Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

01/06/2007

Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στην Αμαλία. Κι έχω τόση οργή μέσα μου, όχι μόνο για κείνη, αλλά και για τους χιλιάδες ασθενείς, παιδιά και ενήλικες, που από την αδιαφορία και την εκμετάλλευση ορισμένων γιατρών υποφέρουν, δεν γιατρεύονται, πεθαίνουν. ΓΙΑΤΙ;;;;;;;;;;;;;;;

Σας ικετεύω, πάψτε πια να μας βλέπετε σαν πορτοφόλια. Άνθρωποι είμαστε και όταν ερχόμαστε σε σας δεν το κάνουμε από βίτσιο ή από βαρεμάρα. Όταν ερχόμαστε σε σας σημαίνει ότι σας έχουμε πραγματική ανάγκη. Ερχόμαστε για βοήθεια. Γιατί κάτι τέτοιο ορκιστήκατε ότι θα προσφέρετε. Έλεος πια. Αλλά μήπως θα σταματήσουν αυτά τα φαινόμενα; Των επίορκων και των εκμεταλλευτών; Ας είμαστε ρεαλιστές. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στον αιώνα τον άπαντα. Αλλά ας είναι αυτοί οι λιγότεροι.

Είμαι πραγματικά πολύ ταραγμένη. Ούτε να γράψω δεν μπορώ. Ας γίνει το παράδειγμα της αδικοχαμένης Αμαλίας κραυγή στα χείλη όλων μας. Να μη φοβόμαστε να καταγγείλουμε όταν συναντάμε το λάθος, όταν συναντάμε τον γιατρό-φάντασμα. Να πάψουμε να θεωρούμε δεδομένο το φακελακι και την αδιαφορία τους.

Γειά σου Αμαλία. Τιμή μου που σε γνώρισα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: