Πήρα τα βουνά....

Αλήθεια λέω. Είπα ν' αφήσω για λίγο το τιμόνι και ν' αράξω...

Έφυγα βιαστικά κι απρόσμενα (αυτό είναι πάντα το καλύτερο!!!!) και δεν πρόλαβα να ευχηθώ. Σήμερα όμως επέστρεψα back στη δράση...Ελπίζω να περάσατε καλά, να φάγατε πολύ, να ήπιατε, να χορέψατε, να διασκεδάσατε. Εύχομαι τα καλύτερα να είναι μπροστά!!!!

Πήγα, που λέτε, σ' ένα χωριό, στο Ορεινό Κορακοβούνι, στο σπίτι των κουμπάρων.
Πιο ορεινό και πιο κορακοβούνι δε γίνεται. Ένα μέρος πανέμορφο, λίγο πιο πάνω από το Άστρος Κυνουρίας. Τόσο καθαρό αέρα δεν έχω αναπνεύσει στη ζωή μου... Το σπίτι πέτρινο, με τζάκι (εννοείται), ζεστό και οικογενειακό. Από καναπέ σε καρέκλα και τούμπαλιν. Ε, και καμιά βόλτα για να ξεπιανόμαστε. Το ωραιότερο ήταν η ομίχλη που έπιανε, για ώρες, όπου δεν έβλεπες ούτε τη μύτη σου. Και να φανταστείς ότι εκεί πάνω, ξεχασμένοι από το Θεό, ζούνε άνθρωποι. Έχουν μόνο τα αναγκαία. Μόνο κάτι τρελαμένοι με τον τόπο μένουν. Το μόνο που υπάρχει σε αφθονία είναι το νερό. Τέτοιο νερό δεν έχω ξαναπιεί. Από κάτι πηγές αναβλύζει, γι' αυτό. Υπέροχο νερό. Δεν χόρταινα να πίνω.

Κρίμα μόνο που δεν είχα φωτογραφική μαζί μου να μοιραστούμε την ομορφιά. Μέσα στο πράσινο, πλατάνια, σφενδαμιές... άλλο να σας λέω. Δυστυχώς τα λόγια μου είναι φτωχά για να περιγράψω την ομορφιά.

Ευτυχώς δεν κάηκε...

Και απόρησα πραγματικά πώς και κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί να κάνει κάτι εκεί πάνω. Μόνο μια ταβέρνα υπάρχει, αλλά ήταν κλειστή, μια και η μάνα, πεθερά, δεν ξέρω, του ιδιοκτήτη είχε σπάσει το πόδι της...

Το μόνο άσχημο μ' αυτό το χωριό - κι αυτό πάλι σχετικό είναι - είναι ότι έχει μόνο ένα δρόμο. Δηλαδή δεν υπάρχει απ' ευθείας σύνδεση με το επόμενο χωριό. Πρέπει να ξανακατέβεις στον κεντρικό και να πας όπου θέλεις. Παλιά υπήρχε κι ένα λεωφορείο. Πολύ παλιά... Στο Κορακοβούνι, όχι το Ορεινό, το κάτω, έκλεισε δυο χρόνια τώρα και το δημοτικό. Δεν έχει πια παιδιά... Κι όμως, απ' αυτό το χωριό έχουν βγει πολύ σημαντικοί άνθρωποι. Γιατί κανείς δεν το προσέχει;;;; Τι ρωτάω τώρα... Όλοι όμως όσοι είναι από εκεί, βλέπεις, πόσο αγαπάνε τον τόπο τους, πως επιστρέφουν έστω και για κάποιες μέρες να περάσουν τις γιορτές.

Ξεκουραστήκαμε λοιπόν και τώρα πίσω στα γνωστά, τα καθημερινά.

Ευτυχώς, γιατί άλλοι δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό. Γι' αυτό είμαι χαρούμενη και ευγνώμων...