Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Είπα ν' αλλάξω φάτσα...

... βαρέθηκα το γκρι ρε γαμώτο. Άσε που ως χρώμα δεν μου αρέσει καθόλου. Κατάφερα να βάλω και φωτογραφία!!!!!!!!

Ελπίζω να σας αρέσω....

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Η κατσίκα που .... πηδιόταν!

Ήταν βράδυ...
Ένα βράδυ που 'βρεχε...
Που 'βρεχε μονότονα...

Εγώ έμενα στην Κέρκυρα (δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί, αλλά εκεί σπούδασα).
Βρισκόμουν στο τελευταίο έτος των σπουδών μου ή μάλλον για την ακρίβεια είχα καβατζάρει την τετραετία, ήμουν στο πέμπτο έτος, χρώσταγα δυο τρία μαθήματα για πτυχίο.
Για το λόγο αυτό είχα ήδη ξενοικιάσει το σπίτι (εκείνο που σας έλεγα με το ωραίο φυτό, που είχαν φυτέψει οι προηγούμενοι, και ουδεμία ευθύνη έφερα...) και έμενα στην εστία ίσα ίσα για να δώσω τα μαθήματα και μετά έφευγα. Η εστία δεν ήταν ακριβώς εστία, αλλά ένα ξενοδοχείο, ίσως και από την εποχή του Καποδίστρια, που το είχε νοικιάσει η σχολή για να φιλοξενεί τους φοιτητές. Είχε έτσι όλα τα χαρακτηριστικά του παλιού: ψηλά ταβάνια, τεράστια παράθυρα, ξύλινα παραθυρόφυλλα, πατώματα που έτριζαν, ταβάνια που έβγαζαν μούχλα, αλλά στην τελική ήταν ξεχωριστό, είχε το κατιτίς του που δεν το έβρισκες εύκολα. Το ξενοδοχείο βρισκόταν στο κέντρο και συγκεκριμένα μπροστά του ξεκινούσε ο δρόμος όπου λάμβανε χώρα κάθε μέρα η λαϊκή αγορά της πόλης. Στο δρόμο αυτό έβλεπε και το δωμάτιό μου, όπου καθημερινά από αχάραγα, ξύπναγα κι εγώ μαζί με τους μανάβηδες, ψαράδες και κάθε λογής μικροπωλητές.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, για την ακρίβεια ξημερώματα ήταν, πετάχτηκα από τον ύπνο μου ακούγοντας "μπεεεε, μπεεε, μπεεε". Δεν έδωσα σημασία. Γύρισα πλευρό και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ. Τα μπεεεε συνεχίζονταν. Ε, ρε πούστη μου, λέω. Δεν θα κοιμηθούμε σήμερα. Τι στο καλό, από τώρα έχουν αρχίσει να μαζεύονται στη λαϊκή; Και καλά, από πότε πουλάνε και ζωντανά; Καινούρια συστήματα.

Σηκώνομαι και πάω στο παράθυρο να δω την πηγή του θορύβου. Και δώσου τα μπεεεε. Έξω σκοτάδι πίσσα. Μόνο μια λάμπα του δρόμου φώτιζε. Η κατσίκα πουθενά. Βρε να κοιτάω από 'δω, τίποτα. Βρε να κοιτάω από 'κει, πάλι τίποτα. Με χτύπησε και το κρύο, ξύπνησα. Και τότε άρχισα να ξεχωρίζω καλύτερα τον ήχο. Δεν ήταν "μπεεε", αλλά ... "ναιαιαιαιαι...." κι ερχόταν από το απέναντι διαμέρισμα....

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Ο Μήτσος (παρτ 1) - Η αυτοκτονία της προβατίνας

Την προηγούμενη εβδομάδα είχε πάει ο Μήτσος στο χωριό, το Ορεινό, να βοηθήσει τους γονείς του, καθότι μοναχοπαίδι, να μαζέψουν τις ελιές. Λίγο πριν φτάσει στο χωράφι συνάντησε το φίλο του το Μιχάλη, που θα πήγαινε με τον πατέρα του να ταΐσουν μια προβατίνα που είχαν στο χωράφι τους, ετοιμόγεννη. Ο Μιχάλης, άξιος απόγονος των προγόνων του, άντρας βαρβάτος με τα όλα του, ένα κουσούρι είχε. Του άρεσε να πίνει... από νωρίς. Έτσι λοιπόν κι εκείνο το πρωί είχε πιει το κατιτίς του. Όχι πολλά πράγματα, γιατί είχε και δουλειά. Μέσα στο ντατσούν, λοιπόν, ήταν μαζί με τον πατέρα του, τον μπάρμπα Γιώργο το λαγό, όπως τον φώναζαν όλοι στο χωριό, (γιατί, δεν ξέρω), και συναντώντας τον Μήτσο, του είπε να πάνε παρέα μέχρι το χωράφι, να ταΐσουν την προβατίνα, όπως προείπα, και μετά να κατηφορίσουν κατά καφενείο μεριά. Ο Μήτσος, καθότι είχε τις δικές του γεωργικές εργασίες, του είπε ότι δεν μπορεί να τον ακολουθήσει και ότι θα συναντιόνταν αργότερα... κατά καφενείο μεριά. Ο καθένας έτσι πήρε το δρόμο του...

Ο Μήτσος, εκείνη την αποφράδα ώρα, ήταν ανεβασμένος πάνω στη σκάλα, πάνω στο δέντρο. Το κινητό του άρχισε να χτυπάει. Εκείνος όμως δεν μπορούσε να το σηκώσει. Το κινητό συνέχισε να χτυπάει. Ξανά και ξανά. Σου λέει κάτι επείγον συμβαίνει. Κατεβαίνει από τη σκάλα και κοιτάει το κινητό. Ήταν ο Μιχάλης. Κάτι έγινε, λέει από μέσα του, μια και ο Μιχάλης ήταν και επιρρεπής στα ατυχήματα. Σηκώνει το τηλέφωνο και ακούει το Μιχάλη μέσα στον πανικό.
"Ρε Μήτσο η προβατίνα".
"Ε, τι η προβατίνα".
"Η προβατίνα. ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ".
"Τι λες ρε Μιχάλη, δεν καταλαβαίνω".
"Η προβατίνα ρε Μήτσο. ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΣΟΥ ΛΕΩ. Έλα γρήγορα".
Παρατάει ο Μήτσος ότι έκανε και τρέχει για το χωράφι του Μιχάλη. Μόλις φτάνει βλέπει το Μιχάλη να πηγαινοέρχεται σαν άλαλο και τον πατέρα του πλάι στην ταβλιασμένη προβατίνα, να της λέει:
"Μωρή πουτάνα, εγώ σε πότιζα, σε τάιζα, σε περιπγιόμουνα. ΚΙ ΕΣΥ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΠΝΙΓΗΚΕΣ;;;;; ΝΑ ΜΩΡΗ ΠΟΥΤΑΝΑ (μούντζα)".

Ο Μιχάλης δεν ήξερε τι να κάνει. Ν' αρπάξει τον πατέρα του ήθελε, που πήγε κι έδεσε την προβατίνα από το λαιμό μ' ένα σκοινί και το έρμο το ζωντανό γυρνώντας απο 'δω γυρνώντας από 'κει του 'ρθε το σκοινί και του 'γινε θηλιά...

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Ο Mr 60%

Τόσο δεν πήρε ο Τζορτζ στην χθεσινή αναμέτρηση για πάρεδρος;;; Μπορεί και όχι, γιατί δεν έκατσα να παρακολουθήσω τι έβγαλε η κάλπη, η διαφανής. Έβλεπα τον παναθηναϊκό να σκίζει... Όλο αυτό το θέατρο μου έχει δημιουργήσει κάποιες απορίες. Να τις μοιραστώ μαζί σας; Να τις μοιραστώ!

Πάντα πίστευα ότι ο Βενιζέλος (ή η Διαμαντοπούλου) θα ήταν ο της επόμενης μέρας. Έτσι όμως όπως τα έκανε, καλά να πάθει. Βρε χριστιανέ βγαίνουν αμέσως να δηλώσουν "παρών''. Παρών ή παρούσα φωνάζαμε στο σχολείο όταν έλεγαν το όνομά μας. Εσένα φώναξε κανείς το όνομά σου μέσα σ' εκείνο το χαμό. Άρχισε κανείς να παίρνει παρουσίες και από φόβο μη σε γράψουν στο απουσιολόγιο βροντοφώναξες ''παρών''; Όχι. Τότε γιατί; Ας πρόσεχες.

Αυτό το τρέξιμο που έριξαν, αυτοί οι πύρινοι λόγοι, αυτό το πάθος, γιατί δεν το δείξατε προεκλογικά; Εννοώ βέβαια τις εθνικές εκλογές, όχι για να βγει πρόεδρος της τάξης. Και να τα "εγώ άλλαξα, ωρίμασα", και να τα "ώρα για αλλαγή" (αλήθεια τι ώρα είναι για αλλαγή; στις και μισή παρά τέταρτο;) και όλα αυτά τα ωραία, που θέλαμε δε θέλαμε ακούγαμε, βλέπαμε, διαβάζαμε. Αν κατεβαίνατε προεκλογικά (είπαμε για τις εθνικές, όχι της τάξης), τότε μπορεί, λέω μπορεί, τα αποτελέσματα να ήταν και διαφορετικά. Αλλά, όχι. Κάποιους μπορεί και να τους βόλεψε η ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές, για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.

Εάν, λέω εάν, γίνουν σύντομα εκλογές (γιατί μη νομίζετε, κι ο Καραμανλής τραβάει τα ζοράκια του, μην κοιτάτε που ασχολούμασταν με άλλα) και ο Τζορτζ χάσει, τότε τι γίνεται; Θα συνεχίσει να υπάρχει ή η ''εντολή'' που πήρε έχει ημερομηνία λήξης; Γιατί αν έχει καλό είναι να αναγράφεται επάνω στο σακουλάκι. Όπως στα γιαούρτια και τα γάλατα. Κρίμα δεν είναι να λήξει, να τον πιάσει η κοιλιά του και να τρέχει ο άνθρωπος; Μην τον αφήνετε να νομίζει ότι το γάλα που πήρε είναι μακράς διάρκειας. Που και τέτοιο να είναι, λήγει κι αυτό κάποια στιγμή.

Μήπως μ' αυτά και μ' αυτά προετοιμάζεται το έδαφος για άλλο αίμα; Όχι νέο, αλλά διαφορετικό. Βλέπε Άννα και, γιατί όχι, Φώφη. Προς Θεού δεν έχω το κληρονομικό χάρισμα (αν το είχα θα ήμουν ριτς εντ φέιμουζ), αλλά κάτι δεν κολλάει συνολικά. Εξάλλου έχει πλάκα να φτιάχνεις σεναριάκια, έτσι δεν είναι;

Προσωπικά πάντως περιμένω να δω την αλλαγή. Η οποία αλλαγή, σημειωτέων, περιλαμβάνει: ίδιο αρχηγό, ίδια στελέχη, ίδιες ιδέες, ίδιους αντιπάλους που κι αυτοί δεν άλλαξαν τις ιδέες τους, και πάει λέγοντας. Σ' ένα μικρό παιδί να το πεις, θα σου απαντήσει ότι με όλα να μένουν ίδια, αλλαγή δε γίνεται. Εδώ σε μαγαζί πας ν' αλλάξεις τη μπλούζα που σου έφεραν δώρο και παίρνεις μια άλλη ή έστω την ίδια αλλά σε άλλο μέγεθος. Δεν θα πας και θα' ρθεις με το ίδιο ρούχο μέσα στην τσάντα. Επίσης σε ορισμένα άλλα μαγαζιά, μαζί με την απόδειξη, μπορείς να πάρεις και τα λεφτά σου πίσω. Εδώ τι γίνεται; Μπορείς να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω; Όχι δεν μπορείς!

Άσχετο: Να ρωτήσω και κάτι ακόμα; Διάβασα ότι έπιασαν έναν (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε, ο οποίος έφαγε κάτι λεφτάκια, λίγα ή πολλά ψάξε βρες άκρη). Αλήθεια πότε τον έπιασαν; Γιατί την 28η (Οκτωβρίου) ήταν εδώ με τη σκαφάρα του. Βέβαια το μεγάλο γέλιο το ρίχνω όταν διαβάζω ότι τον έψαχναν σε στεριές και πέλαγα, και κυρίως στο εξωτερικό, όταν όλο το νησί ήξερε ακριβώς που ήταν: εδώ αραγμένος στη βιλάρα του, να απολαμβάνει τις διακοπές του και να κυκλοφορεί άνετος. Πόσο μας δουλεύουνε μου λέτε; (Μέχρι το άπειρο, είναι η απάντηση. Αδόκιμη, αλλά πραγματική...)
Υποσημείωση: το προαναφερθέν νησί δεν είναι ούτε κάπου στον Ειρηνικό ούτε έστω στον Ατλαντικό ή τον Ινδικό...

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

Μήπως τα φύτεψαν οι προηγούμενοι;;;;

Όταν σπούδαζα είχα νοικιάσει ένα σπίτι με κήπο, μαζί με δύο άλλες φίλες μου. Το σπίτι πολύ ωραίο και ο κήπος εξίσου.(είχα μάθει ότι εκεί έμεναν πριν κάτι άλλες κοπέλες, φοιτήτριες κι αυτές, λίγο λοξές, απ' ότι έλεγαν οι γείτονες, αλλά σημασία δεν έδινα). Δεν ήταν πολύ μεγάλος. Είχε στις τέσσερις γωνίες παρτέρια που χωρίζονταν από δύο διαδρομάκια που διασταυρώνονταν. Μη φανταστείτε κανένα τεράστιο κήπο. Όοοοχι. Μικρός αλλά κουκλίστικος. Είχε τριανταφυλλιές, μία λεμονιά, γεράνια, ένα γιασεμί και κάτω από τη λεμονιά ένα φυτό, που δεν ήξερα τι είναι, που έκανε κάτι καρπούς σαν βατόμουρα. Το θαύμαζα το φυτό μου. Καταπράσινο και φουντωτό. Το πρόσεχα κι όλας. Μια φορά μάλιστα επιχείρησα να το κλαδέψω. Όχι τίποτε άλλο, αλλά τα φύλλα του με αγκύλωναν όταν άπλωνα. Κλαδευτήρι δεν είχα, οπότε πήρα ένα κουζινομάχαιρο και το ψιλοπετσόκοψα, αλλά τι πείραζε. Σάμπως κηπουρός ήμουνα; Αυτό βέβαια, εκεί, ξανάβγαζε καινούρια φυλλαράκια, ακάθεκτο. Όποτε ερχόταν κάποιος στο σπίτι, ήθελα να τον φιλέψω λίγα βατόμουρα, αλλά δεν ήξερα μήπως είναι δηλητηριώδη. Μην πάρω και κανέναν στο λαιμό μου.
Κάποια στιγμή τελείωσα το πανεπιστήμιο, πήρα πτυχίο, έφυγα φυσικά από το σπίτι, αλλά που και που επισκεπτόμουν τη γειτόνισσα την από πάνω, που ήταν πολύ καλή κυρία. Μια φορά λοιπόν, όπως καθόμασταν στο μπαλκόνι της, χάζευα τον κήπο από κάτω. Έψαξα για το φυτό μου, αλλά τίποτα. Στη θέση του έχασκε μια τρύπα. ''Τι έγινε'', τη ρωτάω. ''Που πήγε η βατομουριά;'' Ο γιος της που ήταν εκεί, έσκασε στα γέλια. ''Ποιά βατομουριά καλέ;;;'' ''Η βατομουριά'', επέμενα. ''Εκείνο το φυτό, κάτω από τη λεμονιά. Γιατί το ξερίζωσαν;'' ''Καλά, κοριτσάκι μου, μου απαντάει, από πού είσαι; Άκου βατομουριά. Κάνναβις ήταν. Το είχαν φυτέψει οι πριν από εσάς, αλλά μόλις φύγατε, ο ιδιοκτήτης το ξερίζωσε, γιατί ... που να σου εξηγώ τώρα. Ήρθε κι ένας μπάτσος στον τέταρτο και καταλαβαίνεις τώρα...''
Βρε τι λέτε, βρε...

Και σκέφτομαι τώρα, ακούγοντας αυτά τα καινούρια, τα ωραία, στην τηλεόραση. Μήπως δεν φταίνε αυτοί εκεί οι άνθρωποι στο χωριό. Μήπως τα φύτεψαν οι προηγούμενοι;;;;;;;;;

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Καλημέρα, καλημέρα....

... και καλό μήνα σε όλο τον κόσμο. Είδα ένα μήνυμα του αγαπημένου μου domino, ότι με αναζήτησε και πολύ συγκινήθηκα. Αλλά να, έλειπα... Όχι εκτός Ελλάδος, αλλά εκτός... υπολογιστή... Έπιασα και δουλειά... Για την ακρίβεια, όχι ακριβώς δουλειά, αλλά κάτι τύπου μερικής απασχόλησης και δεν είχα και πολύ χρόνο. Άσε που είχα πάθει, και αυτό πως το λένε στα ελλήνικος..., όταν δεν έχεις όρεξη να γράψεις ή να πεις τίποτα... Δεν ξέρω βρε αδέρφια, αλλά αυτός ο καιρός με καταθλίβει. Χώρια που η υγρασία εδώ στο νησί πρέπει να έχει διαβρώσει όλα μου τα καλώδια και μου φαίνεται ότι το πάω για βραχυκύκλωμα!!! Θα προσπαθήσω να το αποφύγω πάντως...

Η δουλειά που σας έλεγα, εν τω μεταξύ... Έχω αναλάβει να διαβάζω ένα κοριτσάκι τετάρτης δημοτικού. Παιδιά, στ' αλήθεια έχει πάρα πολλή πλάκα. Το τι ακούνε τα ωραία με δεκάδες τρύπες αυτιά μου, άλλο να σας το λέω.. Ήθελα πραγματικά να ξέρω τι υπάρχει μέσα σ' ένα τέτοιο κεφάλι. Γιατί προφανώς έχω ξεχάσει τα δικά μου. Πώς σκεφτόμουν, τι έγραφα στις εκθέσεις, πώς μίλαγα. Έχει μπουρδουκλώσει την ιστορία για παράδειγμα με προσωπικά της βιώματα, κι εκεί που σου λέει, ας πούμε, για τις αποικίες των αρχαίων Ελλήνων, σου πετάει και κάτι για τη μαμά και τον μπαμπά της. Πολλή πλάκα. Και πώς να γελάσεις κι όλας. Δεν κάνει. Στο μεταξύ, άμα της βάζω κάτι, έτσι λίγο πιο δύσκολο από τα καθημερινά, αρχίζει και παθαίνει πονοκεφάλους ξαφνικούς και κοιλόπονους. Μόλις σταματήσω να την εξετάζω, επανέρχεται πλήρως. :Αφασία η μικρή


Ανάψαμε και τζάκι. Όχι τώρα, έχει καμιά δεκαριά μέρες. Άντε και καλό χειμώνα...