Δωρεάν Υγεία (??????) ΟΛΕΕΕΕ!!!!!!!

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας εγχείρησης...

Εδώ και δύο εβδομάδες νοσηλεύεται η μητέρα μου σε μεγάλο κρατικό νοσοκομείο. Έπρεπε να κάνει μια πολύ λεπτή επέμβαση στον εγκέφαλο. Μπήκε πριν δύο τρίτες, όχι γιατί θα χειρουργούνταν αμέσως, αλλά γιατί έπρεπε να μπει στο πρόγραμμα και να πιάσει κρεβάτι. Καλά ως εδώ... Ο γιατρός υποτίθεται θα την έβλεπε την ίδια μέρα για να την ενημερώσει για το πότε θα χειρουργηθεί. Εδώ γιατρός, εκεί γιατρός, πουθενά ο γιατρός. Ως το απόγευμα όλα αυτά, γιατί μετά έφευγε για το ιατρείο του. Την επομένη μια από τα ίδια. Το ίδιο και την πέμπτη και την παρασκευή. Ώσπου το σάβατο εδέησε να εμφανιστεί και να μας πληροφορήσει ότι το χειρουργείο προγραμματίζεται για τρίτη ή πέμπτη. Για να μην τα πολυλογώ κανονίστηκε για πέμπτη πρωί πρωί. Η έρμη η μάνα ξύπνησε απ' τα χαράματα, αν κοιμήθηκε και καθόλου απ' την αγωνία της, και όλη η οικογένεια μαζεμένη περιμέναμεεεεε. Κατά τις οχτώμιση έρχεται και μας λέει ότι θα μπει κατά τις 10.30-11.00 γιατί προηγείται άλλος. Θέλω να ελπίζω ότι επρόκειτο για κάποιο έκτακτο περιστατικό και όχι γιατί οι άλλοι πλήρωσαν περισσότερα... Τέλος πάντων κατά τις 11.00 έρχονται και την παίρνουν, ένας αμίλητος, αγέλαστος, μουντρούχος νοσοκόμος, που ούτε καλημέρα δεν μας είπε. Μόλις βέβαια ο μπαμπάς του 'βαλε στο τσεπάκι το κάτι τις λες και μεταλλάχθηκε, μες το γέλιο και την εξυπηρετικότητα... Έτσι λοιπόν όλοι μαζί, μια ωραία ατμόσφαιρα, κατεβήκαμε στα χειρουργεία. (Νωρίτερα με είχε στείλει ο πατέρας μου στην τράπεζα να σηκώσω ένα πακετάκι, έτσι για τους καφέδες, αν με εννοείτε...). Μέχρι τις 12.30 είχαν βγει ένας νοσοκόμος χειρουργείου και η αναισθησιολόγος να μας ενημερώσουν. Μετά τίποτε, μια και η επέμβαση ήταν σε εξέλιξη. Κατά τις 3 παρά, βγαίνει ο ίδιος νοσοκόμος τονίζοντας: ''επειδή εγώ τώρα σχολάω ήθελα να σας ενημερώσω ότι η επέμαβαση σε 5 λεπτά τελειώνει, όλα πάνε καλά και το πολύ σε μισή ώρα η μαμά σας θα έχει ξυπνήσει". Τι ωραία, αναθαρρήσαμε. Βγάζει ο μπαμπάς να του δώσει το ρεγάλο του κι αυτουνού, λες και δεν είναι υποχρεωμένοι να βγαίνουν και να ενημερώνουν τον κόσμο. Ο τύπος αρνήθηκε. Στην αρχή. "Όχι δεν είναι σωστό", κι όλο ερχόταν προς το μέρος του πατέρα μου. "Μα δεν πρέπει..." κι όλο κωλοτριβότανε. Τελικά το τσέπωσε το πενηντάρικο. Ο δε σεκιουριτάς που υπάρχει στην είσοδο της ράμπας για τα χειρουργεία έκανε καινούριο συκώτι από τα γέλια. Βέβαια το θέμα δεν ήταν εκεί. Το θέμα ήταν ότι ο τύπος μας δούλευε κανονικά. Γιατί η επέμβαση τελείωσε μετά από μιάμιση ώρα+άλλη μία ώρα για να ξυπνήσει. Τέτοιο δούλεμα. Εν ολίγοις εκείνη τη μέρα ο πατέρας μου μοίραζε λεφτά. Τι στους νοσοκόμους που μας άνοιγαν την πόρτα, τι σ' αυτούς που τη μετέφεραν... Εννοείται στην αναισθησιολόγο, η οποία είναι φοβερή, κακά τα ψέμματα, αλλά τι τα θες, πριν ξυπνήσει η μαμά έφυγε γιατί έπρεπε να πάει να πάρει το παιδί της απ' το σχολείο (ή κάτι τέτοιο, δεν κατάλαβα καλά). Για το γιατρό δεν έχω μιλήσει ακόμη, έτσι;;;; Ίσα που τον είδαμε δύο λεπτά μετά το χειρουργείο, αφού τον ψάχναμε, για να μας πει ότι όλα πήγαν καλά και να κλείσει ραντεβού με τον πατέρα μου σε μισή ώρα στο γραφείο του. Εκεί βέβαια δεν είναι δίνω ότι έχω ευχαρίστηση, εάν+εφόσον έχω. Όοοοοχι. Εκεί σου λέει ο γιατρός, θέλω τόσα. Πόσα;;;; Στην περίπτωση τη δική μας μόνον 5.000 ευρωπουλάκια. Από την άλλη θα μου πεις ότι για τον άνθρωπό σου ό,τι και να σου ζητήσουν το δίνεις. Χώρια που το μόνο που μπορείς να νιώσεις γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι δέος και θαυμασμός για αυτό που κάνουν. Όμως δεν πληρώνονται απ' το νοσοκομείο; Παίρνουν λίγα και δεν βγαίνουν; Κι αν εμείς δεν είχαμε να δώσουμε τόσα, τι θα γινόταν; Θα πήγαινε η μάνα μας σαν το σκυλί στ' αμπέλι; Γιατί; Από τη μία φωνάζω στον πατέρα μου που όπου και να πηγαίνει, προκειμένου να κάνει τη δουλειά του γρήγορα και αποτελεσματικά, λαδώνει όλον τον κόσμο. Από την άλλη όμως βλέπεις ότι οι άνθρωποι έχουν διαβρωθεί τόσο, που πια παύουν να σε κοιτάνε στα μάτια και παρακολουθούν μόνο τα χέρια.
Παρόλαυτά του αξίζουν χίλια μπράβο+χίλια ευχαριστώ αυτού του ανθρώπου. Είναι γιατρός και κάνει καλά τον κόσμο (όσο παιδικό κι αν ακούγεται, αυτή είναι η αλήθεια). Και να σημειωθεί ότι δεν κατηγορώ εκείνον προσωπικά, αλλά ολόκληρο το σύστημα που θρέφεται και θεριεύει απ' όλους μας. Δεν φταίνε μόνο οι γιατροί. Φταίμε κι εμείς που διαιωνίζουμε τις καταστάσεις. Κι όσο κι αν προσπαθούν κυβερνήσεις, διοικήσεις, γραμματείς και φαρισαίοι, αυτό το πράγμα δεν πρόκειται ν' αλλάξει ποτέ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!
Άντε και περαστικά μας...