Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Και που να σφίξουν οι ζέστες (ακόμη περισσότερο)

Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει με τους ανθρώπους το καλοκαίρι. Δεν ξέρω επίσης, ή μάλλον δεν έχω παρατηρήσει, αν το φαινόμενο συνεχίζεται και το χειμώνα, όμως σίγουρα το καλοκαίρι η κατάσταση επιδεινώνεται.

Λες και κάτι παθαίνουν. Τρελαίνονται Δεν τολμάς να μιλήσεις και σε αγριοκοιτάνε, λες και τους έβρισες τα ιερά και τα όσια. Βέβαια, όταν αυτοί μιλάνε, και ενδεχομένως σου βρίζουν τα δικά σου ιερά και όσια, οφείλεις να τους ακούσεις, να συμφωνήσεις και κυρίως και πάνω απ' όλα να μην αντιδράσεις. Γιατί αυτοί έχουν δίκιο.
Το ίδιο συμβαίνει και με γενικότερες συμπεριφορές. Και φυσικά, όσο μεγαλύτερος σε ηλικία είναι ο συνομιλητής, τόσο χειροτερεύουν τα πράγματα.

Κι εσύ, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο άλλος κάνει κάτι, αν όχι παράνομο, αλλά τουλάχιστον κάτι που δεν είναι σωστό ρε αδερφέ, τότε τι κάνεις; Μιλάς; Το καταγγέλεις; Τον κάνεις ρεντίκολο; Ή με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι κακός; Καλά ότι γίνεσαι κακός γίνεσαι, αλλά πόσα να καταπιείς; Και ειδικά όταν αυτά που συμβαίνουν έρχονται, στην τελική, κόντρα στα προσωπικά σου συμφέροντα και βλάπτουν έμμεσα ή άμεσα την οικογένειά σου;
Προφανώς δεν καταλαβαίνετε τι εννοώ, αλλά ψιλοκολλάω να μιλήσω και πιο ξεκάθαρα.

Το χειρότερο που συμβαίνει εδώ πέρα είναι ότι εμείς για παράδειγμα, ως "ξένοι", και να μιλήσουμε δεν θα μας ακούσει κανείς. Οι υπόλοιποι, οι "ημεδαποί", έχουν γνωστούς παντού. Μα παντού. Ένας, ας πούμε, που έχει κάνει τις λαμογιές του αιώνα, έχει συγγενή μπάτσο. Άντε να βγάλεις άκρη τώρα εσύ. Σε όποιους ελέγχους έχουν γίνει, από επιτροπές του υπουργείου, ο κύριος αυτός, καθώς έχει ενημέρωση εκ των έσω, ξέρει εκ των προτέρων πότε και που θα είναι τα κλιμάκια και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Και ρε παιδί μου, όλα καλά, αλλά την αδικία δεν την μπορώ. Προσπαθείς να κάνεις σωστά τη δουλειά σου και όλο γίνονται πράγματα που σε βγάζουν απ' τα ρούχα σου. Άντε να δουλέψεις μετά. Με τα νεύρα δαντελίτσα της γιαγιάς σε τραπεζομάντιλο..

Εν τω μεταξύ, ο συγκεκριμένος κύριος είναι συνομήλικος της Μπουμπουλίνας και μου το παίζει και τζόβενο. Δημόσιος κίνδυνος είναι γαμώτο μου, και κανείς δεν τον αγγίζει. Γιατί;;;;;;;;;;;;;Εγώ μετά τι να κάνω, που με πνίγει το δίκιο, εεεεεεεεεεε;;;;;;;;;;;;;

Αχ, δυστυχώς δεν ξεθυμαίνω, λέγοντάς τα. Κάτι άλλο πιο δραστικό πρέπει να γίνει. Κι όσο σφίγγουν οι ζέστες, τόσο το μυαλό μου γίνεται κουρκούτι, τόσο δε σκέφτομαι λογικά, τόσο θα κάνω τίποτα κουλό και θα μας γράψουν οι εφημερίδες...

Ας πάω για καμιά βουτιά, μπας και ξελαμπικάρω...

(κι αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι "επίσημο", αφού κανείς δεν τον ακουμπάει, σκέφτομαι τουλάχιστον να κάνω καμιά πλακίτσα... Δέχομαι και ιδέες!!!)