After Πάσχα

Πάει και το Πάσχα... Άντε καλά να' μαστε και του χρόνου πάλι... Να πέσουμε με τα μούτρα περισσότερο στις τοξίνες, τις χολιστερίνες, τα λίπη κ.ο.κ. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι γιορτές τέτοιου τύπου (Χριστούγεννα, Πάσχα), οι υποτίθεται χριστιανικές, πρέπει να είναι απαραιτήτως συνώνυμες με το τι θα φάμε. Εβδομάδες πριν ξεκινάει το σκηνικό: "στα ύψη ο οβελίας", "πόσο ελληνικά είναι τα αρνιά του Πάσχα;" (λες και θα καταλάβεις αν το αρνάκι/κατσικάκι μιλάει τη γλώσσα σου ή είναι π.χ. γαλλόφωνο. Δηλαδή τι, βελάζει διαφορετικά;;;;), "πόσο κοστίζουν οι ντομάτες, τα μαρούλια, τα αγγούρια;", και άλλα τέτοια νόστιμα. Και εβδομάδες μετά κρατάει επίσης. Και να οι δυσπεψίες, και να οι τροφικές δηλητηριάσεις κ.τ.λ., κ.τ.λ. (Η αλήθεια είναι ότι φέτος είχαν ν' ασχολούνται και με το ναυάγιο, πάλι όλοι εκείνοι που την προηγούμενη εβδομάδα σχολίαζαν τα γεγονότα της Παιανίας...!!!). Πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που γνωρίζω που δεν τρώει ούτε αρνί ούτε κατσίκι ούτε κοκορέτσι ούτε και τίποτε άλλο από τον υπόλοιπο εσωτερικό κόσμο του ζώου. Αηδιάζω και με την ιδέα. Βέβαια είμαι η χαρά του οικοδεσπότη. Τη βγάζω με λίγο ψωμί και καμιά πατατούλα και σαλάτα, εάν υπάρχουν βέβαια, γιατί κι αυτά πλέον κοστίζουν όσο το σφαχτό, αλλά τέλος πάντων. Με αυτά και με κείνα πέρασε και το φετεινό Πάσχα. Για μένα βέβαια δεν έχει τελειώσει ακόμη, γιατί δεν έχω επιστρέψει... Ακόμα στις Σπέτσες βρίσκομαι, και ας κουτσομπολέψω λιγάκι κι εγώ, ε... δεν πειράζει.
Από την Μεγάλη Πέμπτη είχε αρχίσει να καταφτάνει ο κόσμος στο νησί. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Αλλά την Μεγάλη Παρασκευή ήταν το αποκορύφωμα. Και δως του να σέρνουν τις βαλίτσες στο βοτσαλωτό, μαζί με τα σκυλιά και τα παιδιά, καθώς και το απαραίτητο αξεσουάρ του πλούσιου: η Φιλιππινέζα, η οποία η κακομοίρα να σέρνει απ' τη μια το παιδί, απ' την άλλη τη βαλίτσα και να' ναι και ζωσμένη με χίλιες τσάντες, και "γιες μααμ απο 'δω και γιες σερ απο 'κει". Πολύ Φιλιππινέζα ρε παιδάκι μου!!! Είδαμε και διάσημους, δεν μπορώ να πω, παραπονεμένοι δεν μείναμε και φέτος... Τους πρώτους που είδα ήταν μετά την ακολουθία του επιταφίου: ο κύριος Κυριακού μετά της συζύγου, Μαρί Κωνσταντα..κάτι. Να τον κρατάει τρυφερά από τη μέση, όχι τίποτε άλλο, μην της γλυστρίσει και στο λιμάνι κι έχουμε άλλα... Κρίμα θα' ταν... Και πίσω τους ο γνωστός άγνωστος που τους κουβάλαγε τα ψώνια. Μου κάνει τρομερή εντύπωση. Εδώ περιμένουν να έρθουν για να ψωνίσουν;;; Τέλος πάντων, άβυσσος η ψυχή των πλουσίων. Το Μεγάλο Σάββατο πλέον όποιος ήταν να έχει έρθει ήταν εδώ. Και το τι είδαν τα ματάκια μας, άλλο τίποτε... Στην ίδια παρέα η μία φόραγε σορτς και σαγιονάρα και η άλλη μπότα και δερμάτινο. Η γόβα στιλέτο βέβαια πήγε κι ήρθε, έτσι;;; Δεν μπορώ να πω... Που πας καλή μου στο βότσαλο με το δωδεκάποντο;;;; Να μου πεις, αφού το έχει να μην το φορέσει;;; Ξέρω 'γω;;; Καθρέφτη δεν έχουν να κοιταχτούν;;; Σε νησί πάνε. Βάλε γλυκιά μου το χαμηλό παπουτσάκι σου μη φας καμιά σαβούρδα και αναγκαστείς από ντροπή να μην ξαναπατήσεις στο νησί... Στην Ανάσταση δε, δεν το συζητώ. Στην εκκλησία της Ανάληψης που πάμε κάθε χρόνο, πάλι της τρελλής έγινε. Είναι εκεί κάτι καλόπαιδα, που λίγο πριν το Χριστός Ανέστη φέρνουν μια βάρκα... η χαρά του τρομοκράτη. Τίγκα ήταν στα ξερόκλαδα, εφημερίδες, χαρτιά, μπιτόνια με βενζίνη, μπαρούτι, βαρελότα, κροτίδες, πυροτεχνήματα. Ο παπάς έπαθε σοκ. Εδώ που τα λέμε κάθε χρόνο το παθαίνει, γιατί γίνεται χαμός. Πάντως την πράξη αυτή την καταδίκασε, από άμβωνος, μην έχει και προβλήματα με τον προϊστάμενο Χριστόδουλο....
Ο επόμενος ή μάλλον η επόμενη διάσημη που είδαμε ήταν η κυρία Μελέτη του καφέ του πρωινού. Με το ξανθό της το μαλλάκι, με τη στεκούλα της, με το τζινάκι της, περιποιημένο κορίτσι... Και με το σκυλάκι της και με δύο κυρίους να τη συνοδεύουν, φίλοι της μάλλον. Α, δεν μπορώ να πω, συμπαθεστάτη!!! Και η κυρία Στάη ήταν εδώ. Αυτή βέβαια δεν την είδα, αλλά μου το είπε έμπιστη πηγή... Αυτή εντός την έβγαλε, δεν πολυκυκλοφόρησε. Και πολλοί σκαφάτοι κατέφτασαν. Ξέρετε αυτοί που μην δουν τον διπλανό τους με μισό μέτρο μεγαλύτερο σκάφος, την επόμενη χρονιά θα εμφανιστούν με μεγαλύτερο. Και μην νομίζετε ότι τα μεγέθη παίζουν ρόλο μόνο στα σκάφη. Όοοοοοοοχι. Μην δουν το διπλανό τους να έχει παραγγείλει ένα μεγάλο ψάρι. Αυτοί θα ζητήσουν μεγαλύτερο. Έτσι πάει. Εξάλλου σε μερικούς ανθρώπους και για μερικά πράγματα, μόνο το μέγεθος μετράει... Και η κυρία Αγγελοπούλου εδώ ήταν, (άκουσα από κάτι άλλους σκαφάτους, που γούσταραν να τη θάψουν ότι έκανε και κάτι παζαρέματα - τσιγκουνιές στο εστιατόριο που έφαγαν, αλλά δεν ξέρω αν είναι κι αλήθεια), αλλά κι άλλοι πολλοί, όμως καμιά φορά, άμα δεν τους δεις στο φυσικό τους χώρο, παθαίνεις αυτό που λένε "αυτός κάτι μου θυμίζει, κάπου τον έχω ξαναδεί αλλά δεν θυμάμαι που". Τον Τσιτουρίδη δεν είδα πάντως, που συνήθως τον πετύχαινα στις Σπέτσες συχνά πυκνά, αλλά κι αυτός τώρα τρεχάματα έχει, για διακοπές σε νησί με χιλιάδες κόσμου θα πήγαινε;;; Να τον δει και κανά μάτι, να' χουμε άλλα;;;;;
Και ήρθαμε στη Δευτέρα, όπου ο κάθε κατεργάρης γυρνάει στον πάγκο του. Είχαμε κατέβει από νωρίς στο καφενείο του Σταμπόλη και είχαμε πιάσει στασίδι. Τώρα όμως ήταν το ανάποδο. Γιατί έτσι γίνεται πάντα, όποιος έρχεται, κάποια στιγμή θα φύγει. Και φτου κι απ' την αρχή η βαλίτσες στο βοτσαλωτό και τα μούτρα στο πάτωμα.
Δεν πειράζει αδέρφια, τα ξαναλέμε την Πρωτομαγιά. Κοντά είναι εξάλλου.......