Δυσλεξία... και τι να κάνεις...

Το καλοκαίρι που μας πέρασε με πήρε τηλέφωνο μια κυρία, η οποία ήθελε να κάνω μια ψιλοεπανάληψη στα μαθήματα, κυρίως ιστορία και θρησκευτικά, στο αγοράκι της που από Σεπτέμβριο θα πήγαινε τετάρτη δημοτικού. Ήρθε στο σπίτι, τα είπαμε, είδα και το παιδάκι, που μόνο μαθήματα δεν ήθελε να κάνει καλοκαιριάτικα, αλλά τι να πει κι αυτό και ξεκινήσαμε. Της εξήγησα βέβαια πως δεν υπάρχει λόγος να ξαναδιαβάσει ιστορία και θρησκευτικά και πως προτιμότερο θα ήταν να κάναμε γλώσσα και μαθηματικά.
Στο μεταξύ μου είχε φέρει και τα βιβλία του να δω τι έκαναν όλη τη χρονιά. Στις ασκήσεις που είχε γράψει, δεν καταλάβαινα τίποτα. Γράμματα καλικαντζάρου, αλλά δεν πτοήθηκα.

Αγόρασα βιβλία με ασκήσεις, προετοιμάστηκα και ήρθε ο μικρούλης για πρώτο μάθημα. Λέω, θ' αρχίσω απ' τα εύκολα Ξεκινήσαμε με ανάγνωση. Ζόρι μεγάλο και τρώω την πρώτη φρίκη. Το βάζω να μου γράψει δυο προτασούλες κι εκεί τρώω τη δεύτερη. Πουθενά τα φωνήεντα. Μόνο τα σύμφωνα έγραφε και όλες οι λέξεις κολλητά η μία στην άλλη. Είπα να ξεκινήσω απ' την αρχή. Να μου γράψει την αλφάβητο ή έστω να μου την πει. Τίποτα. Έπαθα σοκ. Μόνο στην αριθμητική ήταν ελαφρώς καλύτερος, κι αυτό μόνο στις προσθέσεις. Μετά ήρθε η μαμά του να τον πάρει, της εξήγησα τα προβλήματα και μόλις έφυγαν άρχισα να το ψάχνω. Ειδικός δεν είμαι, αλλά κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι δηλαδή δεν είναι μόνο ότι ήταν καλοκαίρι και ότι το μυαλό του ήταν μόνο στο παιχνίδι και στα μπάνια.

Κάναμε κάποια μαθήματα ακόμα, όχι πολλά, χωρίς να μπορέσω να καταφέρω και πολλά. Μετά έφυγαν για διακοπές. Επέστρεψαν λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, συναντηθήκαμε και είπαμε ότι θα ξεκινήσουμε κανονικά. Έλα όμως που λένε, ότι όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος... Μια μέρα μετά μαθαίνω ότι εντελώς ξαφνικά πέθανε ο πατέρας του. Βάλε τώρα, έχει που έχει τόσα μαθησιακά προβλήματα, του τυχαίνει και αυτό. Άντε να μαζέψεις τα αμάζευτα. Τηλεφωνιέμαι με τη μαμά του, μου εξηγεί ότι λόγω της κατάστασης θα πρέπει να διακόψουμε γιατί τα φέρνει βόλτα δύσκολα. Αρνήθηκα. Εξάλλου είναι αυτό που λένε, κάνε το καλό και ρίχτο στο γυαλό... Πήγα βρήκα και τη δασκάλα του, να συζητήσουμε για το παιδί, γιατί η μαμά του είναι σε άθλια κατάσταση ακόμα. Άσε που δε βγαίνει κι απ' το σπίτι μέχρι να κλείσουν 40 μέρες. Με το παιδί ασχολούμαι μόνο εγώ και μια θεία του που τον πηγαινοφέρνει για τα μαθήματα. Όμως φως δε βλέπω. Χρειάζεται βοήθεια από ειδικό και δεν ξέρω τι να κάνω. Εδώ που είμαστε εξάλλου δεν υπάρχουν τέτοιες "ευκολίες". Και δεν ξέρω και πως να της πω ότι όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει συνοψίζονται σε μια λέξη: δυσλεξία. Τα ίδια της είχαν πει και για το μεγάλο της γιο, κι αυτή ανένδοτη, δεν το δεχόταν και το παιδί έχει μείνει δυο φορές στη δευτέρα γυμνασίου και μάλλον θα τα παρατήσει. Θεωρούσε ότι είναι κάτι σαν ασθένεια ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι ο μικρός μπορεί να "σωθεί", γιατί του κόβει. Κάθε μέρα που έρχεται και κάνουμε τα μαθήματα της επόμενης, με το ζόρι τα βγάζει πέρα. Πόσο θα μπορέσει ν' αντέξει κι αυτό και πόσο κι εγώ, όταν προσπαθώ να βρω τρόπο προσέγγισης και να του κεντρίσω το ενδιαφέρον και δεν τα καταφέρνω. Γιατί ξέρω ότι υπάρχει ειδικός τρόπος. Που ν' απευθυνθώ για να βοηθήσουν εμένα και να βοηθήσω κι αυτόν. Η δασκάλα του σχολείου πόσο μπορεί ν' ασχοληθεί όταν έχει άλλα 20 τόσα παιδιά. Και πάλι καλά η γυναίκα, γιατί τον βοηθάει με τον τρόπο της κι αυτή. Και είναι τόσο κρίμα, ένα παιδί, σε μια περιοχή που απέχει μόλις 2 ώρες από την Αθήνα, να μην μπορεί να λάβει μια στοιχειώδη εκπαίδευση, να μάθει να γράφει και να διαβάζει.

Είναι τόσο πολύ;;;

Αηδία κατάντησα....

Πολλές πολλές και θερμές καλημέρες... κι ας έχει λίγη ψυχρούλα σήμερα.

Αλήθεια, αηδία κατάντησα...
Έχω να γράψω τόσο καιρό...
Ελπίζω να μη με ξεχάσατε...
Όλο και κάτι γινόταν και τη μια δεν μπορούσα, την άλλη ψιλοβαριόμουνα... τι τα θες...
Έχω όμως και αρκετά νεάκια να σας πω. Το καλύτερο μου βέβαια είναι ότι πήρα σκυλάκι. Ένα γλυκούλι, πεντάμορφο golden retrever. Όποιος με ρωτάει πως είναι αυτά τα σκυλιά, λέω σαν τα Λαμπραντόρ, μόνο που έχει πιο μακριά τρίχα. Θα μου πεις, εδώ ο κόσμος πεινάει, η υπογεννητικότητα μαστίζει τη χώρα, δεν κάνεις κάνα παιδί καλύτερα;;; Δίκιο, αλλά μου προέκυψε, τι να κάνω. Κι έτσι όπως έχουμε καταντήσει, εμείς μπορεί να μην έχουμε να φάμε, αλλά το σκυλί μου αααααα!, θα το φάει το φαγάκι του. Εμείς μπορεί να έχουμε να πάμε στο γιατρό για εξετάσεις κανά χρόνο, αλλά αααααααα!, το σκυλάκι μου είναι πλήρως εμβολιασμένο. Δεν αμελώ ούτε μια επίσκεψη στον κτηνίατρο. Μόλις μπορέσω θ' ανεβάσω και φωτογραφία του, να καμαρώσετε κι εσείς την κουκλάρα μου.

Κατά τ' άλλα ησυχία. Που λέει ο λόγος δηλαδή... Με τόσα που γίνονται που να τη βρεις την ησυχία. Το μόνο που με σώζει είναι ότι δεν έχω καταθέσεις στην τράπεζα. Είχα δηλαδή γύρω στα 250 ευρουλάκια, αλλά μ' αυτά και μ' αυτά φοβήθηκα, και άνοιξα επειγόντως λογαριασμό σ' ελβετική τράπεζα. Παίζουν μ' αυτά τα πράγματα;;;;;;;
Μωρέ πόσο μας δουλεύουν;;;;;;;; Δεν κινδυνεύουν, λέει, οι καταθέσεις των Ελλήνων... Τι μας λες;;;;; Για ποιές καταθέσεις μιλάς;;;; Που όλος ο κόσμος είναι όχι απλά χρεωμένος, αλλά ούτε το κεφάλι του δε φαίνεται;;; Πάω τις προάλλες στο σούπερ μάρκετ να πάρω μακαρόνια. (πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά δεν πειράζει...). Λοιπόν, μακαρόνια ήθελα. Ε, πόσο λες να κάνανε;;; 1,20 ευρώ το πακέτο. Ποια, τα μακαρόνια... Μ' αυτά και μ' αυτά έχω χάσει κοντά στα 15 κιλά. Να κι ένα καλό. Κόψε από δω, κόψε από κει, φεύγουν τα περιττά κιλάκια... Τελικά, αν το καλοσκεφτείς, πρέπει να τους ευγνωμονούμε κι όλας. Σου λέει, έχουμε καταντήσει κράτος υπέρβαρων, παχύσαρκων. Τσ, τσ, τσ, κακή εικόνα για τη χώρα. Τι, να' ρχεται ο τουρίστας (ποιός τουρίστας, βέβαια;;) και το καλοκαίρι να βλέπει μόνο πατσοκοιλιές και κώλους;;; Όοοοοχι. Εμείς ως κυβέρνηση οφείλουμε να κάνουμε κάτι επ' αυτού. Και που να τρέχεις λαέ μου σε μπόντιλάιν και ξεράσματα. Που να τρέχετε τώρα... Εδώ, εμείς, που σας αγαπάμε και σας νοιαζόμαστε: "Κέντρα αισθητικής και αδυνατίσματος Καραμανλή και Σια". Παρόλαυτά, ότι κιλά φαίνεται να χάνει ο κοσμάκης, τα βρίσκουν αυτοί...

Βέβαια το καλύτερο το είπε ο κουνιάδος της κουμπάρας μου, Μήτσος με τ' όνομα. Είπε λοιπόν αυτός. Το οικονομικό δεν είναι πρόβλημα, γιατί ως γνωστόν το κάθε πρόβλημα έχει και τη λύση του. Το οικονομικό όμως, καθότι είναι άλυτο, δεν αποτελεί και πρόβλημα....
Σωστό κι αυτό!!!

Και στην τελική, είναι αυτό που υποστηρίζω, υγεία να υπάρχει κι όλα τα άλλα βρίσκονται. (Τώρα ειδικά που άρχισαν και τα σίριαλ στην τηλεόραση;;; Ουουου, ποιος μας πιάνει...)

Και που να σφίξουν οι ζέστες (ακόμη περισσότερο)

Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει με τους ανθρώπους το καλοκαίρι. Δεν ξέρω επίσης, ή μάλλον δεν έχω παρατηρήσει, αν το φαινόμενο συνεχίζεται και το χειμώνα, όμως σίγουρα το καλοκαίρι η κατάσταση επιδεινώνεται.

Λες και κάτι παθαίνουν. Τρελαίνονται Δεν τολμάς να μιλήσεις και σε αγριοκοιτάνε, λες και τους έβρισες τα ιερά και τα όσια. Βέβαια, όταν αυτοί μιλάνε, και ενδεχομένως σου βρίζουν τα δικά σου ιερά και όσια, οφείλεις να τους ακούσεις, να συμφωνήσεις και κυρίως και πάνω απ' όλα να μην αντιδράσεις. Γιατί αυτοί έχουν δίκιο.
Το ίδιο συμβαίνει και με γενικότερες συμπεριφορές. Και φυσικά, όσο μεγαλύτερος σε ηλικία είναι ο συνομιλητής, τόσο χειροτερεύουν τα πράγματα.

Κι εσύ, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο άλλος κάνει κάτι, αν όχι παράνομο, αλλά τουλάχιστον κάτι που δεν είναι σωστό ρε αδερφέ, τότε τι κάνεις; Μιλάς; Το καταγγέλεις; Τον κάνεις ρεντίκολο; Ή με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι κακός; Καλά ότι γίνεσαι κακός γίνεσαι, αλλά πόσα να καταπιείς; Και ειδικά όταν αυτά που συμβαίνουν έρχονται, στην τελική, κόντρα στα προσωπικά σου συμφέροντα και βλάπτουν έμμεσα ή άμεσα την οικογένειά σου;
Προφανώς δεν καταλαβαίνετε τι εννοώ, αλλά ψιλοκολλάω να μιλήσω και πιο ξεκάθαρα.

Το χειρότερο που συμβαίνει εδώ πέρα είναι ότι εμείς για παράδειγμα, ως "ξένοι", και να μιλήσουμε δεν θα μας ακούσει κανείς. Οι υπόλοιποι, οι "ημεδαποί", έχουν γνωστούς παντού. Μα παντού. Ένας, ας πούμε, που έχει κάνει τις λαμογιές του αιώνα, έχει συγγενή μπάτσο. Άντε να βγάλεις άκρη τώρα εσύ. Σε όποιους ελέγχους έχουν γίνει, από επιτροπές του υπουργείου, ο κύριος αυτός, καθώς έχει ενημέρωση εκ των έσω, ξέρει εκ των προτέρων πότε και που θα είναι τα κλιμάκια και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Και ρε παιδί μου, όλα καλά, αλλά την αδικία δεν την μπορώ. Προσπαθείς να κάνεις σωστά τη δουλειά σου και όλο γίνονται πράγματα που σε βγάζουν απ' τα ρούχα σου. Άντε να δουλέψεις μετά. Με τα νεύρα δαντελίτσα της γιαγιάς σε τραπεζομάντιλο..

Εν τω μεταξύ, ο συγκεκριμένος κύριος είναι συνομήλικος της Μπουμπουλίνας και μου το παίζει και τζόβενο. Δημόσιος κίνδυνος είναι γαμώτο μου, και κανείς δεν τον αγγίζει. Γιατί;;;;;;;;;;;;;Εγώ μετά τι να κάνω, που με πνίγει το δίκιο, εεεεεεεεεεε;;;;;;;;;;;;;

Αχ, δυστυχώς δεν ξεθυμαίνω, λέγοντάς τα. Κάτι άλλο πιο δραστικό πρέπει να γίνει. Κι όσο σφίγγουν οι ζέστες, τόσο το μυαλό μου γίνεται κουρκούτι, τόσο δε σκέφτομαι λογικά, τόσο θα κάνω τίποτα κουλό και θα μας γράψουν οι εφημερίδες...

Ας πάω για καμιά βουτιά, μπας και ξελαμπικάρω...

(κι αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι "επίσημο", αφού κανείς δεν τον ακουμπάει, σκέφτομαι τουλάχιστον να κάνω καμιά πλακίτσα... Δέχομαι και ιδέες!!!)

I am baaaack!!!!!!!!!!!

Αγαπημένοι μου, πόσο μου λείψατε, αν ξέρατε....
Γρήγορο ίντερνετ δεν έβαλα ακόμα, αλλά έκανα κάτι πατέντες με την υπάρχουσα σύνδεση, και να' μαι... Βέβαια κινούμαι με ρυθμούς σαλίγκαρου, αλλά δεν πειράζει.

Ωραίο καιρό διάλεξα να επιστρέψω. Εν μέσω καύσωνος και μελτεμίων (ή λάθος ενημέρωση έχω;;;), σκανδάλων, διαγραφών, ακρίβειας, διαδηλώσεων, ποδοσφαιρικών θεμάτων ... και η λίστα συνεχίζεται.

Γενικά καλά είμαι. Ευτυχώς δε βρίσκομαι στην Αθήνα να βράζω και να ψήνομαι σαν τσιπούρα στα κάρβουνα, όπως υποθέτω οι περισσότεροι από εσάς. Εδώ στο νησί, αν μη τι άλλο ρίχνω καθημερινά τις βουτίτσες μου, έστω και για μισή ωρίτσα βρε παιδάκι μου... (Ξέρεις η θάλασσα είναι περίπου δύο λεπτά από το σπίτι μου...)

Το νησί, ένα - μετά συγχωρήσεως - μπουρδέλο είναι. Κόσμος, χαμός και ο κάθε "επαγγελματίας" κοιτάζοντας να τ' αρπάξει όπως μπορεί, όσο μπορεί, κάνει ότι του γουστάρει. Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Ο κάθε επισκέπτης βέβαια, ερχόμενος για δυο τρεις, πέντε μέρες το πολύ δεν το καταλαβαίνει. Αλλά εγώ που ζω και κινούμαι εδώ βλέπω και φρικάρω. Για την ακρίβεια ας μην το συζητήσω καλύτερα. Κοίτα, όχι ότι σε αποτρέπω να έρθεις, αλλά άμα έρθεις και διανοηθείς να φέρεις και το ταίρι σου (δε μιλάω για παιδιά, αυτά ξέχνα τα!!!) θες περίπου ένα εξακοσαράκι για ένα διήμερο. Υπερβάλλω;;;; Τι, επειδή μένω εδώ, να μην πω την αλήθεια;;; Δε μου το επιτρέπει η διαπαιδαγώγησή μου.

Ωστόσο, νιώθω ευλογημένη που βρίσκομαι εδώ. Το τοπίο είναι υπέροχο, η θάλασσα φανταστική (και δίπλα, όπως ήδη ανέφερα), και κυρίως είσαι μακριά από καυσαέρια, μποτιλιαρίσματα, ουρές σε τράπεζες κι εφορίες (αυτά σε κυνηγάνε πάντα, και στου βοδιού το κέρατο να κρυφτείς...). Ας μην είμαι αχάριστη!

Το άλλο δε στο είπα. Ήμουν άρρωστη περίπου τρεις εβδομάδες. Ο πυρετός 38,5 ακατέβατα. Χρόνια είχα ν' αρρωστήσω έτσι. Ο γιατρός διέγνωσε οξεία αμυγδαλίτιδα. Της Αθήνας ο γιατρός. Γιατί ο εδώ ... Όχι ότι ήταν κακός ο κακομοίρης, μην τον αδικώ, αλλά ρε παιδάκι μου, είμαστε σ' ένα νησί που ειδικά το καλοκαίρι έχει πάααρα πολύ κόσμο, είναι δυνατόν το ιατρείο να εξυπηρετείται μόνο από ένα γιατρό. Ας μην αναφερθώ ότι οι ειδικότητες είναι περιορισμένες. Καλά, αν είναι να μιλήσουμε και για κάτι πιο ... πως να το πω... ας πούμε αν υπάρχει υπέρηχος, για τις έγκυες βρε αδερφέ... θα γελάνε και τα βότσαλα.

Πάντως τώρα καλά είμαι. Κατά τ' άλλα, οι γρουσούζηδες δεν έχουν σταματήσει το θεάρεστο έργο τους. Τη μια μέρα μας "μνημονεύουν" οι καλοί μου, και την επομένη τρέχουμε να μαζέψουμε τις ζημιές. Κι αλήθεια λέω. Δεν ξέρουμε πια τι να κάνουμε. (Θα σας τα πω μια άλλη φορά)

Φιλιά πολλά αγαπημένοι μου και εις το επανειδείν σύντομα.

ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΩ...

... όχι γιατί χωρίζω (φτου, φτου, μακριά από μας!!!), αλλά γιατί βρήκα καλύτερο σπίτι. Με περισσότερο φως, περισσότερο χώρο, και κυρίως... χωρίς τους ... "λατρεμένους" μου γείτονες, οι οποίοι το τελευταίο διάστημα είχαν ξεπεράσει τον εαυτό τους!!!! (τυγχάνει να είναι και οι συνεργάτες που σας έλεγα σε προηγούμενη ανάρτηση).

Συμβόλαια αύριο υπογράφουμε, αλλά, αν δεν γκαντεμιαστεί, από τους "γνωστούς-αγνώστους" - οι οποίοι και δεν θα το μάθουν μέχρι να κλείσει η συμφωνία, είναι σίγουρο.

Αχ, βαχ! χαίρομαι πάρα πολύ.

Όπως καταλαβαίνετε με περιμένει σκληρή δουλειά. Βοήθεια κανείςςςςςς;;;;;;;;;;
Δεν ακούω;;;;;;;;;;;; Καλέ πάρτε το μηδέν, δεν ακούω σας λέω.....

Ζητώ συγνώμη από τα φιλαράκια που έγραψαν σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση και δεν έχω απαντήσει ακόμη. Μόλις τα καταφέρω, υπόσχομαι ότι θα το κάνω. Και δεν είναι μόνο η μετακόμιση αυτή καθεαυτή. Άντε να πας στο ΟΤΕ, να κάνεις διακοπή, να ζητήσεις επανασύνδεση κλπ. Κι εδώ δεν είναι Αθήνα, που θεωρητικά τα πράγματα κινούνται γρήγορα. Εδώ οι ρυθμοί είναι αλλιώς. Έναν υπάλληλο έχει ο ρημαδοοτές, που αν αρρωστήσει π.χ., το κλείνει το μαγαζί. Μετά άντε να πετύχεις τους τεχνικούς. Γιατί εδώ εσύ τους τηλεφωνείς. Τέλος πάντων, δε με νοιάζει, γιατί έχω υπερχαρεί!!!!

Θα χαθούμε για μερικές μέρες, αλλά ιτς οκ!!!! Ξέρω ότι θα μου στέλνετε ευχές νοερά. Και σας ευχαριστώ ειλικρινά.

Τι καλά, με παίζουν κι εμένα...

Έβλεπα κι εγώ το παιχνίδι που είχατε αρχίσει κι ένιωθα τόση μοναξιά... Σαν το παιδάκι που μένει τελευταίο να το διαλέξουν στην ομάδα τους οι αρχηγοί. Αλλά ήρθε και η σειρά μου. Με διάλεξε η mamma στην "ομάδα" της. Αχ, σ' ευχαριστώ πολύ...

Επειδή τα κοντινότερά μου βιβλία είναι λεξικά, και μόνο λεξικά (ένεκα το επάγγελμα...), το αμέσως κοντινότερό μου, στο τραπεζάκι του σαλονιού από κάτω, να το διαβάζω κάθε τόσο, να μου φτιάχνει τη διάθεση είναι το "Ο μικρός Νικόλας σε νέες περιπέτειες, Νο 2", των Ρενέ Γκοσινί και Ζαν Ζακ Σενπέ, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2007.

"Κι εμείς γελάσαμε, κι ο Κλοτέρ ήταν χαρούμενος γιατί του αρέσει να κάνει τους φίλους του να γελάνε, ακόμα κι όταν δεν το κάνει επίτηδες.
- Εγώ τι θα είμαι; ρώτησε τον Αλσέστ. Μισός ή τρία τέταρτα;"
(από το κείμενο "Ράγκμπι με δεκαπέντε παίχτες")

Λίγο, αλλά τι να κάνω. Αυτό το βιβλίο ήταν το πλησιέστερο...

Συνοπτικά εδώ οι κανονισμοί του παιχνιδιού (copy paste από τη mamma που ανέγραψε από τη meniek)
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρείς δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι.

Εγώ προτείνω τους: μετεωρίτη, onomatodosia, zboutzam, cinderella, αντώνης

Ελπίζω μόνο να μην τους έχουν ήδη επιλέξει άλλοι, αλλά δεν ξέρω αν πειράζει. Εξάλλου αυτό δεν το γράφει στους κανόνες...

Που είναι το χιόνι;;; ΟΕΟ;;;

Όχι δεν κοροϊδεύω καθόλου. Ούτε εσάς που πήξατε και ακόμη πήζετε ούτε την κατάσταση γενικότερα...

Εδώ και πόσες μέρες οι - συμπαθέστατοι κατά τ' άλλα - μετεωρολόγοι ενημέρωναν και κόντρα ενημέρωναν. Θα έρθει χιονιάς, κρύο τσουχτερό κλπ (τα ξέρετε όλοι). Και κάθε φορά που βλέπαμε δελτίο, ένα σύννεφο με νιφάδες ΝΑΑΑ (μετά συγχωρήσεως) πάνω από τις Σπέτσες. Ε, περιμέναμε κι εμείς. Κάναμε τις προμήθειες μας, όχι τόσο σε τρόφιμα, όσο σε ξυλάκια για το τζάκι και περιμέναμε.

Έρχεται το Σάββατο, τίποτα. Εντάξει λέμε, ακόμα στην Αθήνα είναι οι νιφάδες, θέλουν και κανά τρίωρο να κατέβουν προς τα εδώ (τόσο κάνει το καράβι από Πειραιά...). Μαζεμένοι ήμασταν στο σπίτι του κουμπάρου και περιμέναμε. Στην Αθήνα είχε αρχίσει να το στρώνει. Εδώ απλώς το κρύο της αρκούδας. Ε, λέμε, αύριο οπωσδήποτε θα χιονίσει. Για να το γιορτάσουμε μάλιστα παραγγείλαμε και κατσικάκι για να το βάλουμε στη σούβλα. Ψέμματα δε λέω, απλώς κουβαλάμε λίγη ανωμαλία περισσότερη...

Ξημέρωσε ο Θεός την Κυριακή και ωσάν παιδάκια τα Χριστούγεννα που τρέχουν να πάρουν τα δώρα κάτω από το δέντρο κινηθήκαμε μονομιάς στο παράθυρο. Θες κάτι το αγουροξύπνημα, θες κάτι οι τσίμπλες που φράσσουν το μάτι, θες η προσδοκία ότι όχι αυτό το τίποτα που βλέπω έξω απ' το παράθυρο είναι χιόνι θέλει δε θέλει, την πρώτη ήττα τη φάγαμε. (για να είμαι απολύτως ειλικρινής, νωρίς το πρωί, κατά τις 7 δηλαδή, τα αυτοκίνητα είχαν πάνω τους μια υποψία χιονιού, αλλά πόσα αυτοκίνητα κυκλοφορούν στις Σπέτσες;;; και πόσοι ξύπνησαν τέτοια ώρα;;;)
Αλλά και αφού πλυθήκαμε, και ήπιαμε και καφεδάκι, πάλι το ίδιο ήταν. Χιόνι μηδέν. Μόνο ψοφόκρυο. Ε, ξαναλέμε, θα χιονίσει δεν μπορεί. Αφού παντού χαλάει ο κόσμος. Απέναντι, τα Δίδυμα (βουνά είναι) ούτε που φαίνονταν απ' την ομίχλη και το χιόνι φυσικά. Κατσικάκι δεν υπήρχε περίπτωση να σουβλίσουμε, ένεκα το κρύο που έλεγα, οπότε το βάλαμε στο φούρνο και στηθήκαμε στο παράθυρο, σαν σε σινεμά και περιμέναμε. Μάταια φυσικά, οπότε πήγαμε να φάμε. Ο κουμπάρος ήταν σκασμένος. Αλλιώς βλέπεις το είχε σχεδιάσει στο μυαλό του και ο καιρός του τα χάλασε. Όχι ότι σκάσαμε και ιδιαίτερα, αλλά λέμε τώρα. Για να παρηγοριόμαστε, λέμε ότι τουλάχιστον γλυτώσαμε τη λασπουριά της επόμενης ημέρας... Και το μόνο που είχαμε ήταν οι ανταποκρίσεις και οι φωτογραφίες που μας έστελναν οι συγγενείς που έμεναν στην Αθήνα.
Και φυσικά μπαινοβγαίνοντας στο μπαλκόνι για να τσεκάρουμε τη θερμοκρασία, αρπάξαμε οι περισσότεροι μια γερή πούντα, που θα 'χουμε να θυμόμαστε απ' το χιόνι που δεν έπεσε. Αλλά όπως λένε και οι μεγαλύτεροι εδώ, στον καταραμένο τόπο, ούτε το χιόνι δεν καταδέχεται να έρθει. Τι να πω, κάτι θα ξέρουν κι αυτοί...

Κι άσπρη μέρα δεν είδαμε...
Και του χρόνου με υγεία...