Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Δυσλεξία... και τι να κάνεις...

Το καλοκαίρι που μας πέρασε με πήρε τηλέφωνο μια κυρία, η οποία ήθελε να κάνω μια ψιλοεπανάληψη στα μαθήματα, κυρίως ιστορία και θρησκευτικά, στο αγοράκι της που από Σεπτέμβριο θα πήγαινε τετάρτη δημοτικού. Ήρθε στο σπίτι, τα είπαμε, είδα και το παιδάκι, που μόνο μαθήματα δεν ήθελε να κάνει καλοκαιριάτικα, αλλά τι να πει κι αυτό και ξεκινήσαμε. Της εξήγησα βέβαια πως δεν υπάρχει λόγος να ξαναδιαβάσει ιστορία και θρησκευτικά και πως προτιμότερο θα ήταν να κάναμε γλώσσα και μαθηματικά.
Στο μεταξύ μου είχε φέρει και τα βιβλία του να δω τι έκαναν όλη τη χρονιά. Στις ασκήσεις που είχε γράψει, δεν καταλάβαινα τίποτα. Γράμματα καλικαντζάρου, αλλά δεν πτοήθηκα.

Αγόρασα βιβλία με ασκήσεις, προετοιμάστηκα και ήρθε ο μικρούλης για πρώτο μάθημα. Λέω, θ' αρχίσω απ' τα εύκολα Ξεκινήσαμε με ανάγνωση. Ζόρι μεγάλο και τρώω την πρώτη φρίκη. Το βάζω να μου γράψει δυο προτασούλες κι εκεί τρώω τη δεύτερη. Πουθενά τα φωνήεντα. Μόνο τα σύμφωνα έγραφε και όλες οι λέξεις κολλητά η μία στην άλλη. Είπα να ξεκινήσω απ' την αρχή. Να μου γράψει την αλφάβητο ή έστω να μου την πει. Τίποτα. Έπαθα σοκ. Μόνο στην αριθμητική ήταν ελαφρώς καλύτερος, κι αυτό μόνο στις προσθέσεις. Μετά ήρθε η μαμά του να τον πάρει, της εξήγησα τα προβλήματα και μόλις έφυγαν άρχισα να το ψάχνω. Ειδικός δεν είμαι, αλλά κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι δηλαδή δεν είναι μόνο ότι ήταν καλοκαίρι και ότι το μυαλό του ήταν μόνο στο παιχνίδι και στα μπάνια.

Κάναμε κάποια μαθήματα ακόμα, όχι πολλά, χωρίς να μπορέσω να καταφέρω και πολλά. Μετά έφυγαν για διακοπές. Επέστρεψαν λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, συναντηθήκαμε και είπαμε ότι θα ξεκινήσουμε κανονικά. Έλα όμως που λένε, ότι όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος... Μια μέρα μετά μαθαίνω ότι εντελώς ξαφνικά πέθανε ο πατέρας του. Βάλε τώρα, έχει που έχει τόσα μαθησιακά προβλήματα, του τυχαίνει και αυτό. Άντε να μαζέψεις τα αμάζευτα. Τηλεφωνιέμαι με τη μαμά του, μου εξηγεί ότι λόγω της κατάστασης θα πρέπει να διακόψουμε γιατί τα φέρνει βόλτα δύσκολα. Αρνήθηκα. Εξάλλου είναι αυτό που λένε, κάνε το καλό και ρίχτο στο γυαλό... Πήγα βρήκα και τη δασκάλα του, να συζητήσουμε για το παιδί, γιατί η μαμά του είναι σε άθλια κατάσταση ακόμα. Άσε που δε βγαίνει κι απ' το σπίτι μέχρι να κλείσουν 40 μέρες. Με το παιδί ασχολούμαι μόνο εγώ και μια θεία του που τον πηγαινοφέρνει για τα μαθήματα. Όμως φως δε βλέπω. Χρειάζεται βοήθεια από ειδικό και δεν ξέρω τι να κάνω. Εδώ που είμαστε εξάλλου δεν υπάρχουν τέτοιες "ευκολίες". Και δεν ξέρω και πως να της πω ότι όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει συνοψίζονται σε μια λέξη: δυσλεξία. Τα ίδια της είχαν πει και για το μεγάλο της γιο, κι αυτή ανένδοτη, δεν το δεχόταν και το παιδί έχει μείνει δυο φορές στη δευτέρα γυμνασίου και μάλλον θα τα παρατήσει. Θεωρούσε ότι είναι κάτι σαν ασθένεια ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι ο μικρός μπορεί να "σωθεί", γιατί του κόβει. Κάθε μέρα που έρχεται και κάνουμε τα μαθήματα της επόμενης, με το ζόρι τα βγάζει πέρα. Πόσο θα μπορέσει ν' αντέξει κι αυτό και πόσο κι εγώ, όταν προσπαθώ να βρω τρόπο προσέγγισης και να του κεντρίσω το ενδιαφέρον και δεν τα καταφέρνω. Γιατί ξέρω ότι υπάρχει ειδικός τρόπος. Που ν' απευθυνθώ για να βοηθήσουν εμένα και να βοηθήσω κι αυτόν. Η δασκάλα του σχολείου πόσο μπορεί ν' ασχοληθεί όταν έχει άλλα 20 τόσα παιδιά. Και πάλι καλά η γυναίκα, γιατί τον βοηθάει με τον τρόπο της κι αυτή. Και είναι τόσο κρίμα, ένα παιδί, σε μια περιοχή που απέχει μόλις 2 ώρες από την Αθήνα, να μην μπορεί να λάβει μια στοιχειώδη εκπαίδευση, να μάθει να γράφει και να διαβάζει.

Είναι τόσο πολύ;;;

17 σχόλια:

Roadartist είπε...

Απλά πρέπει να τον πάνε σε ένα ειδικό οι γονείς του ..και όλα θα πάνε καλά.
Τις περισσότερες φορές τα παιδιά με δυσλεξία, είναι πανέξυπνα. Απλά χρειάζονται καθοδήγηση. Λάθος κάποιοι τα κατηγορούν, οι γονείς πρέπει να του σταθούν και να πάνε όσο γίνεται πιο γρήγορα σε ενα αντίστοιχο ειδικό κέντρο.

taxitzou είπε...

roadartist,

δυστυχώς δε μένουμε στην Αθήνα!!!!
δυστυχώς εδώ δεν υπάρχουν, όχι υπηρεσίες, αλλά ούτε ένας ειδικός που να μπορέσει κάποιος ν' απευθυνθεί, να ρωτήσει, να μάθει τι πρέπει να κάνει σ' αυτές τις περιπτώσεις. Στη συγκεκριμένη έτυχε να πέσω εγώ στο δρόμο τους, που ασχολούμαι και το ψάχνω. Κι εγώ όμως δεν έχω τις ειδικές γνώσεις που απαιτούνται. Πως να πεις σ' ένα γονιό ότι πρέπει να τρέξει το παιδί του στο "μεγάλο" κέντρο, στην Αθήνα ή στον Πειραιά;;; Και είμαι σίγουρη ότι δεν πρόκειται να συμβεί, γιατί η μαμά του, που έχει χάσει πριν ένα μήνα τον άντρα της, δεν έχει ούτε τους πόρους ούτε το κουράγιο - κυρίως - να κάνει τέτοιες δουλειές.
Ευχαριστώ για τα λόγια σου πάντως...

Kwlogria είπε...

Μπράβο σου που προσπαθείς, από το τίποτα, κάτι είναι. Δυστυχώς πολλοί είναι οι γονείς που λένε πως δεν μπορούν αλλά βασικά δε θέλουν ή το μυαλό τους είναι τόσο λίγο που δε φτάνει μέχρι εκεί. Αυτή η γυναίκα ίσως νομίζει ότι είναι φτυσμένη από την τύχη, τη μοίρα, το σύμπαν όλο, ότι έκανε δυο καθυστερημένα παιδιά, να τώρα, χάθηκε κι ο άντρας της, άσε. Ποτέ δεν ξέρεις. Κρίμα για τα παιδιά, κρίμα, κρίμα, κρίμα. Για κάτι τόσο απλό. Αυτό είναι που λέμε είμαστε απαίδευτοι σ' αυτή την κωλόχωρα. Δεν έπρεπε κάθε σχολείο να έχεις ειδικούς; Ναι καλά. Αχ, Βαχ.

taxitzou είπε...

kwlogria,

γενικά εσύ βρίζεις, τα χώνεις και πολύ καλά κάνεις και σε χαίρομαι γι' αυτό. Και να πεις ότι είμαστε σε κανα βουνό με δέκα κατοίκους...!!! Στο νησί της Μπουμπουλίνας είμαστε (της αυθεντικής, όχι της άλλης...).
Ωστόσο, οι εκδηλώσεις για την Αρμάτα (δεν ξέρω αν έχετε ακουστά) υπέρλαμπρες ήταν. Όχι ότι δεν χρειάζονται κι αυτές, εννοείται. Αλλά ρε γαμώτο, λείπουν τόσο βασικά πράγματα. Τώρα που βρίσκομαι σε μικρό τόπο καταλαβαίνω αυτό που λένε ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Δυστυχώς, Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα, κι άντε και μερικά ακόμα μεγάλα αστικά κέντρα...

Καλό σ/κ

Roadartist είπε...

Πολύ κρίμα.
Γιατί το μόνο που χρειάζεται είναι μια καθοδήγηση..αν του τη δώσει κάποιος η πρόοδος του θα ειναι θεαματική.
Στο λεώ γιατί έχω περάσει από αυτό το στάδιο.
Εντάξει οι Σπέτσες δεν είναι και τόσο μακρυά, αλλά αν δεν έχει χρήματα, και εχει πεθάνει ο άντρας της..θα είναι δύσκολα.. Αλλά εδώ όμως πρόκειται για το παιδί της.

Ανώνυμος είπε...

Δυσλεξία...και τι να κάνεις...

Έχω στην δουλειά ένα παλληκάρι, κοτζάμ γαϊδούρι δηλαδή που απ'ότι καταλαβαίνω έχει αυτό το πρόβλημα, αλλά είναι από χωριό βλέπεις κα κανένας πούστης δάσκαλος δεν αναρωτήθηκε γιατί δεν μπορούσε να βάλει το μυαλό του σε τάξη.

Που χάθηκες τόσο καιρό καλέ; :)

Domino

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

"Όπου κι αν γυρίσω η Ελλάδα με πληγώνει"...


Καλημέρα!

Aurelia Aurita είπε...

Γεια!
Κατ'αρχήν,χίλια μπράβο σ'εσένα που ασχολείσαι και ανησυχείς,μακάρι να είχαν πιο πολλοί άνθρωποι την ευαισθησία σου..
Υπάρχει άραγε κάποιο άλλο άτομο στην οικογένεια(θεία,θείος,κάποιος φίλος της οικογένειας)που θα μπορούσε να βοηθήσει;Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να κλειστεί ραντεβού σε ειδικό κέντρο στην Αθήνα(υπάρχουν και σε κάποια νοσοκομεία)για να γίνει η διάγνωση,και μετά θα πάρει μια βεβαίωση που θα τον απαλάσσει από τα γραπτά και οι εξετάσεις του θα είναι προφορικές.όπως πολύ σωστά είπαν παραπάνω,δεν είναι θέμα νοημοσύνης,και ο Αϊνστάιν έπασχε από δυσλεξία.Είναι απλά μια μαθησιακή διαταραχή.Ο κόσμος όμως είναι ανενημέρωτος και φοβάται το στιγματισμό του"διαφορετικού"...
Η μάνα αυτή χρειάζεται υποστήριξη για να τα καταφέρει.Αν υπάρχει κάποιο συμβουλευτικό κέντρο έστω στο δήμο εκεί στο νησί σας,ίσως..;
Αυτά,και πάλι μπράβο σου,κι εύχομαι να βρεθεί κάποια λύση
:)

Alexis B είπε...

http://www.noesi.gr/book/export/html/184 και http://www.ikid.gr/
Εκεί να απευθηνθείς.
Το πρώτο είναι δημόσιο, το δευτερο ιδιοτικό.
Ελπίζω να βρείς ότι χρειάζεσαι
καλη εβδομάδα

Alexis B είπε...

Εχεις και mail από εμένα

Μετεωρίτης είπε...

πολύ μεγάάάάλο το θέμα, αγαπητή μου!

ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕΕΕΕΣ!!!

Είμαι χαζομανούλα
με αγόρι-κορίτσι 2 μηνών, που είναι τα πιο όμορφα και γλυκά μωρά στον κόσμο κι εγώ είμαι πλέον μία φλύαρη κουκουβάγια!

Τι κάνεις βρε;
Που βρίσκεσαι;
Ήμουν χαμένη στον πλανήτη "διδυμάκια", τώρα κάπως έχω κουλάρει και ξαναβγαίνω από το τούνελ...

ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σου εύχομαι και ελπίζω οτι είσαι καλα!!!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Να φέρνει το Εννέα

ότι επιθυμείς

κι ότι απ’ την καρδιά σου

σήμερα ευχηθείς!

Roadartist είπε...

Kali xronia ;)
Me oti potheis..agapi, ygeia, oti kalutero euxomai!!

Kwlogria είπε...

Που είσαι ρε κορίτσαρε;;;!!

Μετεωρίτης είπε...

ΡΕ ΣΥ,
ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ; ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ;

island είπε...

Καλά είσαι εδώ; Δεν θα σχολιάσω για την δυσλεξία γιατί το σημαντικό είναι ότι έδωσες σημεία αναφοράς. Σαν πέρυσι θυμάμαι που τα λέγαμε :P

Δύσκολο θέμα άνοιξες και άμα δεν έχει και πόρους η οικογένεια τότε είναι ακόμα πιο δύσκολα. Γιατί το κράτος απλά δεν υπάρχει σε τέτοια θέματα. Μόνο ενημέρωση από το ίντερνετ αν και αυτή δεν φτάνει και μπορεί να οδηγήσει σε κομπογιαννίτες.

Καλή χρονιά ταξιτζού και όλα με υγεία σου εύχομαι