγηση στα διάφορα blog έπεσα (στην κυριολεξία) πάνω σε ένα απίστευτο τύπο. Η σύγκρουση μοιραία και πλαγιομετωπική. Η βλάβη που μου άφησε ανήκεστος... Μου θύμισε τον τρόπο που μίλαγα και σκεφτόμουν (δηλαδή αλλού ντ' αλλού) πριν από μερικά χρόνια και πολύ μου άρεσε. Ξέρεις καμιά φορά χάνεσαι και περδικλώνεσαι στην ρουτινιάρικη καθημερινότητα και ξεχνάς μερικά βασικά πράγματα. Τον ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου γι' αυτό που μου έδωσε.
Γειά σου domino και χαρά σου...

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Προς τους αποφοίτους του ΤΞΓΜΔ

Όπου ΤΞΓΜΔ: Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας, του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Αγαπητοί απόφοιτοι,
όσοι έχετε πάρει πτυχίο μέχρι το 1999 επικοινωνήστε με την αγαπημένη μας της γραμματείας Σταματέλλα Πρεντουλή (26610 87223) για να σας στείλει το πτυχίο, όχι σε πάπυρο, αλλά σε μορφή καλύτερη από το πιστοποιητικό σε χαρτί Α4 που είχαμε παραλάβει κατά την ορκωμοσία.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Για την Αρμάτα που δεν έγινε

Την Παρασκευή και το Σάββατο που μας πέρασαν κόσμος κατέφθανε στο νησί (Σπέτσες) με κάθε μέσο για τις εκδηλώσεις της Αρμάτας. Μόνο που, όπως είχε αποφασίσει ο Δήμος, δεν θα γινόταν καμία εκδήλωση, αφενός ως ένδειξη πένθους προς τους πληγέντες αφετέρου προκειμένου να δοθούν τα χρήματα στους ανθρώπους αυτούς. Μια μικρή λεπτομέρεια μόνο: σχεδόν κανείς από τους επισκέπτες δεν γνώριζε ότι δεν θα γίνει καμία εκδήλωση. Εκτός βέβαια από αυτούς που κάποιος γνωστός τους το είπε ή κάποια μέρα (δεν ξέρω ποια) ξύπνησαν αξημέρωτα, είδαν μία από τις πολύ πρωινές εκπομπές όπου ο δημοσιογράφος το ανακοίνωσε κι έτσι το πληροφορήθηκαν. Αλλιώς ας μην περίμεναν από τους ξενοδόχους να τους ενημερώσουν. Κανείς, από τους κατά τ' άλλα συμπαθείς επαγγελματίες, δεν μπήκε στον κόπο να τους πει ότι φέτος Αρμάτα γιοκ. Και έβλεπες τις καραβιές των ταλαιπωρημένων, μια και είχε και θάλασσα, να φτάνουν στον μόλο με τα μπαγκάζια τους στα χέρια και τον ενθουσιασμό στο μάτι και έλεγες από μέσα σου: "άραγε αυτοί οι κακόμοιροι το ξέρουν;" Η απάντηση, όπως προείπα, ήταν συνήθως αρνητική.
Η απόφαση βέβαια είχε παρθεί 10 μέρες τώρα. Είχε βγει βρώμα ότι η Νομαρχεία Πειραιά έκοψε τα κονδύλια, γιατί αυτή δίνει τα περισσότερα. Ωστόσο, ο Νομάρχης Πειραιά έβγαλε μια ωραιότατη ανακοίνωση αναφέροντας ότι η απόφαση για να μην πραγματοποιηθούν οι φετινές εκδηλώσεις ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον Δήμο Σπετσών και ουδεμία ανάμειξη έχει. Έτσι, για να μπαίνουν και κάποια πράγματα στη θέση τους.
Κρίμα πάντως. Γιατί, όχι μόνο κανένας Δήμος δεν ανέστειλε τις εκδηλώσεις του, όχι μόνο έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από τις καταστροφικές πυρκαγιές, για τις οποίες - αλίμονο - όλοι πονέσαμε, αλλά άκουσα και διάβασα ότι έγιναν τελικά και καλλιστεία Μις Πελοπόννησος. Ε, τι να πεις μετά. Χώρια που η συγκεκριμένη εκδήλωση αποτελεί και τοπικό μεν, ιστορικό γεγονός δε. Έπρεπε να μετρήσουν καλύτερα τα πράγματα εκεί στο Δήμο.
Προσωπικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μάλλον ο Δήμος δεν θα είχε και πολλά λεφτάκια, οπότε κουτί του ήρθε...
Ελπίζω βέβαια να μην το πάρουν σκοινί κορδόνι και τις κόψουν τις εκδηλώσεις, γιατί κακά τα ψέματα, η Αρμάτα αποτελεί σήμα κατατεθέν του νησιού.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Ο Δάσκαλος και ο Μαθητής, ο μετεξεταστέος...

Ο μικρός Γιωργάκης μαύρο καλοκαίρι πέρασε. Είχε μείνει στην ίδια τάξη βλέπεις (για 4η χρονιά) και έπρεπε να διαβάσει πολύ, αν ήθελε - επιτέλους - να περάσει. Ούτε μπάνια ούτε παιχνίδια στις αλάνες με τους φίλους του ούτε τίποτα. Διάβασμα και πάλι διάβασμα. Ήταν όμως πολύ αισιόδοξος. Τα' χε μάθει όλα απ' έξω και ανακατωτά που λένε.
Η ημερομηνία των εξετάσεων βγήκε. Έτσι λοιπόν ο μικρός Γιωργάκης, σαν έτοιμος από καιρό, πλύθηκε καλά, ακόμα και πίσω από τ' αυτιά, καθάρισε και τα νύχια του, χτενίστηκε, έβαλε και μπριγιαντίνη, ψαλίδισε το μουστακάκι του, έβαλε λίγη από τη "Μυρτώ" της μαμάς, φόρεσε τα καλά του και πήγε για τις εξετάσεις.
Στην τάξη τον περίμενε ο δάσκαλός του, ο κύριος Νίκος. Στριμμένο άντερο. Όλοι τον φοβόντουσαν. Και οι δύο έκτες. Όλο το σχολείο δηλαδή...
Η εξέταση κράτησε καμιά ώρα. Ο μικρός Γιωργάκης ήλπιζε ότι θα ήταν γραπτά, να έχει και τον απαιτούμενο χρόνο να σκεφτεί. Όμως όχι. Ο κύριος Νίκος είχε άλλη γνώμη. Ο κύριος Νίκος θα έκανε τις ερωτήσεις και μια επιτροπή θα έβαζε τους βαθμούς και θα αποφάσιζε την τύχη του μικρού Γιωργάκη. Τον σήκωσε όρθιο στον πίνακα, μόνο του, σχεδόν στο ένα πόδι και ο κύριος καθόταν απέναντί του, έτοιμος να τον χαστουκίσει στο πρώτο λαθάκι, και άρχισε να του κάνει τη μια ερώτηση μετά την άλλη. Ο μικρός Γιωργάκης θόλωσε, μπερδεύτηκε, άλλα τον ρωτούσε κι άλλα απαντούσε. Κάπου κάπου έλεγε τα σωστά, αλλά αρκούσαν αυτά για να πάρει καλό βαθμό και να περάσει την τάξη; Ο κύριος Νίκος δεν βοηθούσε, παρά μόνο ρώταγε και ρώταγε... και ο μικρός Γιωργάκης ίδρωνε και ξεΐδρωνε, προσπαθούσε τόσο πολύ ο άμοιρος...
Κάποια στιγμή όλα τελείωσαν. Ο μικρός Γιωργάκης ένιωσε ικανοποιημένος. Απάντησε σε όλα, σωστά πάνω κάτω, ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον και ήταν σχεδόν σίγουρος ότι πέρασε επιτέλους στην επόμενη τάξη. Και ο κύριος Νίκος ήταν ικανοποιημένος. Ήταν σίγουρος ότι του έκανε δύσκολες ερωτήσεις, ότι τον στρίμωξε και ότι η επιτροπή θα είχε δύσκολη απόφαση να πάρει. Βλέπεις το' παιζε σπουδαίος και τρανός σε όλο το σχολείο...
Τα αποτελέσματα του μικρού Γιωργάκη θα βγουν τη Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου...

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007

Βγάζεις άκρη;;;; (ανταπόκριση από Σπέτσες)

Στις πολύ μικρές κοινωνίες τελικά ανακαλύπτει κανείς πόσο ανύπαρκτο είναι το κράτος, οι αρχές γενικότερα. Βρίσκομαι στις Σπέτσες περίπου 2,5 μήνες και αυτά που βλέπω και διαπιστώνω καθημερινά είναι άνευ προηγουμένου. Ούτε λιμεναρχείο υπάρχει ούτε αστυνομία και ας μην πω για το Δήμο καλύτερα...
Εδώ, όπως πολλοί γνωρίζουν, ως μέσο συγκοινωνίας χρησιμοποιούνται εκτός από τα ταξί ξηράς και τα θαλάσσια. Προφανώς οι οδηγοί-καπετάνιοι θα πρέπει να υπόκεινται και αυτοί σε κάποιους υποτυπώδεις ελέγχους. Για παράδειγμα να μην είναι τύφλα στο μεθύσι. Κι όμως υπάρχουν οδηγοί-καπετάνιοι που πίνουν του σκασμού και μετά σαν να μη συμβαίνει τίποτα πιάνουν το τιμόνι και την τύχη των επιβατών στα χέρια τους και ... ο Θεός βοηθός. Και όχι μόνο αυτό. Έχω δει με τα μάτια μου οδηγό-καπετάνιο να βάζει τη βοτκίτσα του σε πλαστικό ποτήρι, από αυτά που βάζουν τον καφέ, και να το παίρνει μαζί του να την πιει εν πλω. Καλό ε;; Σας έχω και καλύτερο. Κάτι που συνέβη εχθές το βράδυ ή μάλλον τα ξημερώματα. Ο συγκεκριμένος οδηγός-καπετάνιος είχε πιει τον Αργοσαρωνικό κι επειδή δεν μπορούσε να οδηγήσει έδωσε τα κλειδιά του σκάφους να μεταφέρει τους επιβάτες στην Κόστα ο βοηθός του, ένα παιδί γύρω στα 15. Δεύτερος στη σειρά ένας άλλος, βλέποντας την όλη κατάσταση παίρνει τα κλειδιά από τον πιτσιρικά και καλεί το λιμενικό. Κάποια στιγμή εδέησαν οι λιμενικοί να φανούν και το μόνο που είπαν ήταν ''και καλά εμείς τι θέλεις να κάνουμε τώρα. Αν είναι κάνε του μήνυση και βλέπουμε...'' Και ρωτώ εγώ τώρα. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
Και αυθαιρεσίες βέβαια δεν γίνονται μόνο όσον αφορά στα θαλάσσια ταξί. Μεγαλύτερες γίνονται στα καΐκια Είτε αυτά που κάνουν το δρομολόγιο Κόστα-Σπέτσες και το ανάποδο είτε αυτά που μεταφέρουν κόσμο στις παραλίες. Κατ' αρχάς αυτοί που τα δουλεύουν είναι όλοι συνταξιούχοι και δεν έχουν τις απαραίτητες άδειες. Σύμφωνοι, το κάνουν για ένα έξτρα εισόδημα, αλλά δεν πρέπει να υπάρχει και κάποιο όριο; Επιπλέον δεν κόβουν αποδείξεις. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι βάζουν και περισσότερο κόσμο απ' όσο πραγματικά χωράνε. Ένα χάος, ένα μπάχαλο. Αλλά κανείς δε λέει τίποτε. Ούτε καν αυτοί που στην πραγματικότητα ζημιώνονται: τα ταξί θαλάσσης (προφανώς όχι τα ίδια τα ταξί, αλλά οι οδηγοί-καπετάνιοι τους...). Οπότε αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται, θα νοιαστούν οι ίδιοι; Και γίνεται στο λιμάνι πανζουρλισμός.
Υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι. Είναι πραγματικότητα. Οι περιπολίες του λιμενικού είναι ελάχιστες, ειδικά το βράδυ ανύπαρκτες. Τις μόνες στιγμές που βλέπεις κάποιον από το λιμενικό είναι όταν έρχεται κάποιο πλοίο. Έρχεται, βλέπει και φεύγει. Από που να βγάλεις άκρη και σε ποιόν ν' απευθυνθείς.
Γι' αυτό τα πράγματα δεν πάνε μπροστά. Γι' αυτό ο τουρισμός μειώνεται και μετά όλοι κλαίγονται. Εμ, λογικό δεν είναι; Και εάν και η συμπεριφορά των επαγγελματιών δεν είναι η πρέπουσα, τότε έρχεται και δένει το γλυκό. Όταν έχει πολύ κόσμο γκρινιάζουν γιατί δεν ξεκουράζονται και τρέχουν και δεν φτάνουν και ότι ο κόσμος είναι τρελός και ζητάει ότι του κατέβει. Όταν δεν έχει πάλι γκρινιάζουν γιατί δεν έχει δουλειά. Βγάζεις άκρη; Το χειρότερο είναι που και οι νεότεροι αντί να προσπαθούν για το καλύτερο, αρχίζουν με τον καιρό και αποκτούν τον τρόπο των μεγαλύτερων, που πιστέψτε με είναι απαράδεκτος. Βέβαια, για να μην αφορίσω και όλους, υπάρχει μια ισχνή μειοψηφία που προσπαθεί να διατηρήσει ένα επίπεδο και τα καταφέρνει. Μακάρι μόνο να μην τους πάρει και αυτούς τους λίγους η μπάλα...
Υ.Γ. Προφανώς μαθεύτηκε, αλλά ας το αναφέρω κι εγώ: φέτος δεν θα πραγματοποιηθούν οι εκδηλώσεις της Αρμάτας. Δόθηκε γραμμή από τη Νομαρχεία Πειραιά, αυτή πληρώνει άλλωστε τα περισσότερα, και τα χρήματα θα δοθούν στους πυρόπληκτους. Μακάρι να πιάσουν τόπο και να πάνε εκεί που πρέπει...

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

17 Αυγούστου σήμερα...

... ιστορική ημέρα για την ανθρωπότητα... Καλά, μην τρελαίνεστε...
Γενέθλια έχω. Κάθε χρόνο τα περιμένω πώς και πώς και όταν έρχονται κάτι με πιάνει. Είναι που μεγαλώνω...

Μου εύχομαι λοιπόν χρόνια καλά, δημιουργικά και χαμογελαστά.
Να με χαίρομαι και να με χαίρονται!!!!!!!!

Αυτάααααααααα......... Υγεία πάνω απ' όλα παιδιά, υγεία...

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

Πάλι με τους γιατρούς τα'χω...

... όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι, ακούγοντας στις ειδήσεις την περιπέτεια του 17χρονου που του ακρωτηρίασαν το πόδι. Γιατί....;;;;
Ακούστε και αυτό... Εδώ, στις Σπέτσες όπου βρίσκομαι, έρχεται ένα καράβι, σαβουράδικο το λένε, το οποίο μεραφέρει υλικά οικοδομών, άμμο κλπ, για τις ανάγκες του νησιού. Αυτό έρχεται από τη Μήλο και τα γύρω νησιά (από που συγκεκριμένα, δεν ξέρω). Προχθές το απόγευμα ένας 50χρονος, ο οποίος είχε λίγο καιρό ακόμη για να βγει στην σύνταξη, εργαζόταν στην κουβέρτα του πλοίου με ένα ηλεκτρικό σβουράκι. Πέρασε από εκεί κοντά ένα γιωτ, μεγάλο σε μέγεθος, και έκανε νερά. Επειδή τα σαβουράδικα από το βάρος είναι χαμηλά, το κύμα που σηκώθηκε πέρασε μέσα στο πλοίο, ο εργαζόμενος δεν το πρόσεξε και έπαθε ηλεκτροπληξία. Αμέσως κάλεσαν γιατρό, όμως γιατρός από το νησί αρνήθηκε ν' ανέβει. Γιατί........;;;
Κάλεσαν να έρθει ασθενοφόρο απέναντι στην Κόστα και ο άνθρωπος θα μεταφερόταν με θαλάσσιο ταξί. Το ασθενοφόρο, που πιθανότατα θα τον διεκόμιζε στο Κρανίδι, για να μοιράσει την απόσταση, ζήτησε αντί να τον μεταφέρουν στην Κόστα, να τον πάνε στο Πόρτο Χέλι. Και κάπουεκεί , μεταξύ των συνεννοήσεων για το που θα τον πάνε, ο άνθρωπος πέθανε. Γιατί.......;;;
Ποιός φταίει για αυτό; Ποιός θα δώσει απαντήσεις στην οικογένεια του άτυχου άνδρα; Εάν παρόμοια ανάγκη για γιατρό παρουσιαζόταν στο γιωτ κάποιου από τους πλούσιους που έρχονται εδώ, η αντίδραση θα ήταν η ίδια;
Ποιόν να ρωτήσεις και ποιός να σου απαντήσει....


(Παλαιότερα σας έγραφα για τις περιπέτειες της μητέρας μου. Δεν είναι ότι τελείωσαν, αλλά τι να γράψεις και ποιός να σε καταλάβει... Τους σιχάθηκα όλους...)

Κυριακή 29 Ιουλίου 2007

Αναφορά από παραλία...

Είμαι κάτι παραπάνω από ένα μήνα στις Σπέτσες και συνολικά έχω κάνει 3 μπάνια. Απαράδεκτο, αλλά ας μην το συζητήσουμε τώρα...
Ωστόσο, σήμερα πήγα στην - ίσως - καλύτερη παραλία του νησιού, στην Ξυλοκέριζα. Τι να σας πρωτοπώ...
Βρίσκεται, για όσους ξέρουν, μετά την Αγία Μαρίνα και λίγο πριν τους Αγίους Αναργύρους. Δεν είναι πάνω στο δρόμο και μάλλον γι' αυτό δεν έχει και τον τρελό κόσμο. Εκεί πας μόνο αν έχεις μηχανάκι ή με ταξί ξηράς ή με θαλάσσιο. Και το λεωφορείο κάνει στάση, όμως πρέπει να περπατήσεις κανένα 5-10λεπτο. Και καλά το κατεβαίνεις. Πως ανεβαίνεις μετά... Όμως πραγματικά αξίζει τον κόπο.
Τα νερά είναι τιρκουάζ, τύφλα να'χουν οι εξωτικοί προορισμοί. Είναι δροσερά και πεντακάθαρα. Έχει λίγες πετρούλες, αλλά μπροστά στην απόλαυση που νιώθεις βουτώντας, λες χαλάλι. Προσωπικά, μπαίνω με παπουτσάκια, γιατί έχω ένα θέμα με τις πέτρες, αλλά, πιστέψτε με, αποτελώ μειοψηφία.
Η παραλία είναι οργανωμένη. Μπορείς να νοικιάσεις ξαπλώστρες, αλλά αν θέλεις, απλώνεις τις πετσετούλες σου καταγής και είσαι μια χαρά. Δεν έχει άμμο, για να κολλάει πάνω σου ή όταν φυσάει να μπαίνει σε στόμα, μύτη και αυτιά, αλλά μικρό βότσαλο, οπότε ούτε ο ... ποπός σου πονάει.
Ο κόσμος που μαζεύεται εκεί έχει έρθει όχι γιατί έτυχε ή γιατί δεν είχε που αλλού να πάει. Ξέρει πολύ καλά ότι αυτή είναι η παραλία του. Μπορεί να σου φαίνεται αστείο αυτό που λέω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και ζευγαράκια θα δεις και οικογένειες. Αλλά γίνονται και πάρτι. Εχθές για παράδειγμα ένα ζευγάρι επέλεξε αυτό το μέρος για να κάνει το γλέντι του μετά το γάμο. Σου λέω, δεν είναι τυχαία...
Και φυσικά το καλύτερο σου το φυλάω για το τέλος. Τον κύριο Γιάννη και την κυρία Σοφία, τους ανθρώπους που δουλεύουν χρόνια εκεί και ''συμπεριφέρονται'' στο χώρο σαν να είναι το σπίτι τους. Σκουπίδια δεν θα δεις πουθενά. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Και οι ίδιοι οι λουόμενοι σέβονται το χώρο. Ούτε αποτσίγαρα δε θα δεις κάτω.
Παντού γύρω γύρω από τα τραπεζάκια και το μπαράκι είναι φυτεμένα λουλούδια. Εκεί τον καφέ σου ή ότι άλλο θέλεις να πιείς θα το παραγγείλεις από τον Άλεξ, τον ανιψιό του κύριου Γιάννη, που έρχεται κάθε καλοκαίρι από τον Καναδά, όπου μένει μόνιμα, για να δουλέψει σ' αυτόν τον παράδεισο. Κι αν πεινάσεις σου έχω τη λύση. Ο κύριος Γιάννης ψήνει τα πιο νόστιμα και ζουμερά σουβλάκια που έχεις φάει ποτέ. Και δεν μιλάει ούτε η τρελή πείνα μετά το μπάνιο ούτε ο ήλιος. Αλήθεια λέω. Στο σερβίρισμα, ο έτερος ανιψιός του, ο Ανάργυρος.
Η πεμπτουσία της ηρεμίας. Εάν ποτέ επισκεφθείτε τις Σπέτσες, αξίζει τον κόπο. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο. Το μόνο άσχημο είναι ότι πιάνουν τα κινητά. Πάντα όμως μπορείς να το κλείσεις και να αφεθείς, σωστά;;;;

Άντε και καλά μπάνια...

Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

It' s good to be back...

...δεν απέφυγα τον αγγλισμό, αλλά έτσι είναι... Τι καλά!!!Απέκτησα και πάλι internet!!!Δύσκολοι καιροί για να κάνεις αίτηση για τηλέφωνο και μάλιστα όταν είσαι σε ένα νησί, όπου σχεδόν όλα κινούνται με μορφή χελώνας. Και τι χελώνας... κουτσής... Μετακόμισα στις Σπέτσες, μετά από προσπάθεια δύο χρόνων περίπου, όπου η γραφειοκρατία μας τσάκισε, αλλά ευτυχώς δεν μας γονάτισε πλήρως. Τα καταφέραμε και ήρθαμε. Έπρεπε να μεταφερθεί η δουλειά του Γιώργου μου και ενώ οι δυσκολίες ήταν πολλές, καθώς και πολλοί οι δημόσιοι λειτουργοί (ο Θεός να τους κάνει!) που ήθελαν το λαδωματάκι τους... Αλλά αντισταθήκαμε. Πιο πολύ βέβαια με δική μου παραίνεση. Γιατί να πληρώσω για κάτι που δικαιωματικά μπορώ να έχω. Παράνομη δεν είμαι, οπότε γιατί να ... ''κεράσω καφεδάκια''... Άσε που οι καφέδες βλάπτουν και στα νεύρα. Γι' αυτό άλλωστε οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τσίτα τα γκάζια. Από τους πολλούς ''καφέδες''. Να το προσέξετε παιδιά.
Όμως τώρα τέλος καλό, όλα καλά. Ο επιμένων νικά...

Είναι πολύ ωραία στο νησί. Και ειδικά τώρα το καλοκαίρι, από αυτά που βλέπεις να γίνονται, από αυτούς που βλέπεις να κυκλοφορούν, κάνεις καινούριο συκώτι από τα γέλια. Θα φροντίσω να σας κρατώ ενήμερους.

Ααααχ! Είμαι τόσο χαρούμενη...

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Απόψε έχω μοναξιές...

... λείπει και ο σύζυγος... έχει πάει κούρσα... μονή, όχι διπλό-τριπλή... Καθότι εμείς επιμένουμε, σε πείσμα των καιρών, να δουλεύουμε με τον σταυρό στο χέρι. Δεν πειράζει, γιατί όπως λέει και ο ποιητής ''θα γυρίσει ο τροχός, θα γ***σει κι ο φτωχός!''.
Έχω φορτώσει ρε γαμώτο. Από παντού προβλήματα, δυσκολίες... το μεροκάματο να βγαίνει, να μας τα τρώνε οι τράπεζες. Οι μοντέρνοι τοκογλύφοι. Οι νόμιμοι. Ασυναρτησίες λέω, αλλά τα γράφω όπως ακριβώς μου βγαίνουν. Ώρες ώρες νιώθω ν' ασφυκτιώ. Και, αν και φύσει αισιόδοξο άτομο, με πιάνει απελπισία. Ώρες ώρες η κατάσταση δεν παλεύεται. Και πώς να παλέψεις όταν έχεις ένα σωρό γνώσεις, πτυχία, και να σου λένε απλώς ''ευχαριστούμε, αλλά αυτή τη στιγμή δεν...'' Για ανεργία μιλάω, όποιος κατάλαβε. Θέλω τόσο να δουλέψω σ' αυτό που έχω σπουδάσει και δεν μπορώ. Και ειλικρινά δεν είναι μόνο για τα λεφτά. Είναι η απασχόληση, η διαδικασία της παραγωγής έργου, η επιβράβευση. Γι' αυτό σήμερα κάνουν περιουσία οι ψυχολόγοι-ψυχαναλυτές και τα συναφή επαγγέλματα. Όλοι καταθλιπτικοί έχουμε γίνει. Ή τουλάχιστον οι περισσότεροι. Θυμάμαι είχα πάει κι εγώ μια φορά, πριν χρόνια, σ' έναν τέτοιο (αν θυμάμαι καλά ήταν και ψυχίατρος) γιατί τότε αντιμετώπιζα γκομενικά προβλήματα, κι επειδή ήμουν ένα βήμα πριν τα χάπια, είπα να κάνω τη χάρη στην κολλητή που μ' έβλεπε να φρικάρω. Βασικά το πρόβλημά μου (που τότε το θεωρούσα ό,τι σημαντικότερο, μια και δεν είχα άλλα θέματα, αλλά τώρα το σκέφτομαι και αναρωτιέμαι με τι μαλακίες ασχολιόμουν) ήταν ότι τα'χα με δύο, εναλλάξ πάντα (δηλαδή χώριζα με το έναν, τα' φτιαχνα με τον άλλο, ανά εβδομάδα). Ο ντόκτορ λοιπόν, αφού του εξέθεσα το ζήτημά μου, μου είπε το εξής κορυφαίο, και η αλήθεια είναι ότι ούτε που ξαναπάτησα εκεί μέσα:''αγαπητή μου μην ανησυχείς, δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Απλώς δεν μπορείς να είσαι με έναν άνθρωπο. Κι ακόμη κι αν χωρίσεις κι απ΄τους δύο, πάλι με δύο θα τα ξαναφτιάξεις. Είσαι όν πολυγαμικό. Ντοντ γουόρι!!'' Ζντουπ! και μου 'ρθε το πλαγιομετωπικό. Θα μου πεις με μια επίσκεψη περίμενες αποτέλεσμα; Όχι. Αλλά αν δεν μου πέταγε αυτό το τούβλο, μπορεί και να ξαναπήγαινα. Ποιός ξέρει; (Για την ιστορία, δεν κατακρίνω ούτε τους ψυχολόγους κλπ ούτε τους ανθρώπους που τους επισκέπτονται.)
Από που ξεκίνησα όμως;;; Α, ναι από την ανεργία. Και κατέληξα, αλλού γι' αλλού. Το 'χω αυτό το θεματάκι. Πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο. Καλά, εμένα δε με νοιάζει, αλλά οι γύρω μου δυσκολεύονται λίγο να με παρακολουθήσουν. Είναι ενοχλητικό, δε λέω, αλλά μερικές φορές έχει πλάκα. Τελικά μ' αρέσει να γράφω. Αυτό είναι τ' όνειρό μου: να γράφω. Οι περισσότεροι από εμάς νομίζω ότι κουβαλάμε την ίδια πετριά στο κεφάλι.
Άντε καλή σας νύχτα και καλό ξημέρωμα...

Νοσοκομείου συνέχεια (μέρος 2ον)...

... και τα βάσανα δεν τελειώνουν ποτέ!
Πριν από ένα μήνα περίπου η μητέρα μου έκανε επέμβαση στον εγκέφαλο για να αφαιρεθεί κύστη που είχε δημιουργηθεί. (Για την ιστορία πριν από 9 χρόνια είχε κάνει αφαίρεση όγκου, καλοήθους όπως αποδείχθηκε, αλλά όχι εδώ, στην Αμερική. Η κύστη δημιουργήθηκε στο ίδιο σημείο). Κατόπιν το υλικό που αφαιρέθηκε θα πήγαινε για βιοψία. Και περιμέναμε τα αποτελέσματα... Τηλεφωνούσαμε και μας πήγαιναν από μέρα σε μέρα. Ώσπου, τελικά, μας είπαν το κορυφαίο: ''ξέρετε, το υλικό που είχαμε για να κάνουμε τη βιοψία δεν ήταν αρκετό!!!'' Δηλαδή πόσο θέλανε, κανα κουβά;;;;; Αν είναι δυνατόν!!!!!!!!!!
Βέβαια, το καλύτερο δεν είναι αυτό. Προχθές έκανε μαγνητική, για να δει πώς πάει η κατάσταση, και ως εκ θαύματος το υγρό, η κύστη είχε ξαναδημιουργηθεί. Τι καλά!!! Ο γιατρός δεν απάντησε αμέσως τι πρέπει να γίνει. Ήθελε να το σκεφτεί το χρυσούλι μου... Θα μας απαντήσει τη Δευτέρα, αν θα χρειαστεί να ξαναγίνει επέμβαση, ανοιχτή αυτή τη φορά. Κι ερωτώ. Δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι υπάρχει ενδεχόμενο να ξαναδημιουργηθεί η κύστη; Μήπως θα έπρεπε να κάνει εξ αρχής ανοιχτή επέμβαση; Γιατρός δεν είμαι, ούτε υποδείξεις μπορώ να κάνω. Αλλά ρε γαμώτο κρίμα δεν είναι; Μεγάλη γυναίκα να υποβληθεί μέσα σ' ένα μήνα σε δύο πολύωρα και επικίνδυνα χειρουργεία; Και πόσα λεφτά θα ζητήσει αυτή τη φορά; Γιατί θα ζητήσει, αυτό είναι σίγουρο. Αλλά από την άλλη γιατί να ζητήσει; Σε δημόσιο νοσοκομείο δουλεύει. Που είναι η δωρεάν υγεία που μας υπόσχονται όλοι; Εγώ θέλω να καταγγείλω τα γεγονότα, με ονόματα και διευθύνσεις, αλλά η μαμά μου δεν θέλει. Φοβάται και τον έχει ανάγκη. Γιατί να είναι έτσι τα πράγματα; Εμάς ποιός μας προστατεύει;

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

01/06/2007

Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στην Αμαλία. Κι έχω τόση οργή μέσα μου, όχι μόνο για κείνη, αλλά και για τους χιλιάδες ασθενείς, παιδιά και ενήλικες, που από την αδιαφορία και την εκμετάλλευση ορισμένων γιατρών υποφέρουν, δεν γιατρεύονται, πεθαίνουν. ΓΙΑΤΙ;;;;;;;;;;;;;;;

Σας ικετεύω, πάψτε πια να μας βλέπετε σαν πορτοφόλια. Άνθρωποι είμαστε και όταν ερχόμαστε σε σας δεν το κάνουμε από βίτσιο ή από βαρεμάρα. Όταν ερχόμαστε σε σας σημαίνει ότι σας έχουμε πραγματική ανάγκη. Ερχόμαστε για βοήθεια. Γιατί κάτι τέτοιο ορκιστήκατε ότι θα προσφέρετε. Έλεος πια. Αλλά μήπως θα σταματήσουν αυτά τα φαινόμενα; Των επίορκων και των εκμεταλλευτών; Ας είμαστε ρεαλιστές. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στον αιώνα τον άπαντα. Αλλά ας είναι αυτοί οι λιγότεροι.

Είμαι πραγματικά πολύ ταραγμένη. Ούτε να γράψω δεν μπορώ. Ας γίνει το παράδειγμα της αδικοχαμένης Αμαλίας κραυγή στα χείλη όλων μας. Να μη φοβόμαστε να καταγγείλουμε όταν συναντάμε το λάθος, όταν συναντάμε τον γιατρό-φάντασμα. Να πάψουμε να θεωρούμε δεδομένο το φακελακι και την αδιαφορία τους.

Γειά σου Αμαλία. Τιμή μου που σε γνώρισα.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2007

Γειά σου Αμαλία...

Τα λόγια περισσεύουν... Έχω σοκαριστεί...

Γειά σου γλυκιά μου Αμαλία...

Κυριακή 20 Μαΐου 2007

Να 'μαι πάλι...

... καιρό είχα να γράψω και ομολογώ ότι μου έλειψε... Είπα να ξανακάνω την εμφάνισή μου, μια και πέρασαν τα μεγάλα, εθνικά γεγονότα. Ξέρετε εσείς... Καλλιστεία, και τα παρελκόμενα, γιουροβίζιον, και τα παρελκόμενα (που κράτησαν περισσότερο από τα καλλιστεία, είναι η αλήθεια), τα ομόλογα και αν θα επιστραφούν (για το θέμα ειλικρινά έχω καταλάβει έως το απόλυτο τίποτα... Κατ' αρχάς δεν ξέρω τι είναι ''ομόλογα''...), το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, οι πανελλήνιες ξεκίνησαν (είναι βέβαια λιγότερο σημαντικές από τα υπόλοιπα...!!!) και πάει λέγοντας. Γίναν κι άλλα πολλά, αλλά που να τρέχουμε τώρα...
[Θα ήθελα να κάνω μια μικρή τοποθέτηση, όσον αφορά τη γιουροβίζιον, ας μου επιτραπεί, κι ας έχει περάσει μια εβδομάδα και... Η αξιολάτρευτη κυρία Μαρία είπε κατά λάθος το FYROM, Μακεδονία. Εγώ προσωπικά δίνω την εξής ερμηνεία: ή το έκανε επίτηδες, που πολύ αμφιβάλλω, ή το έκανε από βλακεία, που εκεί συγκλίνω. Οπότε αθώα η κατηγορουμένη λόγω ηλιθιότητας. Τέλος!]
Ας επιστρέψω στην πολιτική ατζέντα της χώρας. Έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο, αυτό είναι φανερό. Έμπιστη πηγή (έχουμε κι εμείς τις άκρες μας, τι νομίζατε...) μου είπε ότι σε ένα συγκεκριμένο υπουργείο, ο γενικός γραμματέας ζήτησε να του βγάλουν πρόγραμμα έως τον Αύγουστο. Τι σημαίνει αυτό; Αδέρφια, είναι πολύ απλό. Εκλογές από Σεπτέμβριο... Όχι ότι σας το λέω για νέο, αλλά αν είχατε και την παραμικρή απορία, σας τη λύνω... Προσωπικά δεν έχω καταλήξει ακόμα τι θα ψηφίσω. Εκτός από Νέα Δημοκρατία, βέβαια, που δεν ψηφίζω, που να μου κοπεί το χέρι απ΄τη ρίζα. Αλλά θα μ' εντυπωσίαζε πραγματικά αυτός που θα έλεγε όχι ότι θα κάνει το μεγαλύτερο καλό στη χώρα, αλλά αυτός που θα ορκιζόταν ότι θα κάνει το μικρότερο κακό. Γιατί άραγε οι πολιτικοί μας βγαίνουν απ' τα ρούχα τους όταν ακούν από τους πολίτες να τους κατηγορούν και να τους θεωρούν όλους ίδους; δηλαδή απατεώνες και κλέφτες και ψεύτες; Τόσο παράλογο τους φαίνεται; Με τις φωνές και τις αλληλοκατηγορίες δεν πετυχαίνουν τίποτα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Άντε μετά να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας... Δεν ξέρω, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Όχι ότι στο ΠΑΣΟΚ είναι καλύτεροι, αλλά η σημερινή κυβέρνηση θεωρώ πως είναι η χειρότερη όλων των εποχών. Βοήθειά μας...

Τρίτη 8 Μαΐου 2007

Τηλεμαραθώνιος ΕΛΠΙΔΑΣ

Ειλικρινά ήταν τρομερά συγκινητική η χθεσινή προσπάθεια του MEGA και του συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ για τη δημιουργία του πρώτου ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά. Όλος ο κόσμος συμμετείχε και πραγματικά διαπιστώνει κανείς τι απόθεμα αγάπης υπάρχει στον απλό κόσμο. Δε λέω, βοήθησαν και οι εταιρίες και οι πλούσιοι ιδιώτες, όμως τα 5 και τα 10 ευρώ των απλών ανθρώπων σήμαιναν κάτι περισσότερο, μια και προέρχονταν από το υστέρημά τους. Βοηθήσαμε όλοι για κάτι που αξίζει τον κόπο και που θα έπρεπε το "κράτος-πρόνοιας" να έχει πραγματοποιήσει εδώ και χρόνια. Μωρέ καλά τους τα 'χωσε ο Ψωμιάδης, σε μια συνομιλία που είχε το μεσημέρι από τη Θεσ/νίκη. Μπορεί να μην τον συμπαθώ, αλλά έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Τέλος πάντων. Πάλι ο απλός πολίτης θα βγάλει το φίδι απ' την τρύπα, αλλά δεν πειράζει. Σε αυτή την προσπάθεια τελικά δεν χωράνε κακίες και μιζέριες. Είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει και ας γίνει με οποιονδήποτε τρόπο.

Βέβαια δεν μπορώ να κρατηθώ και θ' αναφερθώ σε κάτι που μου έκανε κακή εντύπωση. Και δεν αφορά στην διοργάνωση αλλά σ' έναν υπουργό της σεμνής και ταπεινής κυβέρνησής μας. Πλησιάζουν κάποια στιγμή τον υπ. Μακ.-Θρακ., ο οποίος μετά το σύντομο λογίδριό του, αναφέρει το ποσόν που προσφέρει το υπουργείο του. ΟΚ! Το επόμενο τι το 'θελε; Δε λέω, για καλό το είπε, αλλά ακούστηκε τουλάχιστον υποκριτικό... Λέει λοιπόν ότι και ο γιός του, απ' το χαρτζηλίκι των 600 ευρώ που του δίνει μηνιαίως προσφέρει τα 300 ευρώ στον τηλεμαραθώνιο. Μώρε τι μας λες... Ξέρει άραγε ο κύριος υπουργός πώς ακούστηκε ότι ο γιός του παίρνει χαρτζηλίκι 600 ευρώ όταν ο βασικός μισθός είναι 500κάτι; Ή όταν ο συνταξιούχος πρέπει να τα βγάλει πέρα με 300τόσα ευρώ; Δε λέω, μπορεί να δίνει στον γιό του όσα θέλει. Τόσα κι άλλα τόσα. Αλλά μη βγαίνει και στην προσπάθειά του να κάνει μια καλή πράξη τα κάνει ρόιδο (για να μην πω τίποτα χειρότερο)... Δηλαδή εντάξει, μας δουλεύουν; Τι να πω... Να 'ναι βέβαια καλά το παιδάκι (μικρό, μεγάλο δεν ξέρω) και μπράβο του για την κίνησή του αυτή και μακάρι να χαλάει όσα λεφτά θέλει, αλλά όχι άλλη υποκρισία. Δεν ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ !!!!!

Κατά τ' άλλα και πάλι μπράβο μας που καταφέραμε και μαζέψαμε όλα αυτά τα χρήματα και αχρείαστο να 'ναι το νοσοκομείο...

Πέμπτη 3 Μαΐου 2007

Βούρδουλας που τους χρειάζεται...

Διάβασα χθες την ιστορία της Αμαλίας. Τελικά αυτό που συμβαίνει είναι τρομακτικό... Δεν ζω φυσικά στον δικό μου όμορφο και αγγελικά πλασμένο κόσμο, αλλά ρε γαμώτο, αρνούμαι να δεχτώ ότι όλοι είναι έτσι, ότι όλοι συμπεριφέρονται με γνώμονα το κέρδος και τα λεφτά. Ωραία, τα μαζεύουν και τα μαζεύουν. Και;;;; Η γιαγιά μου έλεγε πάντα ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. Όλα πια λεφτά είναι; Όλα ίσιωμα; Αρνούμαι να το δεχτώ. Αλλά μάλλον στρουθοκαμηλίζω, σωστά; Στην οικογένειά μου τουλάχιστον, ότι έχουμε καταφέρει στους τομείς της υγείας και των δημοσίων υπηρεσιών, το έχουμε καταφέρει γιατί ο μπαμπάς όπου πάει θα δώσει και το κάτι τις του. Μα θες για τα νοσοκομεία και τους γιατρούς (γιατί αλλιώς ακόμα θα περιμέναμε το πρώτο χειρουργείο), μα θες στις αξιότιμες υπαλλήλους των διαφόρων υπηρεσιών που για να σφραγίσουν ένα κωλόχαρτο για να πάρει η μαμά την αναπηρική της σύνταξη έπρεπε να τους τάξει - και να τους δώσει - τον ουρανό με τ' άστρα, μα..., μα..., μα... Έλεος πια, ως πότε θα τους πληρώνουμε εξτρά για να κάνουν τη δουλειά για την οποία ήδη πληρώνονται;;; Γιατί μόλις δουν τα μαγικά χαρτάκια αλλάζουν φάτσα, κι από κει που ούτε να σε φτύσουν, τους πιάνονται τα γόνατα από τους τεμενάδες;;; Ποιός τους μαζεύει όλους αυτούς; Ποιός τους ελέγχει; Πότε χάσαμε την μπάλα;
Καλά λες Αμαλία, ως πότε όλοι αυτοί θα πάψουν ν' αποτελούν τον κανόνα;;;

Απορία ημέρας

Πήγα σήμερα το πρωί να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ και συγκεκριμένα στο ΑΒ Βασιλόπουλος στα Μελίσσια. Ως εδώ καλά. Ωραίο, ανακαινισμένο, κι έχει και μηχάνημα ανακύκλωσης απ' έξω. Παρόλαυτά είδα κάτι που με χάλασε και προσωπικά μου φάνηκε κάπως παράξενο: απέναντι από τα ψυγεία με τα αλλαντικά υπάρχει μια κολώνα, πάνω στην οποία στηρίζεται η πυροσβεστική φωλιά. Ξέρετε εκείνο το κόκκινο κουτί που αν συμβεί κάτι, μια φωτιά ας πούμε, πρέπει να είναι εύκολα προσβάσιμο, για να προλάβει κάποιος να τη σβήσει. Αμ δε! Λάθος σας τα 'πανε. Μπροστά από αυτό το κουτί έχουν τοποθετήσει, με καθαρά έξυπνο και εργονομικό τρόπο οφείλω να ομολογήσω, δύο ντουλάπια, το ένα ψηλότερο από τ' άλλο που καλύπτουν ως το μέσον της τη φωλιά. Πάνω σ' αυτά τα ντουλάπια έχουν δύο κατσαρόλες, πάνβαρες απ' ότι φαίνεται (όχι δεν προσπάθησα να τις σηκώσω) σε σχήμα πυθαριού (μεσαίου, όχι μεγάλου), όπου μέσα βράζουν φακές και φασολάδα. Επίσης στη βάση του ψηλού ντουλαπιού υπάρχουν διαφόρων μεγεθών μπολάκια, ώστε ο ενδιαφερόμενος πελάτης που θέλει να αγοράσει ένα από τα δύο όσπρια, ή και τα δύο αντίρρηση δεν υπάρχει, να εξυπηρετηθεί από μόνος του. Κι ερωτώ εγώ τώρα. Αν, που κανείς δεν το εύχεται, συμβεί κανένα κακό, τι θα γίνει; Μέσα στον πανικό ποιός θα πρωτοβγάλει τις κατσαρόλες, τα ντουλάπια, το τι υπάρχει μέσα στα ντουλάπια, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ο πυροσβεστήρας; Ή νομίζουν οι αγαπητοί υπεύθυνοι+πανέξυπνοι του σούπερ μάρκετ ότι η φωτιά θα τους ενημερώσει, ώστε να είναι προετοιμασμένοι οι άνθρωποι και να έχουν κάνει τα κουμάντα τους; Τόσο πολύ τους νοιάζει η ασφάλεια των πελατών αλλά και η δική τους και των υπαλλήλων τους; Ή μήπως απλώς δεν έβρισκαν που αλλού να βάλουν τα συμπαθή κατά τ' άλλα όσπρια; Εδώ και πόσο καιρό ανακαίνιζαν το κατάστημα, δεν μπορούσαν να βρουν μισό τετραγωνικό να εγκαταστήσουν τις κατσαρόλες τους; Μήπως εγώ είμαι η παράλογη; Άσε που μέσα στο χαμό μπορεί να χυθούν τα καυτά φαγητά και να πάθουν και κανένα έγκαυμα...Και όχι δεν κάνω αυτή την παρατήρηση γιατί δεν συμπαθώ τις φακές και τη φασολάδα και δεν θέλω πια να τις πουλάνε...

Τρίτη 1 Μαΐου 2007

Σόου Μπιζζζζζ

... επειδή δεν ασχολούμαστε μόνο με νοσοκομεία κλπ έχω και νέα για τους κουτσομπόληδες...
Τις Σπέτσες τελικά επέλεξε για να περάσει το τετραήμερο της πρωτομαγιάς ο Sakiiiiis. Ω, ναι! Βόλταρε στο λιμάνι, στη Ντάπια, και γενικότερα, με τη συνοδεία φυσικά της αγαπημένης του Κάτιας Ζυγούλη. Μαζί και ο κύριος ΨιΨινάκης. Αμέ, όχι παίζουμε. Βέβαια δεν έφτασαν εκεί με το παπόρο της γραμμής ούτε με αυτοκίνητο. Με το κότερο της κυρίας Λάτση. Η αλήθεια είναι ότι τους έχουμε ξαναδεί όλους μαζί. Προφανώς είναι φίλοι, σωστά;;;;
Α, και η Θεοπούλα ήταν στις Σπέτσες, αλλά δυστυχώς τα νέα μου περιορίζονται απλώς και μόνο στο γεγονός ότι ήταν εκεί. Βλέπεις μπροστά στον Sakiiiis όλοι οι υπόλοιποι θνητοί επισκιάζονται. Τι να κάνουμε, c' est la vie!!!
Φιλάκια...

Νοσοκομείου συνέχεια

Εχθές καθώς έκανα βόλτες στους διαδρόμους του ορόφου τσουουουπ να 'σου ένας απρόσμενος επισκέπτης. Και πιστέψτε με μόνος του ήρθε. Ούτε κάμερες υπήρχαν ούτε η αντιπολίτευση έκανε έλεγχο (για να το φέρει μαζί της) (μαζί με τις κάμερες φυσικά!). Όχι. Ήρθε εντελώς απρόσκλητος κι έσπειρε τον πανικό. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσεις την είσοδο, έφοδο να το πω (;) ενός περιστεριού;;;; Είδε φως και μπήκε. Βέβαια παντού, σε όλες σχεδόν τις κολώνες του νοσοκομείου υπάρχουν αφίσες που τονίζουν στον κόσμο να μην ταϊζει τα περιστέρια γιατί αποτελούν πηγές μόλυνσης κτλ. Βλέπεις τα περιστέρια δεν ξέρουν να διαβάζουν. Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον. Μπήκε λοιπόν ο πουλής, πέταγε από 'δω, πέταγε από 'κει, κι ένα τσούρμο από πίσω να το κυνηγάει. Στα μουγγά φυσικά, γιατί εξάλλου σε νοσοκομείο βρισκόμαστε. Ξέφευγαν κάτι φωνές βέβαια, αλλά ήταν πνιχτές και χωρίς ήχο. Κάτι σαν τον παλιό καλό βωβό κινηματογράφο. Που πρώτα παίζεται η σκηνή και μετά βλέπεις τους διαλόγους. Γι' αυτό άλλωστε και το σκηνικό ήταν πολύ αστείο. Εννοείται ότι δεν το έπιασαν, έτσι; Άλλο τρόπο βρήκε το πετεινό τ' ουρανού για να φύγει. Κι έτυχε σε μένα η δύσκολη αυτή αποστολή. Όχι βέβαια γιατί το επέλεξα...
Κάποια στιγμή λοιπόν αποφασίζω να κατέβω κάτω να πάρω έναν καφέ. Κι εκεί που πήγαινα να μπω μέσα στο ασανσέρ αντιλαμβάνομαι από πίσω μου ένα λεφούσι να έχει μπλοκάρει το περιστέρι και να το σπρώχνει προς τα μέσα. Ποία η θέσις μου, εεε;;;; Και κατέβηκα 7 ορόφους με το περιστέρι να με κοιτάζει στα μάτια κι εγώ να κάνω το ίδιο, προσπαθώντας να το υπνωτίσω για να μην αρχίζει να φτερουγίζει μέσα στο ασανσέρ και κυρίως να μην με κουτσουλήσει, άσχετα που λένε ότι είναι γούρι. Έκανε κανά δυο απόπειρες να πετάξει, αλλά μάλλον είμαι πολύ καλή στον υπνωτισμό και δεν σήκωσε τα πόδια του από το πάτωμα. (Βρε λες να έχω το κληρονομικό χάρισμα;;;;) Μόλις φτάσαμε στο ισόγειο, και πετάχτηκα έξω, το πουλί αποφάσισε ότι του άρεσε η βόλτα και δεν ήθελε να βγει έξω. Εγώ προσωπικά δεν του χάλασα το χατήρι. Και ξαναπάτησα το 7 στα κουμπιά του ασανσέρ, προκειμένου να βγει στον όροφο του. Καλά δεν έκανα;;;

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ...

Και φυσικά δεν θα μπορούσα να μην ευχηθώ καλό μήνα, και αυτόν το μήνα, σε όλον τον κόσμο.




Δεν ξέρω... αλλά τόσες μέρες εκεί μέσα ενισχύεται η άποψή μου ότι τελικά μόνο η υγεία μετράει. Όχι δεν είμαι απαισιόδοξη. Μακριά από μένα τέτοιες σκέψεις. Αλλά για φιλοσοφήστε το λιγάκι όλοι εσείς που κάθε μέρα κυνηγάτε να βγάλετε περισσότερα, να κοροϊδέψετε περισσότερους... Τέλος πάντων. Τέτοια ωραία μέρα δε λέει να τη χαλάμε με άσχημες σκέψεις. Γιατί όσο τις αποζητάς, τόσο πιο εύκολα σου έρχονται. Αυτό πιστεύω. Άντε γεια....

Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

Δωρεάν Υγεία (??????) ΟΛΕΕΕΕ!!!!!!!

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας εγχείρησης...

Εδώ και δύο εβδομάδες νοσηλεύεται η μητέρα μου σε μεγάλο κρατικό νοσοκομείο. Έπρεπε να κάνει μια πολύ λεπτή επέμβαση στον εγκέφαλο. Μπήκε πριν δύο τρίτες, όχι γιατί θα χειρουργούνταν αμέσως, αλλά γιατί έπρεπε να μπει στο πρόγραμμα και να πιάσει κρεβάτι. Καλά ως εδώ... Ο γιατρός υποτίθεται θα την έβλεπε την ίδια μέρα για να την ενημερώσει για το πότε θα χειρουργηθεί. Εδώ γιατρός, εκεί γιατρός, πουθενά ο γιατρός. Ως το απόγευμα όλα αυτά, γιατί μετά έφευγε για το ιατρείο του. Την επομένη μια από τα ίδια. Το ίδιο και την πέμπτη και την παρασκευή. Ώσπου το σάβατο εδέησε να εμφανιστεί και να μας πληροφορήσει ότι το χειρουργείο προγραμματίζεται για τρίτη ή πέμπτη. Για να μην τα πολυλογώ κανονίστηκε για πέμπτη πρωί πρωί. Η έρμη η μάνα ξύπνησε απ' τα χαράματα, αν κοιμήθηκε και καθόλου απ' την αγωνία της, και όλη η οικογένεια μαζεμένη περιμέναμεεεεε. Κατά τις οχτώμιση έρχεται και μας λέει ότι θα μπει κατά τις 10.30-11.00 γιατί προηγείται άλλος. Θέλω να ελπίζω ότι επρόκειτο για κάποιο έκτακτο περιστατικό και όχι γιατί οι άλλοι πλήρωσαν περισσότερα... Τέλος πάντων κατά τις 11.00 έρχονται και την παίρνουν, ένας αμίλητος, αγέλαστος, μουντρούχος νοσοκόμος, που ούτε καλημέρα δεν μας είπε. Μόλις βέβαια ο μπαμπάς του 'βαλε στο τσεπάκι το κάτι τις λες και μεταλλάχθηκε, μες το γέλιο και την εξυπηρετικότητα... Έτσι λοιπόν όλοι μαζί, μια ωραία ατμόσφαιρα, κατεβήκαμε στα χειρουργεία. (Νωρίτερα με είχε στείλει ο πατέρας μου στην τράπεζα να σηκώσω ένα πακετάκι, έτσι για τους καφέδες, αν με εννοείτε...). Μέχρι τις 12.30 είχαν βγει ένας νοσοκόμος χειρουργείου και η αναισθησιολόγος να μας ενημερώσουν. Μετά τίποτε, μια και η επέμβαση ήταν σε εξέλιξη. Κατά τις 3 παρά, βγαίνει ο ίδιος νοσοκόμος τονίζοντας: ''επειδή εγώ τώρα σχολάω ήθελα να σας ενημερώσω ότι η επέμαβαση σε 5 λεπτά τελειώνει, όλα πάνε καλά και το πολύ σε μισή ώρα η μαμά σας θα έχει ξυπνήσει". Τι ωραία, αναθαρρήσαμε. Βγάζει ο μπαμπάς να του δώσει το ρεγάλο του κι αυτουνού, λες και δεν είναι υποχρεωμένοι να βγαίνουν και να ενημερώνουν τον κόσμο. Ο τύπος αρνήθηκε. Στην αρχή. "Όχι δεν είναι σωστό", κι όλο ερχόταν προς το μέρος του πατέρα μου. "Μα δεν πρέπει..." κι όλο κωλοτριβότανε. Τελικά το τσέπωσε το πενηντάρικο. Ο δε σεκιουριτάς που υπάρχει στην είσοδο της ράμπας για τα χειρουργεία έκανε καινούριο συκώτι από τα γέλια. Βέβαια το θέμα δεν ήταν εκεί. Το θέμα ήταν ότι ο τύπος μας δούλευε κανονικά. Γιατί η επέμβαση τελείωσε μετά από μιάμιση ώρα+άλλη μία ώρα για να ξυπνήσει. Τέτοιο δούλεμα. Εν ολίγοις εκείνη τη μέρα ο πατέρας μου μοίραζε λεφτά. Τι στους νοσοκόμους που μας άνοιγαν την πόρτα, τι σ' αυτούς που τη μετέφεραν... Εννοείται στην αναισθησιολόγο, η οποία είναι φοβερή, κακά τα ψέμματα, αλλά τι τα θες, πριν ξυπνήσει η μαμά έφυγε γιατί έπρεπε να πάει να πάρει το παιδί της απ' το σχολείο (ή κάτι τέτοιο, δεν κατάλαβα καλά). Για το γιατρό δεν έχω μιλήσει ακόμη, έτσι;;;; Ίσα που τον είδαμε δύο λεπτά μετά το χειρουργείο, αφού τον ψάχναμε, για να μας πει ότι όλα πήγαν καλά και να κλείσει ραντεβού με τον πατέρα μου σε μισή ώρα στο γραφείο του. Εκεί βέβαια δεν είναι δίνω ότι έχω ευχαρίστηση, εάν+εφόσον έχω. Όοοοοχι. Εκεί σου λέει ο γιατρός, θέλω τόσα. Πόσα;;;; Στην περίπτωση τη δική μας μόνον 5.000 ευρωπουλάκια. Από την άλλη θα μου πεις ότι για τον άνθρωπό σου ό,τι και να σου ζητήσουν το δίνεις. Χώρια που το μόνο που μπορείς να νιώσεις γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι δέος και θαυμασμός για αυτό που κάνουν. Όμως δεν πληρώνονται απ' το νοσοκομείο; Παίρνουν λίγα και δεν βγαίνουν; Κι αν εμείς δεν είχαμε να δώσουμε τόσα, τι θα γινόταν; Θα πήγαινε η μάνα μας σαν το σκυλί στ' αμπέλι; Γιατί; Από τη μία φωνάζω στον πατέρα μου που όπου και να πηγαίνει, προκειμένου να κάνει τη δουλειά του γρήγορα και αποτελεσματικά, λαδώνει όλον τον κόσμο. Από την άλλη όμως βλέπεις ότι οι άνθρωποι έχουν διαβρωθεί τόσο, που πια παύουν να σε κοιτάνε στα μάτια και παρακολουθούν μόνο τα χέρια.
Παρόλαυτά του αξίζουν χίλια μπράβο+χίλια ευχαριστώ αυτού του ανθρώπου. Είναι γιατρός και κάνει καλά τον κόσμο (όσο παιδικό κι αν ακούγεται, αυτή είναι η αλήθεια). Και να σημειωθεί ότι δεν κατηγορώ εκείνον προσωπικά, αλλά ολόκληρο το σύστημα που θρέφεται και θεριεύει απ' όλους μας. Δεν φταίνε μόνο οι γιατροί. Φταίμε κι εμείς που διαιωνίζουμε τις καταστάσεις. Κι όσο κι αν προσπαθούν κυβερνήσεις, διοικήσεις, γραμματείς και φαρισαίοι, αυτό το πράγμα δεν πρόκειται ν' αλλάξει ποτέ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!
Άντε και περαστικά μας...

Παρασκευή 20 Απριλίου 2007

Ocean's 11...

... ή μάλλον για να είμαι πιο σαφής Egeou pelagou's 11...
Κάθομαι και παρακολουθώ την εκπομπή του Makis και φυσικά αναφέρομαι στους 11 και τα οικοπεδάκια (μόλις 370 τόσα) της Μυκόνου. Τελικά μήπως η ταινία πρέπει να ξαναγυριστεί με νέο θέμα και νέους ηθοποιούς;;; Βέβαια κανένα από τα νέα πρόσωπα δεν έχει τη δυναμική και το εκτόπισμα των (κατ' επάγγελμα) ηθοποιών, αλλά μήπως αξίζει μια προσπάθεια; Ομολογουμένως ο κύριος Βαρβιτσιώτης κάνει φιλότιμες προσπάθειες, με τις ανταύγειες, το ανάλαφρο, εκτός βουλής, look, τις διάσημες παρέες να μοιάσει (προφανώς) στον Brand, αλλά μπρρρ..., μάλλον τρομακτικό μου φαίνεται. Καλύτερα θα ήταν να παίξει ο καθένας τον εαυτό του. Θα είχε περισσότερο σουξέ έτσι.

Από την άλλη ασχολούνται με τα ομόλογα και τον Τσιτουρίδη. Εγώ προσωπικά έχω καταλάβει από ελάχιστα εώς τίποτα. Θα μου πεις εσύ είσαι χαζή. Αλλά έχω μια πολύ απλή ερώτηση να θέσω. Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν πολιτικές ευθύνες; Είναι δυνατόν από Τσιτουρίδη μέχρι τον αξιότιμο εθνικό μας ράκετμαν πρωθυπουργό να μην ξέρουν, να μην απαντούν; Και δεν είμαι σίγουρη πραγματικά για το τι είναι χειρότερο: να είχαν πλήρη άγνοια, που σημαίνει ότι είναι ανίκανοι σε αυτό που κάνουν ή να γνώριζαν, και πολύ καλά μάλιστα, και απλώς έκλεισαν με λουκετάκι το στόμα και πέταξαν και το κλειδί στον υπόνομο και από 'δω παν κι άλλοι και εντάξει δεν τρέχει τίποτα κι αν μας ανακαλύψουν μας ανακάλυψαν κάτι θα βρούμε και θα τα κουκουλώσουμε; Που ζούμε ρε γαμώτο; Ή απλώς εγώ είμαι από άλλο πλανήτη;;;;;

Τρίτη 10 Απριλίου 2007

After Πάσχα

Πάει και το Πάσχα... Άντε καλά να' μαστε και του χρόνου πάλι... Να πέσουμε με τα μούτρα περισσότερο στις τοξίνες, τις χολιστερίνες, τα λίπη κ.ο.κ. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι γιορτές τέτοιου τύπου (Χριστούγεννα, Πάσχα), οι υποτίθεται χριστιανικές, πρέπει να είναι απαραιτήτως συνώνυμες με το τι θα φάμε. Εβδομάδες πριν ξεκινάει το σκηνικό: "στα ύψη ο οβελίας", "πόσο ελληνικά είναι τα αρνιά του Πάσχα;" (λες και θα καταλάβεις αν το αρνάκι/κατσικάκι μιλάει τη γλώσσα σου ή είναι π.χ. γαλλόφωνο. Δηλαδή τι, βελάζει διαφορετικά;;;;), "πόσο κοστίζουν οι ντομάτες, τα μαρούλια, τα αγγούρια;", και άλλα τέτοια νόστιμα. Και εβδομάδες μετά κρατάει επίσης. Και να οι δυσπεψίες, και να οι τροφικές δηλητηριάσεις κ.τ.λ., κ.τ.λ. (Η αλήθεια είναι ότι φέτος είχαν ν' ασχολούνται και με το ναυάγιο, πάλι όλοι εκείνοι που την προηγούμενη εβδομάδα σχολίαζαν τα γεγονότα της Παιανίας...!!!). Πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που γνωρίζω που δεν τρώει ούτε αρνί ούτε κατσίκι ούτε κοκορέτσι ούτε και τίποτε άλλο από τον υπόλοιπο εσωτερικό κόσμο του ζώου. Αηδιάζω και με την ιδέα. Βέβαια είμαι η χαρά του οικοδεσπότη. Τη βγάζω με λίγο ψωμί και καμιά πατατούλα και σαλάτα, εάν υπάρχουν βέβαια, γιατί κι αυτά πλέον κοστίζουν όσο το σφαχτό, αλλά τέλος πάντων. Με αυτά και με κείνα πέρασε και το φετεινό Πάσχα. Για μένα βέβαια δεν έχει τελειώσει ακόμη, γιατί δεν έχω επιστρέψει... Ακόμα στις Σπέτσες βρίσκομαι, και ας κουτσομπολέψω λιγάκι κι εγώ, ε... δεν πειράζει.
Από την Μεγάλη Πέμπτη είχε αρχίσει να καταφτάνει ο κόσμος στο νησί. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Αλλά την Μεγάλη Παρασκευή ήταν το αποκορύφωμα. Και δως του να σέρνουν τις βαλίτσες στο βοτσαλωτό, μαζί με τα σκυλιά και τα παιδιά, καθώς και το απαραίτητο αξεσουάρ του πλούσιου: η Φιλιππινέζα, η οποία η κακομοίρα να σέρνει απ' τη μια το παιδί, απ' την άλλη τη βαλίτσα και να' ναι και ζωσμένη με χίλιες τσάντες, και "γιες μααμ απο 'δω και γιες σερ απο 'κει". Πολύ Φιλιππινέζα ρε παιδάκι μου!!! Είδαμε και διάσημους, δεν μπορώ να πω, παραπονεμένοι δεν μείναμε και φέτος... Τους πρώτους που είδα ήταν μετά την ακολουθία του επιταφίου: ο κύριος Κυριακού μετά της συζύγου, Μαρί Κωνσταντα..κάτι. Να τον κρατάει τρυφερά από τη μέση, όχι τίποτε άλλο, μην της γλυστρίσει και στο λιμάνι κι έχουμε άλλα... Κρίμα θα' ταν... Και πίσω τους ο γνωστός άγνωστος που τους κουβάλαγε τα ψώνια. Μου κάνει τρομερή εντύπωση. Εδώ περιμένουν να έρθουν για να ψωνίσουν;;; Τέλος πάντων, άβυσσος η ψυχή των πλουσίων. Το Μεγάλο Σάββατο πλέον όποιος ήταν να έχει έρθει ήταν εδώ. Και το τι είδαν τα ματάκια μας, άλλο τίποτε... Στην ίδια παρέα η μία φόραγε σορτς και σαγιονάρα και η άλλη μπότα και δερμάτινο. Η γόβα στιλέτο βέβαια πήγε κι ήρθε, έτσι;;; Δεν μπορώ να πω... Που πας καλή μου στο βότσαλο με το δωδεκάποντο;;;; Να μου πεις, αφού το έχει να μην το φορέσει;;; Ξέρω 'γω;;; Καθρέφτη δεν έχουν να κοιταχτούν;;; Σε νησί πάνε. Βάλε γλυκιά μου το χαμηλό παπουτσάκι σου μη φας καμιά σαβούρδα και αναγκαστείς από ντροπή να μην ξαναπατήσεις στο νησί... Στην Ανάσταση δε, δεν το συζητώ. Στην εκκλησία της Ανάληψης που πάμε κάθε χρόνο, πάλι της τρελλής έγινε. Είναι εκεί κάτι καλόπαιδα, που λίγο πριν το Χριστός Ανέστη φέρνουν μια βάρκα... η χαρά του τρομοκράτη. Τίγκα ήταν στα ξερόκλαδα, εφημερίδες, χαρτιά, μπιτόνια με βενζίνη, μπαρούτι, βαρελότα, κροτίδες, πυροτεχνήματα. Ο παπάς έπαθε σοκ. Εδώ που τα λέμε κάθε χρόνο το παθαίνει, γιατί γίνεται χαμός. Πάντως την πράξη αυτή την καταδίκασε, από άμβωνος, μην έχει και προβλήματα με τον προϊστάμενο Χριστόδουλο....
Ο επόμενος ή μάλλον η επόμενη διάσημη που είδαμε ήταν η κυρία Μελέτη του καφέ του πρωινού. Με το ξανθό της το μαλλάκι, με τη στεκούλα της, με το τζινάκι της, περιποιημένο κορίτσι... Και με το σκυλάκι της και με δύο κυρίους να τη συνοδεύουν, φίλοι της μάλλον. Α, δεν μπορώ να πω, συμπαθεστάτη!!! Και η κυρία Στάη ήταν εδώ. Αυτή βέβαια δεν την είδα, αλλά μου το είπε έμπιστη πηγή... Αυτή εντός την έβγαλε, δεν πολυκυκλοφόρησε. Και πολλοί σκαφάτοι κατέφτασαν. Ξέρετε αυτοί που μην δουν τον διπλανό τους με μισό μέτρο μεγαλύτερο σκάφος, την επόμενη χρονιά θα εμφανιστούν με μεγαλύτερο. Και μην νομίζετε ότι τα μεγέθη παίζουν ρόλο μόνο στα σκάφη. Όοοοοοοοχι. Μην δουν το διπλανό τους να έχει παραγγείλει ένα μεγάλο ψάρι. Αυτοί θα ζητήσουν μεγαλύτερο. Έτσι πάει. Εξάλλου σε μερικούς ανθρώπους και για μερικά πράγματα, μόνο το μέγεθος μετράει... Και η κυρία Αγγελοπούλου εδώ ήταν, (άκουσα από κάτι άλλους σκαφάτους, που γούσταραν να τη θάψουν ότι έκανε και κάτι παζαρέματα - τσιγκουνιές στο εστιατόριο που έφαγαν, αλλά δεν ξέρω αν είναι κι αλήθεια), αλλά κι άλλοι πολλοί, όμως καμιά φορά, άμα δεν τους δεις στο φυσικό τους χώρο, παθαίνεις αυτό που λένε "αυτός κάτι μου θυμίζει, κάπου τον έχω ξαναδεί αλλά δεν θυμάμαι που". Τον Τσιτουρίδη δεν είδα πάντως, που συνήθως τον πετύχαινα στις Σπέτσες συχνά πυκνά, αλλά κι αυτός τώρα τρεχάματα έχει, για διακοπές σε νησί με χιλιάδες κόσμου θα πήγαινε;;; Να τον δει και κανά μάτι, να' χουμε άλλα;;;;;
Και ήρθαμε στη Δευτέρα, όπου ο κάθε κατεργάρης γυρνάει στον πάγκο του. Είχαμε κατέβει από νωρίς στο καφενείο του Σταμπόλη και είχαμε πιάσει στασίδι. Τώρα όμως ήταν το ανάποδο. Γιατί έτσι γίνεται πάντα, όποιος έρχεται, κάποια στιγμή θα φύγει. Και φτου κι απ' την αρχή η βαλίτσες στο βοτσαλωτό και τα μούτρα στο πάτωμα.
Δεν πειράζει αδέρφια, τα ξαναλέμε την Πρωτομαγιά. Κοντά είναι εξάλλου.......

Δευτέρα 2 Απριλίου 2007

Καλό Πάσχα

Απ' το πρωί σηκώθηκα σαν την τρελή. Ένα σωρό πράγματα... Βασικά, και μη με μισήσετε, έπρεπε (και δεν έχω τελειώσει ακόμη) να φτιάξω βαλίτσες. Φεύγω... Γιούπι!!!! Κάπου στις Σπέτσες θα με συναντήσετε... Και είπα, μια και μάλλον δεν θα γράψω τίποτα στο μεσοδιάστημα, να ευχηθώ σε όλον τον κόσμο ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ. Μακάρι να είχαν όλοι τη δυνατότητα να φύγουν και να περάσουν μερικές μέρες ξένοιαστες. Όχι ότι εγώ την έχω, αλλά όπως έλεγε και η μαμά μου, η φτώχια θέλει καλοπέραση. Σωστά;;;

Εύχομαι να περάσετε όλοι καλά και να μην ξεχνάτε ότι το ποτό δεν πάει με την οδήγηση. Δεν είναι της μόδας. Πως το λένε!!!!!!
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Κυριακή 1 Απριλίου 2007

Ευχαριστώ...

Onomatodosia μόλις είδα το σχόλιό σου... Αχ, είναι το πρώτο σχόλιο που λαμβάνω και είμαι συγκινημένη τόσο... Μπορεί να σου φανεί ηλίθιο, αλλά σ' ευχαριστώ πολύ!!!! Χάρηκα τόσο....

Αλήθεια, να σε ρωτήσω κάτι, αν μπορείς να μου απαντήσεις. Πώς μπορώ να κάνω μια λέξη από αυτές που γράφω να παραπέμπουν σε κάποιο site;

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007

Έλεος.....

Sorry ρε παιδιά, να ρωτήσω κάτι;; Κατάλαβε κανείς γιατί σκοτωθήκανε οι άνθρωποι εχθές το απόγευμα, πριν τον αγώνα του βόλλεϋ στην Παιανία;;; Είμαστε σοβαροί; Πραγματικά, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τόσο μένος και μίσος μεταξύ των φανατικών. Κερδίζουν κάτι; Αυτοί που τα παίρνουν χοντρά είναι οι αθλητές. Μάλλον ας το περιορίσω μόνο στους ποδοσφαιριστές των μεγάλων ομάδων, γιατί οι υπόλοιποι ριγμένοι είναι... Λοιπόν, τα τσεπώνουν οι παίκτες, τους θεοποιούν οι οπαδοί και μετά βγαίνουν έξω και τα σπάνε αν κάτι δεν τους αρέσει. Άν έχασε η ομάδα, αν δεν έχασε, αλλά οι παίκτες δεν έπαιξαν καλά, αν ο πρόεδρος δεν έκανε τις μεταγραφές που ήθελαν ή αν ο προπονητής φόραγε τη λάθος γρουσούζικη γραβάτα... Ποιά η ουσία; Ποιό το νόημα; Ή απλώς εγώ ζω μέσα στην αφέλειά μου και έχω πάρει το στραβό το δρόμο;
Και γιατί δεν τους πιάνουν; Πόσοι θα σκοτωθούν/τραυματιστούν ακόμη για να υπάρχει κάποια ουσιαστική αντίδραση και όχι μόνο λόγια; Δηλαδή τι; Πρέπει κάθε μέρα, πριν βγούμε από το σπίτι να ενημερωνόμαστε για το ποιοί αγώνες γίνονται στην ευρύτερη περιοχή που θέλουμε να πάμε και να την αποφεύγουμε; Και αν ναι, από που πρέπει να το μαθαίνουμε αυτό; Έλεος πια!!!

Elli-Makis

Εχθές το βράδυ, λοιπόν, και κάνοντας το συνηθισμένο zap, και γνωρίζοντας ότι στο Μega θα κάνει πρεμιέρα η "σιδηρά κυρία" (όπως την ονομάζουν), πέφτω πάνω στον Makis... Εκεί, τη συγκεκριμένη στιγμή βλέπω τον μουσιού Θέμος και λεζάντα από κάτω Χατζηνικολάου Vs Αναστασιάδης. Σκέφτομαι εγώ η μικρή+ανόητη, λες;;; Και πριν προλάβω ν' αποσώσω τη λεξούλα μου, τσουπ, να'τος κι ο Χατζηνικόλ. Βρε τι λέτε... Τι ωραία οικογένεια που είσαστε... Τι ωραία ατμόσφαιρα. Τι γλύκα... Ζάχαρο κόντεψα να πάθω. Στα καπάκια το αλλάζω και να' σου η Elli. Και κύριε πρόεδρε από' δω και κύριε πρόεδρε από' κει... Να κόψω τώρα τις φλέβες μου ή 'αστο καλύτερα γιατί πώς θα καθαρίσω το χαλί μετά... Ξανά πίσω στον Makis. Ξανά τα μέλια και τα σιρόπια... Και Θέμο μου, και Νίκο μου, και φτου ξανά μανά από την αρχή. Ότι τι, δηλαδή... Ξέχασε ο μεν τις συμπεριφορές και τα λόγια του δε;;; Ότι ο Makis ενώνει τα πλήθη; Ότι τώρα Πάσχα έρχεται, και ας ξεχάσουμε μίση και πάθη; Όχι ότι είμαι υπέρ των καβγάδων και των τσακωμών. Μακριά από μένα. Αλλά ή που μας δουλεύουνε όλους ή που μας δουλεύουνε. Και να κάνουν εκπομπές επί εκπομπών για το συγκεκριμένο θέμα, γιατί;;;; Δηλαδή θίγονται για πόσο καιρό;;; Μάλλον τους κρατάει λίγο. Μπράβο βρε παιδιά, πάλι διασκεδάσαμε...
Πάντως παρατηρώντας τους, ένα έχω να πω. Ο κύριος Χατζηνικόλ. θέλει κούρεμα. Έχει παραφουντώσει το μαλλάκι και δε λέει. Πως θα βγει στις ειδήσεις... Χρειάζεται το κλαδεματάκι του. Είναι και η εποχή του κλαδέματος εξάλλου. Ή μήπως όχι;;; Πάντως, από το τόσο σορόπι, προτιμότερος ο αρχηγός. Κι ας κοιμήθηκα κατά τις 12μιση...

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007

Φτου κι απ' την αρχή...

Μόλις τελείωσε το ματσάκιον μεταξύ Ελλάδας και Μάλτας. Τι ωραία, τι καλά, κερδίσαμε... Και κάθομαι κι ακούω τους γνώστες του αντικειμένου, που αντί να χαίρονται, επιδίδονται στα συνηθισμένα. Βέβαια το λούσιμο που τους πέρασαν τις προάλλες δεν μπορούν να το... στεγνώσουν... Κι ακόμη ασχολούνται με το παιχνίδι με την Τουρκία. Μέχρι πότε; Εκεί, να βρούνε κάτι να πουν. Αλλά πως θα βγει τρίωρη και βάλε εκπομπή... Άντε να δούμε. Προσπαθούν να μαζέψουν τα αμάζευτα. Αμ δε μαζεύονται γλυκούλια μου... Κοτούλες με λυράκι...Κοκοκο!!!

Αναλύσεις επί αναλύσεων. Και συμπέρασμα;;; Δικό σας...

Bokotovision...

Κι έλεγα θα την δω φέτος... δεν θα τη δω... Και τελικά οι ελπίδες και οι προσδοκίες μου δεν διαψεύστηκαν. Εμφανίστηκε περήφανη κι αγέρωχη σήμερα το μεσημέρι, μετά από περίπου έναν χρόνο... Σαν τον Άγιο Βασίλη. Είναι επετειακό το θέμα εξάλλου... Ήθελα να' ξερα εμείς την ψάχνουμε ή αυτή;;; Να μας πει πάλι τα ίδια. Ότι την πότισαν φαρμάκι... Έλεος πια! Και καλά την πρώτη χρονιά το καταλαβαίνω. Ήταν πικραμένη η γυναίκα. Άντε και τη δεύτερη. Μα έχουν περάσει 4-5 χρόνια, κι αυτή το ίδιο βιολί. Και που με πέταξαν σαν την τρίχα απ' το ζυμάρι, και που εγώ τόσα πρόσφερα στο θεσμό κι αυτοί πια ούτε που με υπολογίζουν, και σήμερα έχουν τόσα μέσα και μπάτζετ (νέα ελληνική λέξη αυτή!!!) ενώ εγώ στον καιρό μου τα' βγαζα πέρα με τρεις κι εξήντα και άλλα εξίσου ωραία και τόσο μα τόσο ενδιαφέροντα. Κόντεψα να κάψω τις βραστές πατάτες που μαγείρευα εκείνη την ώρα... Τέτοιο σοκ μου προκάλεσαν οι δηλώσεις της. Βέβαια, φρονώ (!) ότι η σημερινή της εμφάνιση θα είναι η απαρχή άλλων πολλών. Είναι ειδήμων άλλωστε. Κάτι σαν θεσμός. Τι θεσμός, σύμβολο δε λέω καλύτερα... Και ναι, οφείλω κι εγώ να συνομολογίσω με τους παρουσιαστές του θέματος, eurovision χωρίς Bokota δεν γίνεται... Σταματήστε να γλείφετε ΡΕΕΕ!!!! Τι να τους κάνουμε τους νέους (καλύτερους ή χειρότερους, η ιστορία ! θα κρίνει!), όταν έχουμε στους κόλπους μας το θρύλο, ε; Είμαστε σοβαροί; Κάντε πέρα να περάσει. Έχει την πείρα η γυναίκα. Όλα τ' άλλα περισσεύουν. Βέβαια και οι φετινοί σχεδόν συνομήλικοί της είναι. Άντε κάτι χρονάκια μικρότεροι, υποθέτω (ή όχι;). Ξεγελάνε, είναι η αλήθεια, τα τολμηρά ντεκολτέ της μανδάμ και τα στενά παντελονάκια του μουσιού. Προτιμότεροι πάντως. Από την άλλη πάλι, εκείνο το ξασμένο ξανθό, σαν-να-κατέβηκα-μόλις-από-την-εντούρο-μου είναι που κάνει τη διαφορά...
Άσε, δε, που σε κάθε της συνέντευξη δεν ξεχνά να αναφερθεί και στο γεγονός ότι είναι μόνιμη υπάλληλος της ΕΡΤ. Αλήθεια εκείνος ο ψηλούλης ο κυριούλης από το extra3 που κόπτεται τόσο για τα οικονομικά της ΕΡΤ έχει αναρωτηθεί τι δουλειά κάνει εκεί μέσα; Δουλεύει στ' αλήθεια; Γιατί απ' όσο θυμάμαι από παλαιότερες δηλώσεις της η κύρια και μοναδική ασχολία της ήταν η eurovision. Άρα;;;;

Άντε βρε, και του χρόνου πάλι...

Κυριακή 25 Μαρτίου 2007

ωραία περάσαμε εχθές... ούτε ένα ούτε δύο ούτε τρία... τέσσερα... σούπερ. Μ' αρέσει που, λόγω της σημερινής επετείου, την είχαν δει και καλά εθνική υπόθεση... ε, ρε γέλια...

Σάββατο 24 Μαρτίου 2007

γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!