Και που να σφίξουν οι ζέστες (ακόμη περισσότερο)

Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει με τους ανθρώπους το καλοκαίρι. Δεν ξέρω επίσης, ή μάλλον δεν έχω παρατηρήσει, αν το φαινόμενο συνεχίζεται και το χειμώνα, όμως σίγουρα το καλοκαίρι η κατάσταση επιδεινώνεται.

Λες και κάτι παθαίνουν. Τρελαίνονται Δεν τολμάς να μιλήσεις και σε αγριοκοιτάνε, λες και τους έβρισες τα ιερά και τα όσια. Βέβαια, όταν αυτοί μιλάνε, και ενδεχομένως σου βρίζουν τα δικά σου ιερά και όσια, οφείλεις να τους ακούσεις, να συμφωνήσεις και κυρίως και πάνω απ' όλα να μην αντιδράσεις. Γιατί αυτοί έχουν δίκιο.
Το ίδιο συμβαίνει και με γενικότερες συμπεριφορές. Και φυσικά, όσο μεγαλύτερος σε ηλικία είναι ο συνομιλητής, τόσο χειροτερεύουν τα πράγματα.

Κι εσύ, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο άλλος κάνει κάτι, αν όχι παράνομο, αλλά τουλάχιστον κάτι που δεν είναι σωστό ρε αδερφέ, τότε τι κάνεις; Μιλάς; Το καταγγέλεις; Τον κάνεις ρεντίκολο; Ή με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι κακός; Καλά ότι γίνεσαι κακός γίνεσαι, αλλά πόσα να καταπιείς; Και ειδικά όταν αυτά που συμβαίνουν έρχονται, στην τελική, κόντρα στα προσωπικά σου συμφέροντα και βλάπτουν έμμεσα ή άμεσα την οικογένειά σου;
Προφανώς δεν καταλαβαίνετε τι εννοώ, αλλά ψιλοκολλάω να μιλήσω και πιο ξεκάθαρα.

Το χειρότερο που συμβαίνει εδώ πέρα είναι ότι εμείς για παράδειγμα, ως "ξένοι", και να μιλήσουμε δεν θα μας ακούσει κανείς. Οι υπόλοιποι, οι "ημεδαποί", έχουν γνωστούς παντού. Μα παντού. Ένας, ας πούμε, που έχει κάνει τις λαμογιές του αιώνα, έχει συγγενή μπάτσο. Άντε να βγάλεις άκρη τώρα εσύ. Σε όποιους ελέγχους έχουν γίνει, από επιτροπές του υπουργείου, ο κύριος αυτός, καθώς έχει ενημέρωση εκ των έσω, ξέρει εκ των προτέρων πότε και που θα είναι τα κλιμάκια και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Και ρε παιδί μου, όλα καλά, αλλά την αδικία δεν την μπορώ. Προσπαθείς να κάνεις σωστά τη δουλειά σου και όλο γίνονται πράγματα που σε βγάζουν απ' τα ρούχα σου. Άντε να δουλέψεις μετά. Με τα νεύρα δαντελίτσα της γιαγιάς σε τραπεζομάντιλο..

Εν τω μεταξύ, ο συγκεκριμένος κύριος είναι συνομήλικος της Μπουμπουλίνας και μου το παίζει και τζόβενο. Δημόσιος κίνδυνος είναι γαμώτο μου, και κανείς δεν τον αγγίζει. Γιατί;;;;;;;;;;;;;Εγώ μετά τι να κάνω, που με πνίγει το δίκιο, εεεεεεεεεεε;;;;;;;;;;;;;

Αχ, δυστυχώς δεν ξεθυμαίνω, λέγοντάς τα. Κάτι άλλο πιο δραστικό πρέπει να γίνει. Κι όσο σφίγγουν οι ζέστες, τόσο το μυαλό μου γίνεται κουρκούτι, τόσο δε σκέφτομαι λογικά, τόσο θα κάνω τίποτα κουλό και θα μας γράψουν οι εφημερίδες...

Ας πάω για καμιά βουτιά, μπας και ξελαμπικάρω...

(κι αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι "επίσημο", αφού κανείς δεν τον ακουμπάει, σκέφτομαι τουλάχιστον να κάνω καμιά πλακίτσα... Δέχομαι και ιδέες!!!)

I am baaaack!!!!!!!!!!!

Αγαπημένοι μου, πόσο μου λείψατε, αν ξέρατε....
Γρήγορο ίντερνετ δεν έβαλα ακόμα, αλλά έκανα κάτι πατέντες με την υπάρχουσα σύνδεση, και να' μαι... Βέβαια κινούμαι με ρυθμούς σαλίγκαρου, αλλά δεν πειράζει.

Ωραίο καιρό διάλεξα να επιστρέψω. Εν μέσω καύσωνος και μελτεμίων (ή λάθος ενημέρωση έχω;;;), σκανδάλων, διαγραφών, ακρίβειας, διαδηλώσεων, ποδοσφαιρικών θεμάτων ... και η λίστα συνεχίζεται.

Γενικά καλά είμαι. Ευτυχώς δε βρίσκομαι στην Αθήνα να βράζω και να ψήνομαι σαν τσιπούρα στα κάρβουνα, όπως υποθέτω οι περισσότεροι από εσάς. Εδώ στο νησί, αν μη τι άλλο ρίχνω καθημερινά τις βουτίτσες μου, έστω και για μισή ωρίτσα βρε παιδάκι μου... (Ξέρεις η θάλασσα είναι περίπου δύο λεπτά από το σπίτι μου...)

Το νησί, ένα - μετά συγχωρήσεως - μπουρδέλο είναι. Κόσμος, χαμός και ο κάθε "επαγγελματίας" κοιτάζοντας να τ' αρπάξει όπως μπορεί, όσο μπορεί, κάνει ότι του γουστάρει. Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Ο κάθε επισκέπτης βέβαια, ερχόμενος για δυο τρεις, πέντε μέρες το πολύ δεν το καταλαβαίνει. Αλλά εγώ που ζω και κινούμαι εδώ βλέπω και φρικάρω. Για την ακρίβεια ας μην το συζητήσω καλύτερα. Κοίτα, όχι ότι σε αποτρέπω να έρθεις, αλλά άμα έρθεις και διανοηθείς να φέρεις και το ταίρι σου (δε μιλάω για παιδιά, αυτά ξέχνα τα!!!) θες περίπου ένα εξακοσαράκι για ένα διήμερο. Υπερβάλλω;;;; Τι, επειδή μένω εδώ, να μην πω την αλήθεια;;; Δε μου το επιτρέπει η διαπαιδαγώγησή μου.

Ωστόσο, νιώθω ευλογημένη που βρίσκομαι εδώ. Το τοπίο είναι υπέροχο, η θάλασσα φανταστική (και δίπλα, όπως ήδη ανέφερα), και κυρίως είσαι μακριά από καυσαέρια, μποτιλιαρίσματα, ουρές σε τράπεζες κι εφορίες (αυτά σε κυνηγάνε πάντα, και στου βοδιού το κέρατο να κρυφτείς...). Ας μην είμαι αχάριστη!

Το άλλο δε στο είπα. Ήμουν άρρωστη περίπου τρεις εβδομάδες. Ο πυρετός 38,5 ακατέβατα. Χρόνια είχα ν' αρρωστήσω έτσι. Ο γιατρός διέγνωσε οξεία αμυγδαλίτιδα. Της Αθήνας ο γιατρός. Γιατί ο εδώ ... Όχι ότι ήταν κακός ο κακομοίρης, μην τον αδικώ, αλλά ρε παιδάκι μου, είμαστε σ' ένα νησί που ειδικά το καλοκαίρι έχει πάααρα πολύ κόσμο, είναι δυνατόν το ιατρείο να εξυπηρετείται μόνο από ένα γιατρό. Ας μην αναφερθώ ότι οι ειδικότητες είναι περιορισμένες. Καλά, αν είναι να μιλήσουμε και για κάτι πιο ... πως να το πω... ας πούμε αν υπάρχει υπέρηχος, για τις έγκυες βρε αδερφέ... θα γελάνε και τα βότσαλα.

Πάντως τώρα καλά είμαι. Κατά τ' άλλα, οι γρουσούζηδες δεν έχουν σταματήσει το θεάρεστο έργο τους. Τη μια μέρα μας "μνημονεύουν" οι καλοί μου, και την επομένη τρέχουμε να μαζέψουμε τις ζημιές. Κι αλήθεια λέω. Δεν ξέρουμε πια τι να κάνουμε. (Θα σας τα πω μια άλλη φορά)

Φιλιά πολλά αγαπημένοι μου και εις το επανειδείν σύντομα.

ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΩ...

... όχι γιατί χωρίζω (φτου, φτου, μακριά από μας!!!), αλλά γιατί βρήκα καλύτερο σπίτι. Με περισσότερο φως, περισσότερο χώρο, και κυρίως... χωρίς τους ... "λατρεμένους" μου γείτονες, οι οποίοι το τελευταίο διάστημα είχαν ξεπεράσει τον εαυτό τους!!!! (τυγχάνει να είναι και οι συνεργάτες που σας έλεγα σε προηγούμενη ανάρτηση).

Συμβόλαια αύριο υπογράφουμε, αλλά, αν δεν γκαντεμιαστεί, από τους "γνωστούς-αγνώστους" - οι οποίοι και δεν θα το μάθουν μέχρι να κλείσει η συμφωνία, είναι σίγουρο.

Αχ, βαχ! χαίρομαι πάρα πολύ.

Όπως καταλαβαίνετε με περιμένει σκληρή δουλειά. Βοήθεια κανείςςςςςς;;;;;;;;;;
Δεν ακούω;;;;;;;;;;;; Καλέ πάρτε το μηδέν, δεν ακούω σας λέω.....

Ζητώ συγνώμη από τα φιλαράκια που έγραψαν σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση και δεν έχω απαντήσει ακόμη. Μόλις τα καταφέρω, υπόσχομαι ότι θα το κάνω. Και δεν είναι μόνο η μετακόμιση αυτή καθεαυτή. Άντε να πας στο ΟΤΕ, να κάνεις διακοπή, να ζητήσεις επανασύνδεση κλπ. Κι εδώ δεν είναι Αθήνα, που θεωρητικά τα πράγματα κινούνται γρήγορα. Εδώ οι ρυθμοί είναι αλλιώς. Έναν υπάλληλο έχει ο ρημαδοοτές, που αν αρρωστήσει π.χ., το κλείνει το μαγαζί. Μετά άντε να πετύχεις τους τεχνικούς. Γιατί εδώ εσύ τους τηλεφωνείς. Τέλος πάντων, δε με νοιάζει, γιατί έχω υπερχαρεί!!!!

Θα χαθούμε για μερικές μέρες, αλλά ιτς οκ!!!! Ξέρω ότι θα μου στέλνετε ευχές νοερά. Και σας ευχαριστώ ειλικρινά.

Τι καλά, με παίζουν κι εμένα...

Έβλεπα κι εγώ το παιχνίδι που είχατε αρχίσει κι ένιωθα τόση μοναξιά... Σαν το παιδάκι που μένει τελευταίο να το διαλέξουν στην ομάδα τους οι αρχηγοί. Αλλά ήρθε και η σειρά μου. Με διάλεξε η mamma στην "ομάδα" της. Αχ, σ' ευχαριστώ πολύ...

Επειδή τα κοντινότερά μου βιβλία είναι λεξικά, και μόνο λεξικά (ένεκα το επάγγελμα...), το αμέσως κοντινότερό μου, στο τραπεζάκι του σαλονιού από κάτω, να το διαβάζω κάθε τόσο, να μου φτιάχνει τη διάθεση είναι το "Ο μικρός Νικόλας σε νέες περιπέτειες, Νο 2", των Ρενέ Γκοσινί και Ζαν Ζακ Σενπέ, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2007.

"Κι εμείς γελάσαμε, κι ο Κλοτέρ ήταν χαρούμενος γιατί του αρέσει να κάνει τους φίλους του να γελάνε, ακόμα κι όταν δεν το κάνει επίτηδες.
- Εγώ τι θα είμαι; ρώτησε τον Αλσέστ. Μισός ή τρία τέταρτα;"
(από το κείμενο "Ράγκμπι με δεκαπέντε παίχτες")

Λίγο, αλλά τι να κάνω. Αυτό το βιβλίο ήταν το πλησιέστερο...

Συνοπτικά εδώ οι κανονισμοί του παιχνιδιού (copy paste από τη mamma που ανέγραψε από τη meniek)
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρείς δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι.

Εγώ προτείνω τους: μετεωρίτη, onomatodosia, zboutzam, cinderella, αντώνης

Ελπίζω μόνο να μην τους έχουν ήδη επιλέξει άλλοι, αλλά δεν ξέρω αν πειράζει. Εξάλλου αυτό δεν το γράφει στους κανόνες...

Που είναι το χιόνι;;; ΟΕΟ;;;

Όχι δεν κοροϊδεύω καθόλου. Ούτε εσάς που πήξατε και ακόμη πήζετε ούτε την κατάσταση γενικότερα...

Εδώ και πόσες μέρες οι - συμπαθέστατοι κατά τ' άλλα - μετεωρολόγοι ενημέρωναν και κόντρα ενημέρωναν. Θα έρθει χιονιάς, κρύο τσουχτερό κλπ (τα ξέρετε όλοι). Και κάθε φορά που βλέπαμε δελτίο, ένα σύννεφο με νιφάδες ΝΑΑΑ (μετά συγχωρήσεως) πάνω από τις Σπέτσες. Ε, περιμέναμε κι εμείς. Κάναμε τις προμήθειες μας, όχι τόσο σε τρόφιμα, όσο σε ξυλάκια για το τζάκι και περιμέναμε.

Έρχεται το Σάββατο, τίποτα. Εντάξει λέμε, ακόμα στην Αθήνα είναι οι νιφάδες, θέλουν και κανά τρίωρο να κατέβουν προς τα εδώ (τόσο κάνει το καράβι από Πειραιά...). Μαζεμένοι ήμασταν στο σπίτι του κουμπάρου και περιμέναμε. Στην Αθήνα είχε αρχίσει να το στρώνει. Εδώ απλώς το κρύο της αρκούδας. Ε, λέμε, αύριο οπωσδήποτε θα χιονίσει. Για να το γιορτάσουμε μάλιστα παραγγείλαμε και κατσικάκι για να το βάλουμε στη σούβλα. Ψέμματα δε λέω, απλώς κουβαλάμε λίγη ανωμαλία περισσότερη...

Ξημέρωσε ο Θεός την Κυριακή και ωσάν παιδάκια τα Χριστούγεννα που τρέχουν να πάρουν τα δώρα κάτω από το δέντρο κινηθήκαμε μονομιάς στο παράθυρο. Θες κάτι το αγουροξύπνημα, θες κάτι οι τσίμπλες που φράσσουν το μάτι, θες η προσδοκία ότι όχι αυτό το τίποτα που βλέπω έξω απ' το παράθυρο είναι χιόνι θέλει δε θέλει, την πρώτη ήττα τη φάγαμε. (για να είμαι απολύτως ειλικρινής, νωρίς το πρωί, κατά τις 7 δηλαδή, τα αυτοκίνητα είχαν πάνω τους μια υποψία χιονιού, αλλά πόσα αυτοκίνητα κυκλοφορούν στις Σπέτσες;;; και πόσοι ξύπνησαν τέτοια ώρα;;;)
Αλλά και αφού πλυθήκαμε, και ήπιαμε και καφεδάκι, πάλι το ίδιο ήταν. Χιόνι μηδέν. Μόνο ψοφόκρυο. Ε, ξαναλέμε, θα χιονίσει δεν μπορεί. Αφού παντού χαλάει ο κόσμος. Απέναντι, τα Δίδυμα (βουνά είναι) ούτε που φαίνονταν απ' την ομίχλη και το χιόνι φυσικά. Κατσικάκι δεν υπήρχε περίπτωση να σουβλίσουμε, ένεκα το κρύο που έλεγα, οπότε το βάλαμε στο φούρνο και στηθήκαμε στο παράθυρο, σαν σε σινεμά και περιμέναμε. Μάταια φυσικά, οπότε πήγαμε να φάμε. Ο κουμπάρος ήταν σκασμένος. Αλλιώς βλέπεις το είχε σχεδιάσει στο μυαλό του και ο καιρός του τα χάλασε. Όχι ότι σκάσαμε και ιδιαίτερα, αλλά λέμε τώρα. Για να παρηγοριόμαστε, λέμε ότι τουλάχιστον γλυτώσαμε τη λασπουριά της επόμενης ημέρας... Και το μόνο που είχαμε ήταν οι ανταποκρίσεις και οι φωτογραφίες που μας έστελναν οι συγγενείς που έμεναν στην Αθήνα.
Και φυσικά μπαινοβγαίνοντας στο μπαλκόνι για να τσεκάρουμε τη θερμοκρασία, αρπάξαμε οι περισσότεροι μια γερή πούντα, που θα 'χουμε να θυμόμαστε απ' το χιόνι που δεν έπεσε. Αλλά όπως λένε και οι μεγαλύτεροι εδώ, στον καταραμένο τόπο, ούτε το χιόνι δεν καταδέχεται να έρθει. Τι να πω, κάτι θα ξέρουν κι αυτοί...

Κι άσπρη μέρα δεν είδαμε...
Και του χρόνου με υγεία...

Υπομονή...

Αλήθεια πώς τον έλεγαν εκείνον τον... της Παλαιάς Διαθήκης ή της Καινής (;;;), Ιώβ τον έλεγαν;;;; Που έκανε λέει πολλή υπομονή κι έχει βγει και η ρήση ιώβεια υπομονή;;; Ε, σε λίγο θα βγει και με το όνομά μου...

Τον τελευταίο καιρό το μόνο που κάνω και το μόνο από το οποίο έχω άφθονο είναι αυτό: υπομονή. Τις τελευταίες εβδομάδες μία λέξη αναβοσβήνει στο μυαλό μου, σαν από νέον: υπομονή. Ένα τραγούδι μου έρχεται να σιγοψιθυρίσω, σαν άλλη Αλίκη Βουγιουκλάκη: "κάντε υπομονή κι ουρανός θα γίνει πιο γαλανόοοοοοος".

ΩΣ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΛΕΤΕ;;;;;

Όταν κάθε μέρα γίνεται κι από κάτι καινούριο, όταν δε σε αφήνουν ν' αγιάσεις. Όταν έχεις όλη την καλή διάθεση, αλλά τελικά την έχεις μόνο εσύ. Τότε τι γίνεται;;;

Και καλά εγώ. Τον άλλο πώς θα τον μαζέψω;;;

Μάλλον δεν έχετε καταλάβει τίποτα. Ας προσπαθήσω να σας εξηγήσω, μπας και με βοηθήσετε κι όλας. Εμείς που λέτε βρισκόμαστε σε ένα ωραιότατο μέρος και δουλεύουμε ωσάν σκυλιά για να τα βγάλουμε πέρα. Σε καινούριο τόπο βρισκόμαστε, περιμέναμε κάποιες αντιδράσεις, ακόμα και πόλεμο (μην το γελάτε καθόλου, στις κλειστές κοινωνίες όλα επιτρέπονται!!!). Ωστόσο, εμείς επιλέξαμε ετούτο εδώ το μέρος, κυρίως γιατί είχαμε φίλους, γιατί περνούσαμε ωραία, όποτε ερχόμασταν για διακοπές, και γιατί οι συνεργάτες μας μάς είχαν πείσει ότι και τη βοήθειά τους θα έχουμε και την αμέριστη συμπαράστασή τους, αλλά πάνω απ' όλα τη φιλία τους. Αμ, πριτς...

Όπως αποδείχθηκε τελικά, αυτοί ήταν που μας την έφεραν πρώτοι. Και στη δουλειά, αλλά το χειρότερο στην προσωπική σχέση. Επαναλαμβάνω ότι εγώ τα περίμενα όλα, αλλά αυτό με έχει καταστενοχωρήσει. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν ξέρω και πώς να αντιδράσω. Προσπαθώ να φερθώ με τρόπο διπλωματικό θα έλεγα, για το καλό της δουλειάς - το ομολογώ- γιατί κουραστήκαμε πάρα πολύ γι' αυτήν και ακόμα θέλουμε λίγο καιρό για να ορθοποδήσουμε και είναι κρίμα στην τελική, αν η άλλη πλευρά δε γουστάρει άλλο, να είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα δώσουμε την κλωτσιά για να τα διαλύσουμε όλα.

Από την άλλη όμως, μη μας περνάνε και για μαλάκες. Έχουμε ανεχθεί πολλά, έχουμε βοηθήσει αυτούς και τους οικείους τους ακόμη περισσότερο και βλέπεις ότι στο τέλος τίποτα δεν εκτιμάται. Βάζουν το κεφάλι κάτω, για θέμα που δεν τους αφορά κι όλας, και όποιον πάρει ο χάρος.

Ας μην αναφερθώ βέβαια στο αγαπημένο σπορ των ανθρώπων εδώ: ελ κουτσομπολιό. Ω, ναι!!! Σε λίγο θα γίνει και ολυμπιακό άθλημα, δεν το ξέρατε;;;; Κι εμένα είναι το χειρότερό μου. Και δε μιλάω βέβαια για το απλό, αθώο κουτσομπολιό, που όλοι κάνουμε, έτσι για να 'χαμε να λέγαμε, για να γελάμε. Μιλάω για το κακεντρεχές, γι' αυτό που σκοπό έχει να βλάψει, ν' ανακατέψει, να χαλάσει σχέσεις. Αυτό πώς το παλεύεις; Ειδικά άμα ο άλλος είναι κατηγορία βαρέων βαρών κι εσύ είσαι στα τσικό;;;; Γυρνάς την πλάτη κι από 'δω παν κι οι άλλοι. Σωστά; Και περιμένεις κάποια στιγμή να λάμψει η αλήθεια και να βρεις το δίκιο σου!!! (τι είπα πάλι η άτιμη...)

Επίσης, και θέλω να το τονίσω αυτό και να με πιστέψετε, ποτέ μου δεν πίστευα σε μάτια και γλωσσοφαγιές. Με θεωρώ λογικό άνθρωπο, που σκέφτεται και προσπαθεί να δίνει απαντήσεις σε διάφορα φαινόμενα με σοβαρότητα και με βάση τη λογική. Όμως τον τελευταίο καιρό, δυστυχώς, ορισμένες καταστάσεις αρχίζουν να με πείθουν ότι τα πράγματα μπορεί να είναι κι αλλιώς. Πώς γίνεται λοιπόν με ορισμένους ανθρώπους, ακόμα και τα λουλούδια που θα κοιτάξουν (και που δεν είναι δικά τους, αλλά θα τα ήθελαν για δικά τους) να μαραίνονται;;; Κι αλήθεια λέω... Πώς γίνεται με το που θα μπαίνουν σ' ένα αυτοκίνητο, που δεν είναι δικό τους, και που έχουν κι ένα θεματάκι με τον οδηγό, το αυτοκίνητο να χαλάει; Να μπαίνουν σ' 'ενα σπίτι, που έχουν ένα θεματάκι με τον ιδιοκτήτη του, και να χαλάνε τα υδραυλικά του (του σπιτιού, όχι του ιδιοκτήτη) και να γίνεται ... άλλος με τη βάρκα μας;;; Πώς γίνεται να συστήνουν εστιατόριο-σουβλακερί σε ανθρώπους, με τους οποίους, όπως είπαμε έχουν ένα θεματάκι, κι αυτοί να βγάζουν το βράδυ, εναλλάξ, αγκαλιά με την τουαλέτα;;; Γελάτε;;;; Ε, κατά βάση, για γέλια είναι. Αλλά δεν αρχίζεις να το ξανασκέφτεσαι, ότι μήπως είναι γρουσούζηδες;;; Και πόσα ματόχαντρα και σκόρδα πια να βάλεις. Ούτε για τον κόμη Δράκουλα τόσα. Σε λίγο κανείς δεν θα μας πλησιάζει απ' την μπόχα. Αυτό βέβαια έχει και τα καλά του... Ξέρεις, εκείνη η γρίπη που γονάτισε όλη την Ελλάδα;;; Ε, εμάς, ούτε απ' έξω....

Ουφ, τα' πα και ... τα' πα (όχι δεν ξεθύμανα!!!)

Προς το παρόν υπομονή. Κι άμα ακούσετε καμιά έκρηξη, τρεχάτε να κρυφτείτε, από εμάς θα 'ναι, μη σας πάρουν τα σκάγια...

ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΚΑΤΙ ΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ

Την παρακάτω απεγνωσμένη παράκληση την έστειλε η κυρία Πλέσσα Ειρήνη.
"ΒΟΗΘΕΙΑ.ΣΑΣ ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΣΑΝ ΜΑΝΑ. ΣΤΙΣ 17-2-2007 ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗ ΘΕΡΙΣΟΣ ΚΟΝΔΥΛΑΚΗ 30 ΩΡΑ 17 ΚΑΙ 15 ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΤΡΟΜΕΡΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΜΕ ΝΕΚΡΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ 23 ΕΤΩΝ. ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟ JEEP ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ STOP ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ. ΠΕΘΑΝΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. ΜΟΛΟΝΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙΡΟΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΚΑΛΕΣΤΕ ΣΤΟ 2102029145 ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ. ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ Ο ΕΝΟΧΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΑΔΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ."

Το συμβάν είναι πραγματικό. Το "πρόχειρο τετράδιο" επικοινώνησε με την οικογένεια του άτυχου νεαρού. Το πρόσφατο συμβάν με το citroen saxo και η συμβολή του διαδικτύου στην ανακάλυψη του ενόχου είναι που προέτρεψε την κυρία Ειρήνη και την οικογένεια της να ζητήσει την βοήθεια μας. Αναδημοσιεύστε το, στα blog σας. Ίσως κάποιος αναγνώστης σας να μπορέσει να βοηθήσει. Η οικογένεια, μου έδωσε και δυο e-mail, επικοινωνίας στα οποία μπορείτε, επίσης, να στείλετε πληροφορίες. blessinho@yahoo.gr και marakimata@yahoo.gr.Όποιος γνωρίζει κάτι, ας επικοινωνήσει άμεσα!

(Αντιγραφή από το "πρόχειρο τετράδιο")