Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Απόψε έχω μοναξιές...

... λείπει και ο σύζυγος... έχει πάει κούρσα... μονή, όχι διπλό-τριπλή... Καθότι εμείς επιμένουμε, σε πείσμα των καιρών, να δουλεύουμε με τον σταυρό στο χέρι. Δεν πειράζει, γιατί όπως λέει και ο ποιητής ''θα γυρίσει ο τροχός, θα γ***σει κι ο φτωχός!''.
Έχω φορτώσει ρε γαμώτο. Από παντού προβλήματα, δυσκολίες... το μεροκάματο να βγαίνει, να μας τα τρώνε οι τράπεζες. Οι μοντέρνοι τοκογλύφοι. Οι νόμιμοι. Ασυναρτησίες λέω, αλλά τα γράφω όπως ακριβώς μου βγαίνουν. Ώρες ώρες νιώθω ν' ασφυκτιώ. Και, αν και φύσει αισιόδοξο άτομο, με πιάνει απελπισία. Ώρες ώρες η κατάσταση δεν παλεύεται. Και πώς να παλέψεις όταν έχεις ένα σωρό γνώσεις, πτυχία, και να σου λένε απλώς ''ευχαριστούμε, αλλά αυτή τη στιγμή δεν...'' Για ανεργία μιλάω, όποιος κατάλαβε. Θέλω τόσο να δουλέψω σ' αυτό που έχω σπουδάσει και δεν μπορώ. Και ειλικρινά δεν είναι μόνο για τα λεφτά. Είναι η απασχόληση, η διαδικασία της παραγωγής έργου, η επιβράβευση. Γι' αυτό σήμερα κάνουν περιουσία οι ψυχολόγοι-ψυχαναλυτές και τα συναφή επαγγέλματα. Όλοι καταθλιπτικοί έχουμε γίνει. Ή τουλάχιστον οι περισσότεροι. Θυμάμαι είχα πάει κι εγώ μια φορά, πριν χρόνια, σ' έναν τέτοιο (αν θυμάμαι καλά ήταν και ψυχίατρος) γιατί τότε αντιμετώπιζα γκομενικά προβλήματα, κι επειδή ήμουν ένα βήμα πριν τα χάπια, είπα να κάνω τη χάρη στην κολλητή που μ' έβλεπε να φρικάρω. Βασικά το πρόβλημά μου (που τότε το θεωρούσα ό,τι σημαντικότερο, μια και δεν είχα άλλα θέματα, αλλά τώρα το σκέφτομαι και αναρωτιέμαι με τι μαλακίες ασχολιόμουν) ήταν ότι τα'χα με δύο, εναλλάξ πάντα (δηλαδή χώριζα με το έναν, τα' φτιαχνα με τον άλλο, ανά εβδομάδα). Ο ντόκτορ λοιπόν, αφού του εξέθεσα το ζήτημά μου, μου είπε το εξής κορυφαίο, και η αλήθεια είναι ότι ούτε που ξαναπάτησα εκεί μέσα:''αγαπητή μου μην ανησυχείς, δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Απλώς δεν μπορείς να είσαι με έναν άνθρωπο. Κι ακόμη κι αν χωρίσεις κι απ΄τους δύο, πάλι με δύο θα τα ξαναφτιάξεις. Είσαι όν πολυγαμικό. Ντοντ γουόρι!!'' Ζντουπ! και μου 'ρθε το πλαγιομετωπικό. Θα μου πεις με μια επίσκεψη περίμενες αποτέλεσμα; Όχι. Αλλά αν δεν μου πέταγε αυτό το τούβλο, μπορεί και να ξαναπήγαινα. Ποιός ξέρει; (Για την ιστορία, δεν κατακρίνω ούτε τους ψυχολόγους κλπ ούτε τους ανθρώπους που τους επισκέπτονται.)
Από που ξεκίνησα όμως;;; Α, ναι από την ανεργία. Και κατέληξα, αλλού γι' αλλού. Το 'χω αυτό το θεματάκι. Πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο. Καλά, εμένα δε με νοιάζει, αλλά οι γύρω μου δυσκολεύονται λίγο να με παρακολουθήσουν. Είναι ενοχλητικό, δε λέω, αλλά μερικές φορές έχει πλάκα. Τελικά μ' αρέσει να γράφω. Αυτό είναι τ' όνειρό μου: να γράφω. Οι περισσότεροι από εμάς νομίζω ότι κουβαλάμε την ίδια πετριά στο κεφάλι.
Άντε καλή σας νύχτα και καλό ξημέρωμα...

Νοσοκομείου συνέχεια (μέρος 2ον)...

... και τα βάσανα δεν τελειώνουν ποτέ!
Πριν από ένα μήνα περίπου η μητέρα μου έκανε επέμβαση στον εγκέφαλο για να αφαιρεθεί κύστη που είχε δημιουργηθεί. (Για την ιστορία πριν από 9 χρόνια είχε κάνει αφαίρεση όγκου, καλοήθους όπως αποδείχθηκε, αλλά όχι εδώ, στην Αμερική. Η κύστη δημιουργήθηκε στο ίδιο σημείο). Κατόπιν το υλικό που αφαιρέθηκε θα πήγαινε για βιοψία. Και περιμέναμε τα αποτελέσματα... Τηλεφωνούσαμε και μας πήγαιναν από μέρα σε μέρα. Ώσπου, τελικά, μας είπαν το κορυφαίο: ''ξέρετε, το υλικό που είχαμε για να κάνουμε τη βιοψία δεν ήταν αρκετό!!!'' Δηλαδή πόσο θέλανε, κανα κουβά;;;;; Αν είναι δυνατόν!!!!!!!!!!
Βέβαια, το καλύτερο δεν είναι αυτό. Προχθές έκανε μαγνητική, για να δει πώς πάει η κατάσταση, και ως εκ θαύματος το υγρό, η κύστη είχε ξαναδημιουργηθεί. Τι καλά!!! Ο γιατρός δεν απάντησε αμέσως τι πρέπει να γίνει. Ήθελε να το σκεφτεί το χρυσούλι μου... Θα μας απαντήσει τη Δευτέρα, αν θα χρειαστεί να ξαναγίνει επέμβαση, ανοιχτή αυτή τη φορά. Κι ερωτώ. Δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι υπάρχει ενδεχόμενο να ξαναδημιουργηθεί η κύστη; Μήπως θα έπρεπε να κάνει εξ αρχής ανοιχτή επέμβαση; Γιατρός δεν είμαι, ούτε υποδείξεις μπορώ να κάνω. Αλλά ρε γαμώτο κρίμα δεν είναι; Μεγάλη γυναίκα να υποβληθεί μέσα σ' ένα μήνα σε δύο πολύωρα και επικίνδυνα χειρουργεία; Και πόσα λεφτά θα ζητήσει αυτή τη φορά; Γιατί θα ζητήσει, αυτό είναι σίγουρο. Αλλά από την άλλη γιατί να ζητήσει; Σε δημόσιο νοσοκομείο δουλεύει. Που είναι η δωρεάν υγεία που μας υπόσχονται όλοι; Εγώ θέλω να καταγγείλω τα γεγονότα, με ονόματα και διευθύνσεις, αλλά η μαμά μου δεν θέλει. Φοβάται και τον έχει ανάγκη. Γιατί να είναι έτσι τα πράγματα; Εμάς ποιός μας προστατεύει;

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

01/06/2007

Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στην Αμαλία. Κι έχω τόση οργή μέσα μου, όχι μόνο για κείνη, αλλά και για τους χιλιάδες ασθενείς, παιδιά και ενήλικες, που από την αδιαφορία και την εκμετάλλευση ορισμένων γιατρών υποφέρουν, δεν γιατρεύονται, πεθαίνουν. ΓΙΑΤΙ;;;;;;;;;;;;;;;

Σας ικετεύω, πάψτε πια να μας βλέπετε σαν πορτοφόλια. Άνθρωποι είμαστε και όταν ερχόμαστε σε σας δεν το κάνουμε από βίτσιο ή από βαρεμάρα. Όταν ερχόμαστε σε σας σημαίνει ότι σας έχουμε πραγματική ανάγκη. Ερχόμαστε για βοήθεια. Γιατί κάτι τέτοιο ορκιστήκατε ότι θα προσφέρετε. Έλεος πια. Αλλά μήπως θα σταματήσουν αυτά τα φαινόμενα; Των επίορκων και των εκμεταλλευτών; Ας είμαστε ρεαλιστές. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στον αιώνα τον άπαντα. Αλλά ας είναι αυτοί οι λιγότεροι.

Είμαι πραγματικά πολύ ταραγμένη. Ούτε να γράψω δεν μπορώ. Ας γίνει το παράδειγμα της αδικοχαμένης Αμαλίας κραυγή στα χείλη όλων μας. Να μη φοβόμαστε να καταγγείλουμε όταν συναντάμε το λάθος, όταν συναντάμε τον γιατρό-φάντασμα. Να πάψουμε να θεωρούμε δεδομένο το φακελακι και την αδιαφορία τους.

Γειά σου Αμαλία. Τιμή μου που σε γνώρισα.