HAPPY NEW YEAR ! ! !

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ! ! !

Πάει ο παλιός ο χρόνος...

... ας γιορτάσουμε παιδιά...

Πάνε μερικά χρόνια που έχω πάψει να κάνω προγραμματισμό για τη νέα χρονιά. Δηλαδή: "θα κάνω αυτό", "θα κάνω εκείνο". Βέβαια για καιρό, η βασική μου "ευχή" ήταν να μπορέσω να χάσω μερικά κιλάκια. Άλλοτε τα έχανα, άλλοτε όχι. Πάντως σίγουρα δεν είχε να κάνει με το ότι το δήλωσα ως θέμα μου για τη νέα χρονιά.

Μεγαλώνοντας το μόνο που ευχόμουν ήταν να είμαστε καλά, γεροί και δυνατοί και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Αλλά με τόσα που συμβαίνουν, μπορείς;;; Προσπαθείς τουλάχιστον...
Δεν θ' αλλάξω ούτε θα πρωτοτυπήσω...

Εύχομαι για την καινούρια χρονιά να είμαστε καλά, να έχουμε υγεία, που πλέον είναι το σημαντικότερο. Εύχομαι να μας πάνε τα πράγματα καλύτερα, να μη χάνουμε την αισιοδοξία μας, να μην ξεχνάμε να χαμογελάμε και να γελάμε.

Εύχομαι να είμαι καλά, να βρω δουλειά, αυτή που θέλω δηλαδή και να κάνω κι ένα
μωράκι (!!!).

Εύχομαι ο Γ. να συνεχίσει να είναι γερός και δυνατός, ώστε να μπορεί ν' ανταπεξέρχεται στα καθημερινά και να πάψει να χαλιέται με ότι δεν έχει αξία.

Εύχομαι στην Ε. να καταφέρει να ισιώσει και να "καθαρίσει".

Εύχομαι στην αδελφή μου να είναι καλά, να μη συναντήσει άλλη δυσκολία και να της θυμίσω ότι αν και μακριά είμαι κοντά της.

Εύχομαι στη μαμά μου άλλο κακό να μην την βρει και στον μπαμπά μου να είναι καλά και ν' αντέχει.

Εύχομαι στους "γύρω" μου να σταματήσουν να βγάζουν δόντια και να σταματήσουν να είναι ματαιόδοξοι.

Εύχομαι σε όλους μας να κάνουμε πράξη αυτά που θέλουμε, και ότι μας χαλάει να το κόβουμε.

(Ειδικότερα, μια κι έχω κι εγώ δυο συμπάθειες)
Εύχομαι στον "μετεωρίτη" να είναι καλά, να πετύχει ότι επιθυμεί και να περνάει "διαστημικά"!!!!

Εύχομαι στον "domino" να είναι καλά, να μη σταματήσει αυτή η ωραία αναταραχή που επικρατεί στη μυαλουδάρα του και ό,τι επιθυμεί στην αγκαλιά του να το βρει.

Να είστε όλοι χαρούμενοι, πολύχρωμοι και πολυσέλιδοι και ... τι να πω.... υγεία παιδιά....

Κ Α Λ Η Χ Ρ Ο Ν Ι Α ! ! !

Πήρα τα βουνά....

Αλήθεια λέω. Είπα ν' αφήσω για λίγο το τιμόνι και ν' αράξω...

Έφυγα βιαστικά κι απρόσμενα (αυτό είναι πάντα το καλύτερο!!!!) και δεν πρόλαβα να ευχηθώ. Σήμερα όμως επέστρεψα back στη δράση...Ελπίζω να περάσατε καλά, να φάγατε πολύ, να ήπιατε, να χορέψατε, να διασκεδάσατε. Εύχομαι τα καλύτερα να είναι μπροστά!!!!

Πήγα, που λέτε, σ' ένα χωριό, στο Ορεινό Κορακοβούνι, στο σπίτι των κουμπάρων.
Πιο ορεινό και πιο κορακοβούνι δε γίνεται. Ένα μέρος πανέμορφο, λίγο πιο πάνω από το Άστρος Κυνουρίας. Τόσο καθαρό αέρα δεν έχω αναπνεύσει στη ζωή μου... Το σπίτι πέτρινο, με τζάκι (εννοείται), ζεστό και οικογενειακό. Από καναπέ σε καρέκλα και τούμπαλιν. Ε, και καμιά βόλτα για να ξεπιανόμαστε. Το ωραιότερο ήταν η ομίχλη που έπιανε, για ώρες, όπου δεν έβλεπες ούτε τη μύτη σου. Και να φανταστείς ότι εκεί πάνω, ξεχασμένοι από το Θεό, ζούνε άνθρωποι. Έχουν μόνο τα αναγκαία. Μόνο κάτι τρελαμένοι με τον τόπο μένουν. Το μόνο που υπάρχει σε αφθονία είναι το νερό. Τέτοιο νερό δεν έχω ξαναπιεί. Από κάτι πηγές αναβλύζει, γι' αυτό. Υπέροχο νερό. Δεν χόρταινα να πίνω.

Κρίμα μόνο που δεν είχα φωτογραφική μαζί μου να μοιραστούμε την ομορφιά. Μέσα στο πράσινο, πλατάνια, σφενδαμιές... άλλο να σας λέω. Δυστυχώς τα λόγια μου είναι φτωχά για να περιγράψω την ομορφιά.

Ευτυχώς δεν κάηκε...

Και απόρησα πραγματικά πώς και κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί να κάνει κάτι εκεί πάνω. Μόνο μια ταβέρνα υπάρχει, αλλά ήταν κλειστή, μια και η μάνα, πεθερά, δεν ξέρω, του ιδιοκτήτη είχε σπάσει το πόδι της...

Το μόνο άσχημο μ' αυτό το χωριό - κι αυτό πάλι σχετικό είναι - είναι ότι έχει μόνο ένα δρόμο. Δηλαδή δεν υπάρχει απ' ευθείας σύνδεση με το επόμενο χωριό. Πρέπει να ξανακατέβεις στον κεντρικό και να πας όπου θέλεις. Παλιά υπήρχε κι ένα λεωφορείο. Πολύ παλιά... Στο Κορακοβούνι, όχι το Ορεινό, το κάτω, έκλεισε δυο χρόνια τώρα και το δημοτικό. Δεν έχει πια παιδιά... Κι όμως, απ' αυτό το χωριό έχουν βγει πολύ σημαντικοί άνθρωποι. Γιατί κανείς δεν το προσέχει;;;; Τι ρωτάω τώρα... Όλοι όμως όσοι είναι από εκεί, βλέπεις, πόσο αγαπάνε τον τόπο τους, πως επιστρέφουν έστω και για κάποιες μέρες να περάσουν τις γιορτές.

Ξεκουραστήκαμε λοιπόν και τώρα πίσω στα γνωστά, τα καθημερινά.

Ευτυχώς, γιατί άλλοι δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό. Γι' αυτό είμαι χαρούμενη και ευγνώμων...

Παγκόσμιες ημέρες 2

Καλημέρα,

σήμερα πάλι, 10 Δεκεμβρίου, είναι Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ήθελα πραγματικά να ήξερα ποιό διεστραμμένο μυαλό την έβαλε την επομένη της Ημέρας Κατά της Διαφθοράς...




Κάποια στιγμή θα κάτσω να σημειώσω όλες τις παγκόσμιες ημέρες. Με ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα πάντως του ημερολογίου, είναι πάααααρα πολλές.

Παγκόσμιες ημέρες

Σήμερα, 9 Δεκεμβρίου, είναι παγκόσμια ημέρα κατά της διαφθοράς, βοήθειά μας!!!!!

Σε ποιούς λοιπόν να πούμε χρόνια πολλά;;;;;




Απορία: σχεδόν κάθε μέρα είναι και μια "παγκόσμια ημέρα" για κάτι. Αλήθεια σημαίνει κάτι αυτό; Γιατί γιορτάζουμε τόσες παγκόσμιες ημέρες; Κι αν για κάθε παγκόσμια ημέρα που υπάρχει, κάναμε αυτό που λέει, τότε μήπως έστω και για μια μέρα (και κάθε μέρα για διαφορετικό λόγο) ο κόσμος θα γινόταν λίγο καλύτερος;;;


Βέβαια σήμερα, κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι, καθώς είναι κυριακή, και όλοι όσοι γιορτάζουν δεν δουλεύουν. Προτείνω η "παγκόσμια ημέρα κατά της διαφθοράς" να είναι κινητή, να μην πέφτει ποτέ σαβατοκύριακο ή άλλη αργία, για να μπορούν να γιορτάζουν όλοι αυτοί που πρέπει να γιορτάζουν....

Ηρώωωδη ακούς...;;;;

Εχθές μας είχαν καλέσει οι κουμπάροι μας στο σπίτι τους να κάτσουμε, να τα πούμε, να τα πιούμε, να φάμε ...

Αχ, κανένας δεν με είχε προειδοποιήσει για το τι θα ακολουθούσε...

Βέβαια δε λέω, ο καθένας στο σπίτι του μπορεί να καλέσει όποιον θέλει, όμως εγώ έχω περάσει προ πολλού το στάδιο να ανέχομαι ό,τι με χαλάει.

Φτάνουμε λοιπόν στο σπίτι, με τις καλύτερες των διαθέσεων. Εντός μισαώρου σκάνε μύτη τα ξαδέρφια τους, που "διαθέτουν" τρία - ζωή να' χουν - παιδάκια... Δύο αγόρια κι ένα κορίτσι. Και καλά το κορίτσι είναι στα 10, τ' αγόρια όμως... Ο μεγάλος 6 και ο μικρός 3 περίπου.

Παιδιά, τέτοια ήττα δεν την έχω φάει στη ζωή μου. (Βέβαια μπορεί να έχω φάει και χειρότερη, αλλά αυτή είναι η πιο πρόσφατη, οπότε συγχωρήστε μου τις υπερβολές...)

Ξεκίνησαν από νωρίς. Να φωνάζουν, να κυνηγιούνται μέσα στα πόδια μας, να τσακώνονται (Α, παρούσα ήταν και η 10χρονη κόρη των κουμπάρων - σύνολο 4), να ξαναφωνάζουν, οι γονείς να φωνάζουν περισσότερο για ν' ακουστούν, τα μικρά να τσιρίζουν, οι μεγάλοι να βρίζουν, τα μικρά να κλαίνε, παιχνίδια στο πάτωμα, και το χειρότερο, παιχνίδια που κάνουν θόρυβο και τι άλλο να πω δεν ξέρω. Τη μόνη στιγμή που υπήρξε μια υποτυπώδης ησυχία ήταν όταν έκατσαν να φαρμακώσουν δυο μπουκιές, κι αυτό με τα χίλια ζόρια.

Για μας τι να πω. Εμένα από τη μύτη μου βγήκε το μακαρόνι, από τον εκνευρισμό μου είχα πάρει μπροστά μου το μπολ με τη σαλάτα και όποιος ήθελε να φάει του έριχνα πρώτα ένα δολοφονικό βλέμμα και μετά τον άφηνα να πάρει μια πιρουνιά Ο άντρας μου, που οι αντοχές μου είναι οι μικροτερότερες δυνατές, κατάπινε το μπριζολάκι στωικά, γιατί δεν μπορούσε και να μιλήσει.

Φύγαμε πριν από το γλυκό (που σημειωτέον εμείς είχαμε πάει, κάτι παστούλες ωραιότατες και φρεσκότατες, και δεν φάγαμε κι όλας... τέλος πάντων), με την μπουκιά ίσα που να μας έχει κατέβει, γιατί τα ... γλυκούλια μου, καθότι τρώνε μικρές ποσότητες, αποσώσανε γρήγορα, και φτου κι απ' την αρχή. Το ένα μάλιστα, το μικρότερο, του' ρθε να χέσει κι όλας (μπαρδον!), - γιατί όσο 'ναι όσο πιο μικρά τόσο περισσότερο το πάνε από την παραγωγή στην κατανάλωση, κι έτσι η μάνα του σηκώθηκε να πάει μαζί του στην τουαλέτα, άφησαν μετά και ανοιχτή την πόρτα, τι να πω, και το σπίτι δεν είναι και καμιά έπαυλις (!!!), η τραπεζαρία δίπλα είναι, τρώγαμε λοιπόν μετά ευωδίας...

Άσε σου λέω, φρίκη. Και μετά θα γίνω κακιά να τους πω ότι δεν ξανάρχομαι σπίτι σας εάν είναι και άτομα που περνάνε όρθια κάτω από τραπέζια. Ναι, αυτό θα είναι το όριο...

Δε λέω καλά, χρυσά και άγια όλα τα παιδιά του κόσμου, αλλά δε φταίω σε τίποτα να χάσω τσάμπα το σαββατόβραδό μου. Θα μου πεις από την άλλη εσύ, μια και άνευ τέκνου, μη μιλάς, δεν ξέρεις. Σύμφωνοι, μαζί σου είμαι.
Αλλά από τη στιγμή που δεν έχω, μπορώ να λέω ότι θέλω, σωστάάά;;;;;

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ λοιπόν σε όλο τον κόσμο.

Μπήκαμε στην τελική ευθεία. Έρχονται τα Χριστούγεννα και τσουπ να' τος κι ο καινούριος χρόνος. Πάντα άγχη με πιάνουν με τα χρόνια. Δε θέλω να μεγαλώνω. Δε θέλω να σκέφτομαι τα πράγματα που θα μπορούσα ή θα ήθελα να έχω κάνει και δεν έχω κάνει. Δε θέλω να σκέφτομαι ότι τα χρόνια περνάνε κι εγώ ακόμη δεν έχω αφήσει το στίγμα μου στον κόσμο αυτό. (πολύ φιλοσοφημένο;;; αλλά έτσι νιώθω).

Από την άλλη πάλι δεν απελπίζομαι κι όλας. Η ζωή είναι ωραία και μου αρέσει να απολαμβάνω την κάθε μέρα.

Και επίσης... τι γράφω νυχτιάτικα Θεούλη μου....

Παρέα με το τζάκι μου που σιγοσβήνει...

Άντε και καλό μήνα... κι όλα καλά να πάνε...