Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

Ηρώωωδη ακούς...;;;;

Εχθές μας είχαν καλέσει οι κουμπάροι μας στο σπίτι τους να κάτσουμε, να τα πούμε, να τα πιούμε, να φάμε ...

Αχ, κανένας δεν με είχε προειδοποιήσει για το τι θα ακολουθούσε...

Βέβαια δε λέω, ο καθένας στο σπίτι του μπορεί να καλέσει όποιον θέλει, όμως εγώ έχω περάσει προ πολλού το στάδιο να ανέχομαι ό,τι με χαλάει.

Φτάνουμε λοιπόν στο σπίτι, με τις καλύτερες των διαθέσεων. Εντός μισαώρου σκάνε μύτη τα ξαδέρφια τους, που "διαθέτουν" τρία - ζωή να' χουν - παιδάκια... Δύο αγόρια κι ένα κορίτσι. Και καλά το κορίτσι είναι στα 10, τ' αγόρια όμως... Ο μεγάλος 6 και ο μικρός 3 περίπου.

Παιδιά, τέτοια ήττα δεν την έχω φάει στη ζωή μου. (Βέβαια μπορεί να έχω φάει και χειρότερη, αλλά αυτή είναι η πιο πρόσφατη, οπότε συγχωρήστε μου τις υπερβολές...)

Ξεκίνησαν από νωρίς. Να φωνάζουν, να κυνηγιούνται μέσα στα πόδια μας, να τσακώνονται (Α, παρούσα ήταν και η 10χρονη κόρη των κουμπάρων - σύνολο 4), να ξαναφωνάζουν, οι γονείς να φωνάζουν περισσότερο για ν' ακουστούν, τα μικρά να τσιρίζουν, οι μεγάλοι να βρίζουν, τα μικρά να κλαίνε, παιχνίδια στο πάτωμα, και το χειρότερο, παιχνίδια που κάνουν θόρυβο και τι άλλο να πω δεν ξέρω. Τη μόνη στιγμή που υπήρξε μια υποτυπώδης ησυχία ήταν όταν έκατσαν να φαρμακώσουν δυο μπουκιές, κι αυτό με τα χίλια ζόρια.

Για μας τι να πω. Εμένα από τη μύτη μου βγήκε το μακαρόνι, από τον εκνευρισμό μου είχα πάρει μπροστά μου το μπολ με τη σαλάτα και όποιος ήθελε να φάει του έριχνα πρώτα ένα δολοφονικό βλέμμα και μετά τον άφηνα να πάρει μια πιρουνιά Ο άντρας μου, που οι αντοχές μου είναι οι μικροτερότερες δυνατές, κατάπινε το μπριζολάκι στωικά, γιατί δεν μπορούσε και να μιλήσει.

Φύγαμε πριν από το γλυκό (που σημειωτέον εμείς είχαμε πάει, κάτι παστούλες ωραιότατες και φρεσκότατες, και δεν φάγαμε κι όλας... τέλος πάντων), με την μπουκιά ίσα που να μας έχει κατέβει, γιατί τα ... γλυκούλια μου, καθότι τρώνε μικρές ποσότητες, αποσώσανε γρήγορα, και φτου κι απ' την αρχή. Το ένα μάλιστα, το μικρότερο, του' ρθε να χέσει κι όλας (μπαρδον!), - γιατί όσο 'ναι όσο πιο μικρά τόσο περισσότερο το πάνε από την παραγωγή στην κατανάλωση, κι έτσι η μάνα του σηκώθηκε να πάει μαζί του στην τουαλέτα, άφησαν μετά και ανοιχτή την πόρτα, τι να πω, και το σπίτι δεν είναι και καμιά έπαυλις (!!!), η τραπεζαρία δίπλα είναι, τρώγαμε λοιπόν μετά ευωδίας...

Άσε σου λέω, φρίκη. Και μετά θα γίνω κακιά να τους πω ότι δεν ξανάρχομαι σπίτι σας εάν είναι και άτομα που περνάνε όρθια κάτω από τραπέζια. Ναι, αυτό θα είναι το όριο...

Δε λέω καλά, χρυσά και άγια όλα τα παιδιά του κόσμου, αλλά δε φταίω σε τίποτα να χάσω τσάμπα το σαββατόβραδό μου. Θα μου πεις από την άλλη εσύ, μια και άνευ τέκνου, μη μιλάς, δεν ξέρεις. Σύμφωνοι, μαζί σου είμαι.
Αλλά από τη στιγμή που δεν έχω, μπορώ να λέω ότι θέλω, σωστάάά;;;;;

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν σε λυπάμαι καθόλου ξέρεις, αντέχεις!!!

Σε είπα εγώ, να φάμε λουκανικάκι, τίποτα. Ήθελες κοτόπουλο ε; Νταααάξειιιι!!!

Άσε, γίνεται μια έκθεση κρασιών και τσίπουρου στο λιμάνι και πήγα εχθές, ντίρλα έγινα! Θα πάω και απόψε μάλλον! Θα ψάξω και για τσίπουρο Αξιούπολης!

Καλέ, εγώ που δεν είμαι του blogspot πως κάνω comment;

Alexis B είπε...

Οταν εγώ λέω σέ όλους ότι απαραίτητο συμπήρωμα του "παιδικού" εξοπλισμού, εκτώς από κουνιες, καρότσια κτλ, είναι και μια απόχη,έχω άδικο!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

αχ! ετσι ετσι ειναι τα παιδακια μας.
δε ξερω,κατι κανουμε λαθος...
κακομαθημενα τα χουμε.
ονοματοδοσια

- είπε...

lol! Νομίζω ότι για τα αγοράκια αυτή η ηλικία είναι από τις χειρότερες! Αλλά τί να κάνουμε; Παιδιά είναι...!

Μετεωρίτης είπε...

για αυτό λατρεύω τα παιδιά όταν κοιμούνται, τα αγγελούδια μου!!!

Σε καταλαβαίνω ταξιτζού και εγώ θέλω να τα πνίξω όταν τρέχουν και γκαρίζουν έτσι ανεξέλεγκτα.
Να σου πω όμως κάτι;! Αυτά, παιδιά είναι, να ξεσαλώσουν θέλουν, οι γονείς όμως γιατί δεν τα μαζεύουν;!

Λέω εγώ τώρα...
Μήπως επειδή ταλαιπωρούνται, οπότε, ας ταλαιπωρήσουν και τους άλλους;!

Καλησπέρα
(πάλι δέκατα...)

taxitzou είπε...

@domino, εσύ κάνεις σχόλια από άλλο πλανήτη, το άλλο blgospot σε μάρανε;;;;
(και δεν έφαγα και κοτοπουλάκι τελικά..., με μάτιασες...)

@alexis b, καθόλου άδικο δεν έχεις. Και τα γλυκούλια μου, ούτε με μια καρτούλα αλλαγής δεν τα δίνουν

@ονοματοδοσία, πριν τα βάλετε σε λειτουργία, κοιτάξτε και τις ρημάδες τις οδηγίες χρήσεως... γι' αυτό τις δίνουν. Αλλά που, όλοι τα ξέρετε απ' έξω. Αμ δεν είναι έτσι...

@στέφανε, παιδιά είναι δε λέω, αλλά τι παιδιά... της "Ρόζμαρι";;;

@μετεωρίτη, πόσο δίκιο έχεις...
Αυτό ακριβώς ψάχνουν οι γονείς. Να κουλάρουν αυτοί για κανά 2ωρο, γιατί ο γολγοθάς τους είναι νυν και αεί...
Κι εγώ τα λατρεύω όταν κοιμούνται, έλα όμως που εκείνες τις ώρες εγώ δεν τα ... συναναστρέφομαι;;;
Μήπως να σταματήσεις να κυκλοφορείς με τα καρέ σου ανοιχτά;;; (μου το έλεγε συνέχεια η γιαγιά μου, όπου καρέ, εννοούσε το ντεκολτέ)

Ήθελα να 'ξερα όταν και αν κάνω εγώ παιδί (ένα, γιατί για παραπάνω ... δε βγαίνω) τι θα κάνω και τι θα λέω. Αλλά είπαμε, όσο δεν έχω, δικαιούμαι και να μιλάω.

καλό βράδυ

Roadartist είπε...

Καλησπέρα. Σε καταλαβαίνω δεν λεω.. Αλλά σημερα είχα παει σε μια ξαδελφη μου ..όπου γεννησε διδυμα. Ηταν κουκλιά..τόσο εύθραυστα.. Υπάρχουν και οι καλές στιγμές μωρέ σκέψου οτι κ εσύ έτσι θα ήσουν :)

If...ιγένεια είπε...

Σωστά, έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες..

Ανώνυμος είπε...

Έλα βρε ταξιτζού,υπαρχουν και χειρότερα...
Να είσαι πχ παναθηναϊκός και να βλέπεις την ομάδα σου να μην μπορεί να κερδίσει την Ξάνθη στη λεωφόρο!
Καλημέρα.

Μετεωρίτης είπε...

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΤΑΞΙΤΖΟΥ,
τώρα με τέτοιο σχόλιο πάνω από το κεφάλι μου δεν μπορώ, εδώ την έχω την κακιούλα για τον Βάζελο αλλά..
Χι, χι!

Πέρασα να πω μια καλησπέρα!
Ο Ηρώδης καλά είναι;
Να μου τον φιλήσεις!!

tzonakos είπε...

Nα τα αγαπάς τα παιδιά για να γίνεις καλή μάνα :)
Ξέρω ειναι πονοκέφαλος αλλα δεν φταίνε αυτά, οι γονείς τους πρέπει να τα μαζεύουν, ε ;

taxitzou είπε...

@roadartist,
έχεις απόλυτο δίκιο. Και όταν κάποια γεννήσει, τότε με πιάνουν ζήλιες. Αλλά μετά πάντα το ξανασκέφτομαι...

@ιφιγένεια,
φιλιά πολλά

@syneas
κι εγώ παναθηναϊκός είμαι, αλλά δεν το βάζω και μαράζι...

@tzonakos
αυτό είναι νομίζω το άγχος, ορισμένων τουλάχιστον ανθρώπων: να γίνουν καλοί γονείς. Κι εγώ που δεν έχω γίνει ακόμη, το σκέφτομαι να γίνω, γιατί στην τελική αναρωτιέμαι και σε τι κόσμο θα φέρω ένα παιδί. Αλλά από την άλλη πάλι, αυτό δεν είναι δικαιολογία... Ξέρω 'γω μωρέ, το θέμα με μπερδεύει πολύ...

afrodiet είπε...

Περνούσαν άτομα όρθια κάτω από το τραπέζι;
Και δε βρήκαν πουθενά, ε;
Τα 'χουν υπολογίσει μια χαρά τ'άτιμα!
Πού θα πάνε δε θα ψηλώσουν;
:)

tzonakos είπε...

Γονείς που έχουν υπερκινητικά παιδιά που δεν καταλαβαίνουν πότε και πού θα ξεσαλώσουν ή και πόσο, πρέπει να ψαχτούν οι ίδιοι.
Αν δεν καταλαβαίνουν, πρέπει να τους πούν κάτι οι φίλοι τους.
Τα παιδιά επιδιώκουν να τραβήξουν την προσοχή και να γυρίζει ο κόσμος γύρω απο αυτά.
Ναι μεν αλλα, υπάρχουμε κι εμείς οι μεγάλοι και ο Ηρώδης δεν εχει καμμία σχέση με αυτό, εμείς τα διδάσκουμε τα παιδιά να ειναι ήρεμα οταν πρέπει, χωρίς να καταπιέζεται ο παιδικός ενθουσιασμός.

Domino είπε...

Τόσες μέρες δεν προλάβαινα λόγω νέας γνωριμίας αλλά σήμερα θα στο πω.

ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΚΙΑ!!!!!

To δάχτυλο στο τσίπουρο το δοκίμασες; Πάντα πετυχαίνει..(αυτό το λέει ο καλός κατά τ'άλλα)

:D

taxitzou είπε...

@afrodiet,

όπως καταλαβαίνεις το καλούπι είναι ένα: να χωράνε κάτω από το τραπέζι χωρίς να βρίσκουνε...

@tzonakos,

έχεις απόλυτο δίκιο...

@domino,

με πλλληγώνννεις βαθύτατα. Δεν είμαικακιά...
(Και τσίπουρο ήπιανε - ο πατέρας του τού το έδωσε - αλλά τίποτα...)