Η κατσίκα που .... πηδιόταν!

Ήταν βράδυ...
Ένα βράδυ που 'βρεχε...
Που 'βρεχε μονότονα...

Εγώ έμενα στην Κέρκυρα (δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί, αλλά εκεί σπούδασα).
Βρισκόμουν στο τελευταίο έτος των σπουδών μου ή μάλλον για την ακρίβεια είχα καβατζάρει την τετραετία, ήμουν στο πέμπτο έτος, χρώσταγα δυο τρία μαθήματα για πτυχίο.
Για το λόγο αυτό είχα ήδη ξενοικιάσει το σπίτι (εκείνο που σας έλεγα με το ωραίο φυτό, που είχαν φυτέψει οι προηγούμενοι, και ουδεμία ευθύνη έφερα...) και έμενα στην εστία ίσα ίσα για να δώσω τα μαθήματα και μετά έφευγα. Η εστία δεν ήταν ακριβώς εστία, αλλά ένα ξενοδοχείο, ίσως και από την εποχή του Καποδίστρια, που το είχε νοικιάσει η σχολή για να φιλοξενεί τους φοιτητές. Είχε έτσι όλα τα χαρακτηριστικά του παλιού: ψηλά ταβάνια, τεράστια παράθυρα, ξύλινα παραθυρόφυλλα, πατώματα που έτριζαν, ταβάνια που έβγαζαν μούχλα, αλλά στην τελική ήταν ξεχωριστό, είχε το κατιτίς του που δεν το έβρισκες εύκολα. Το ξενοδοχείο βρισκόταν στο κέντρο και συγκεκριμένα μπροστά του ξεκινούσε ο δρόμος όπου λάμβανε χώρα κάθε μέρα η λαϊκή αγορά της πόλης. Στο δρόμο αυτό έβλεπε και το δωμάτιό μου, όπου καθημερινά από αχάραγα, ξύπναγα κι εγώ μαζί με τους μανάβηδες, ψαράδες και κάθε λογής μικροπωλητές.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, για την ακρίβεια ξημερώματα ήταν, πετάχτηκα από τον ύπνο μου ακούγοντας "μπεεεε, μπεεε, μπεεε". Δεν έδωσα σημασία. Γύρισα πλευρό και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ. Τα μπεεεε συνεχίζονταν. Ε, ρε πούστη μου, λέω. Δεν θα κοιμηθούμε σήμερα. Τι στο καλό, από τώρα έχουν αρχίσει να μαζεύονται στη λαϊκή; Και καλά, από πότε πουλάνε και ζωντανά; Καινούρια συστήματα.

Σηκώνομαι και πάω στο παράθυρο να δω την πηγή του θορύβου. Και δώσου τα μπεεεε. Έξω σκοτάδι πίσσα. Μόνο μια λάμπα του δρόμου φώτιζε. Η κατσίκα πουθενά. Βρε να κοιτάω από 'δω, τίποτα. Βρε να κοιτάω από 'κει, πάλι τίποτα. Με χτύπησε και το κρύο, ξύπνησα. Και τότε άρχισα να ξεχωρίζω καλύτερα τον ήχο. Δεν ήταν "μπεεε", αλλά ... "ναιαιαιαιαι...." κι ερχόταν από το απέναντι διαμέρισμα....